Shonen ai Warning : รังสีอัลตราไวโอเล็ตรุนแรงเล็กน้อย (คิดว่านะ) แต่รับรองว่ายังปลอดภัยต่อสุขภาพ
Title : ตามหาพี่ชาย....ยยยยยยย!
Author : jes
Pairing : ไม่มี๊...ไม่มี อีกอะแหละ
Disclaimer : ตัวละครเป็นลิขสิทธิ์ของ square enix ค่ะ ไอเดียนี้เกิดขึ้นเพราะความเซ็งตอนฟังสัมมนา เพื่อถ่วงหนังตาไว้ไม่ให้หลับคาโต๊ะเลยขีดๆ เขียนๆ ฟิคมันแก้เบื่อ เลยได้ฟิคนี้ออกมา
Intro : เขียนตามใจอยากค่ะ เนื้อหาเลยไม่ตรงเนื้อเรื่องหลักและค่อนข้างไร้สาระ คิดว่าอ่านเอาสนุกแล้วกันนะเจ้าคะ ตามพล็อตเรื่องคราวนี้ตัวละครหลักจะเป็นฝ่ายชินระทั้งหมด เซฟจัง แซคกี้ แองจีล และเจเนซิสเลยได้มีบทกะเค้าบ้างหลังโดนเจสดองเก็บไว้ไม่เห็นหน้าค่าตาในฟิค brother เลยสักคน (เปลี่ยนมาดองบทเอริธ ทีฟ่า แบร์เร็ต และพวกพ้องคนอื่นๆ แทน -*-)
แต่แค่อ่านชื่อเรื่องก็รู้แล้วใช่มะว่า...หนีไม่พ้นคลาวด์คุงกับแก๊ง 3 หนุ่มผมเงินตามเคย
ปล. เจสเป็นแม่ยกคลาวด์ค่ะ (หรือจะพูดให้ถูกคือ เซฟี่คลาวด์) อย่าว่าคลาวด์กันเลยนะ ถึงจะยอมรับว่าหมอนี่พึ่งไม่ค่อยได้จริงๆ ก็เหอะ!
ชั้นบนสุดของตึกชินระ จัดเป็นห้องทำงานอันแสนจะหรูหรา อลังการ และสะดวกสบายสำหรับพวกผู้บริหารโดยเฉพาะ คนอื่นๆ ที่จะขึ้นมาบนนี้ได้ต้องมีคีย์การ์ดและได้รับอนุญาตเป็นพิเศษ ซึ่งก็มีอยู่แค่ไม่กี่คน
แต่....
ในห้องทำงานของรองประธานบริษัทที่กินเนื้อที่แทบจะครึ่งหนึ่งของทั้งหมดกลับมีเด็กหนุ่มร่างเล็กเดินเข้าๆ ออกๆ วุ่นวายโดยมีสมาชิกกลุ่มทาส์กสลับกันเดินตามหลัง
...
...
...สุดท้าย ก็ไม่ต่างอะไรกับความฝันลมๆ แล้งๆ
รูฟัสเดินเข้ามาในห้องเงียบๆ พลางยิ้มเหยียดๆ ที่มุมปากอย่างที่ทำเป็นประจำเมื่อเห็น ‘ลูกแมวตัวโปรด’ นอนขดกลมคว่ำหน้าลงซบกับหมอนใบโตอยู่บนโซฟารับแขกมุมห้อง
นิ้วแข็งแรงเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นให้อย่างอ่อนโยนก่อนที่มือใหญ่จะลูบศีรษะเล็กไปมา
“เป็นไงมั่ง หืมม์”
ถ้าเป็นตอนปรกติล่ะก็..เด็กหนุ่มคงไม่แคล้วโวยวายลั่นแล้วรีบปัดมือเขาออก แต่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังหมดแรง ที่สำคัญ...หมดกำลังใจ พอหลือบเห็นร่างสูงมายืนอยู่ใกล้ๆ ก็แค่เงยหน้าขึ้นมองสบตานิดนึงแล้วกลับไปซุกหน้าลงกับหมอนเหมือนเดิม
...หายังไงก็หาไม่เจอ
ตลอด 7 วันที่ผ่านมา วันทั้งวันเจ้าตัวเอาแต่วิ่งวุ่นไปทุกที่...แทบทุกตารางนิ้วในชินระ ไม่ว่าจะเป็นแผนกต่างๆ ห้องพักพนักงาน สนามฝึกโซลเยอร์ ห้องพยาบาล ยานพาหนะ ห้องพัก ห้องครัว ห้องอาหาร ห้องผลิตมาเทเรีย ฯลฯ กลางคืนก็ต้องอดหลับอดนอนนั่งดูรูปถ่ายในเอกสารประวัติพนักงานชินระร่วมพันๆ ใบอย่างอดทน
...แต่เขาก็ยังไม่เจอพี่ชาย
กลิ่นหอมหวานของไวน์ผลไม้ชั้นดีกระจายไปทั่วห้องที่เย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ อึดใจต่อมาโซฟาข้างตัวก็ยวบยุบลงก่อนที่แก้วทรงสูงบรรจุเครื่องดื่มสีแดงใสอมม่วงจางๆ จะถูกยื่นมาตรงหน้า
“บอกแล้วว่าฉันยังอายุไม่ถึง” คาดาจพยุงตัวขึ้นนั่ง เพราะถูกอีกฝ่ายยัดเยียดแก้วไวน์ใส่มือ
“ดื่มเถอะ ไม่เป็นไรหรอก ไวน์จะช่วยให้สบายใจขึ้น”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...หรือมีอะไรสักอย่างมาดลใจให้เด็กหนุ่มยอมยกแก้วขึ้นแตะริมฝีปากก่อนจะค่อยๆ เอียงแก้วช้าๆ ปล่อยให้ของเหลวสีแดงคล้ายอัญมณีค่อยๆ ไหลผ่านริมฝีปากลงคอไปอย่างว่าง่าย
สักพักใหญ่ๆ ใบหน้าขาวใสก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่รู้เหมือนกันว่าดื่มไปเท่าไหร่ เพราะปริมาณไวน์ในแก้วไม่พร่องลงสักที รู้แต่ว่าความเหงา ความเศร้า ความรันทดท้อที่อัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออกอยู่เมื่อครู่ค่อยๆ ละลายหายไปอย่างช้าๆ จนเด็กหนุ่มเริ่มยิ้มออก
...สบายใจขึ้นจริงๆ ด้วย
ว่าแต่...
“ไปไหน...” คาดาจที่นัยน์ตาหรี่ปรือ ขาก็เดินแทบไม่ตรงทางพึมพำถามเสียงอู้อี้ ศีรษะเล็กๆ พาดอยู่บนลาดไหล่แข็งแรงของคนตัวโตที่กำลังโอบไหล่ไว้แล้วประคองพาให้ออกเดิน “จะพาฉันไปไหน กลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้าน”
“หลับซะ เด็กดี ไม่มีอะไรหรอก” เสียงทุ้มๆ กระซิบกระซาบปลอบที่ข้างหูพลางตวัดแขนยกร่างบางขึ้นอุ้มแล้วคลุมทับด้วยสูทสีขาวตัวนอกก่อนจะก้าวเข้าไปในในลิฟท์
ในลอบบี้ด้านหน้าตึกชินระ แสงอาทิตย์สีส้มอมทองส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาเป็นสัญญาณบอกว่ายามเย็นกำลังจะสิ้นสุดลง เสียงลิฟท์เปิดออกเบาๆ ตามด้วยเสียงผู้คนเดินไปมาขวักไขว่คลอด้วยเสียงเครื่องยนต์ของยานพาหนะ
ด้านนอก ลีมูซีนคันใหญ่จอดเทียบรออยู่
แต่...
ขณะที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูใหญ่ ร่างที่สงบนิ่งมาตลอดทางกลับออกแรงต่อต้าน...ทั้งดิ้นทั้งสะบัดอย่างแรงจนคนอุ้มที่ไม่ทันระวังตัวจำต้องปล่อย
“พี่ชาย..พี่ชาย”
เสียงร้องดังลั่นเรียกความสนใจจากทุกคนในห้อง พร้อมๆ กับที่ร่างเล็กๆ นั่นโผผวาถลาเข้าใส่คนที่เพิ่งเดินสวนกันไปเมื่อกี้และกำลังหยุดรอลิฟท์จนล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่
“พี่ชาย..พี่ชาย ฉันเจอพี่แล้ว”
คาดาจก้มลงซบหน้าลงไปกับไหล่ของอีกฝ่าย อ้าแขนโอบกอดคนตรงหน้าไว้แน่น แล้วหลับตาลง สติสุดท้ายหลุดลอยไป...แต่รอยยิ้มบางยังไม่ยอมเลือนหายไปจากใบหน้า
ทิ้งไว้แต่ดวงตาสีฟ้าที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ได้แต่โอบพยุงร่างนั้นเอาไว้อย่างไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น
................................................................
เจอซะที พี่ชาย.......
ช่วงนี้พายุงานพัดถล่มค่ะ อาจอัพช้าหน่อย อีกอย่าง...พล็อตหมดด้วยค่ะ TT0TT ที่พล็อตไว้ช่วงหลังเจอคลาวด์มันมีแค่คร่าวๆ ขอนึกก่อนว่าจะเขียนไงต่อ
ใครจะเสนอไอเดียก็ได้นะคะ
คุณเรารักคลาวด์ตามมาเจอบล็อกนี้มั้ยคะ ถ้าเจอแล้วบอกด้วยค่า....
ตามมาแล้วจ้า
ตอบลบแอบตกใจเหมือนกันที่ทีแรกเปิดมาแล้วไม่เจอ
แต่ก็ตามมาจนได้ หุหุ
***********************
สำหรับตอนนี้เราว่าสั้นไปหน่อยอ่ะ โฮะๆๆ ค้างจ้า
มาให้ค้างแล้วหนีไปชัดๆ มาถึงก็เจอรูฟัสมอมเหล้าเด็กเลย
แล้วนั่นจะพาเค้าไปไหน จะพาไปทำมิดีมิร้ายใช่ม่ะ หุ
เสียใจด้วยนะไม่สำเร็จ ยังดีที่หนูคาดาจเจอพี่ชายซะก่อน
และแล้วเรื่องก็จบลงแบบค้างๆ โดยที่พี่คลาวด์ของเราก็ยังเอ๋ออยู่
รอตอนหน้าจ้า....
อยากได้แบบถ้า"แก็งเด็กติดพี่"ต้องมาเลี้ยง"พี่"ล่ะ หึหึหึ คงน่าสนุกล่ะนะ~~
ตอบลบ