(Baramos) : Valentine Shockolate

Author : jes

Pairing : ไม่มีตามเคย

ระดับ : ปลอดภัยไร้กังวล

Disclaimer : ตัวละครทั้งหมดเป็นลิขสิทธิ์ของคุณ rabbit ค่ะ

-----------------------------------------------------------------------

.....14 กุมภาพันธ์

ณ ห้องนั่งเล่นรวมของนักเรียนปี 2 ที่ถูกเจ้าพวกทโมนทั้งหลายแอบใช้เป็นที่จัดงานเลี้ยงวันวาเลนไทน์ย่อยๆขึ้นด้วยข้ออ้างที่ว่า….ระยะนี้ป้อมอัศวินมันช่างแห้งแล้ง ห่อเหี่ยว ซึมสลดและแสนจะหดหู่จนเหลือที่จะทานทนไหว แล้วตัวตั้งตัวตีของงานนี้จะเป็นใครที่ไหนไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เจ้าหญิงหัวขโมยเจ้าปัญหาตามเคย

งานปาร์ตี้ดำเนินต่อไปจนครึ่งคืนค่อนคืนและมีทีท่าว่าจะกลายเป็นงานเลี้ยงโต้รุ่งเอาได้ง่ายๆ ถ้าไม่มี 2 เสธ.กับอีก 4 ผู้คุมกฎตามมาเล่นงานซะก่อน

เฟี้ยว.....ฉึกๆๆๆๆ  

แรกเริ่มประเดิมด้วยพายุมีดบินนับสิบที่ลอยละลิ่วปลิวละล่องมาแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวเล่นเอาวงแตกกระเจิง แล้วยิ่งพอได้ยินเสียงหงุดหงิด หงุดหงิดมาก จนถึงหงุดหงิดสุดๆของบรรดารุ่นพี่ทั้งหลายที่ตบเท้าเข้ามายืนเรียงกันเป็นแผง งานเลี้ยงวันวาเลนไทน์ก็เลิกไปโดยอัตโนมัติ

“เก็บกวาดให้เรียบร้อยนะ ไม่เสร็จไม่ต้องนอน” sleepy princeโรเวนที่เข้านอนแล้วแต่ถูกปลุกให้ตื่นยืนตีหน้าโหดพลางเท้าสะเอวออกคำสั่งให้พวกน้องๆทำความสะอาดห้อง ข้างๆเป็นไธนอสที่คอยยืนกำกับบทกันไม่ให้โรเวนอาละวาดอีกที ส่วนลูคัสกับลอเรนซ์ก็เดินคุมเชิงดูแลความเรียบร้อยไปรอบๆ มีชิวาสกับโซมาเนีย 2 คนที่เข้าช่วยลงมือทำความสะอาดด้วยเพราะอยากกลับไปนอนเต็มที

ในที่สุด

....เสร็จแล้ว เสร็จซะที ในที่สุดห้องนั่งเล่นรวมที่กระจุยกระจายดูไม่จืดก็กลับสู่สภาพปรกติจนได้

“ฉันเอาขยะไปทิ้งนะ” เอ็ดเวิร์ด ลอเรนโซ่ เดอะพรีสท์ ออฟกิลดิเรกยิ้มแป้นพลางลากถุงขยะเดินออกจากห้องไปท่ามกลางเสียงร้องไชโยโห่ร้องของพรรคพวก

“เอ้า! ทุกคน สนใจมั้ย”

จู่ๆเจ้าตัวยุ่งเฟรินก็เกิดใจดีขึ้นมาแล้วคว้ากล่องของว่างยามดึกขนาดใหญ่ (!?) ที่เอามาแอบไว้ใต้โต๊ะตั้งแต่เริ่มงานออกมาเปิดแจกจ่ายหาเพื่อนร่วมด้วยช่วยกันกิน   

สักพัก...วิกฤตการณ์มะรุมมะตุ้ม ทะเลาะ ตบตี แย่งชิงของในกล่องก็เกิดขึ้นโดยไม่มีใครทันสังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าหัวขโมยจอมแสบที่พยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ

วินาทีต่อมา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก็วูบไหวเต็มไปด้วยประกายความชั่วร้ายในจิตใจเพราะบังเอิญตาไวมองเห็นใครบางคนกำลังเดินฝ่าความมืดกลับไปยังปราสาทขุนนางเข้าถนัดถนี่

ตัวเร็วกว่าใจ...มือก็ไวเกินกว่าสมองจะร้องสั่ง...แค่พริบตาเดียวเท่านั้นเจ้าตัวร้ายก็ถลาพรวดเข้าไปหาแล้วพยายามยัดเยียดอะไรบางอย่างที่คว้าออกมาจากกล่องใส่มือ ‘บุรุษปริศนา’ ที่หมายตาไว้อย่างรวดเร็ว

“วู้....อาเธอร์ ท่านอาเธอร์ ทางนี้.....อ่ะ...นี่ พี่โรเวนฝากมาให้”

พูดจบเฟรินก็รีบชิ่งหนีทันที ปล่อยให้เจ้าชายใจสิงห์ที่เพิ่งกลับจากการสับรางออกเดทกับกิ๊ก 5 คนแบมือออกดูของที่อยู่ข้างในก่อนจะเบิ่งตามองชนิดแทบจะทะลักออกมานอกเบ้า

โอ้ ! แม่เจ้า ช็อกโกแลตรูปหัวใจสีชมพู

นี่มันอะไรกันนี่! 

เจ้าชายอาเธอร์ เลโอนาท บริสตัน แห่งซาเรสหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด

....สงสัยเจ้าโรเวนตัวร้ายมันคิดวางแผนอะไรเล่นงานเขาอยู่แหง

.....อย่ากระนั้นเลย ขอไปดูหน้าเจ้านั่นสักนิดเถอะ เฮอะ...ให้มันรู้ไปว่า...คนอย่างฉันไม่เคยกลัวแกว้อย

แต่แค่โผล่หน้าเข้าไปเท่านั้น หัวหน้าปราสาทขุนนางก็รู้ตัวทันทีว่าคิดผิดถนัดที่เชื่อใจยัยเจ้าหญิงจอมหาเรื่องเมื่อถูกซาตานที่ยืนอยู่ข้างประตูตรงเข้ามาล็อกคอไว้แล้วลากตัวเข้าไปในห้องโทษฐานบังอาจบุกมาแหยมถึงถิ่น

“อ๊ะ อาตี้ก็ได้ช็อกโกแลตด้วยเหรอ” ลูคัสใช้มืออีกข้างที่ยังว่างฉกช็อกโกแลตที่อีกฝ่ายกำในมือออกมาแกะห่อแล้วยื่นให้ถึงปาก

“อ้า....อ้าม....ไม่กินเหรอ”

“ไร้สาระ ปล่อยคอฉัน!!!” ท่ามกลางสายตาบรรดาป้อมอัศวินมุงที่จ้องมองมาอย่างสนใจ อาเธอร์สะบัดหน้าหนีแล้วแยกเขี้ยวตอบเสียงขุ่น ไม่รู้ตัวเล้ยว่าใกล้ชะตาขาดเต็มทนเมื่อมีมือดีย่องเข้ามาประทุษร้ายจากข้างหลัง

ปึ้กกกกกก.....เสียงกำปั้นทุบหลังแบบไม่เบานักได้ยินกันชัดหู

ในจังหวะเดียวกันกับที่เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายจะอ้าปากส่งเสียงร้องนั่นเอง...ช็อกโกแลตอีกชิ้นจากไหนไม่รู้ก็ถูกยัดเข้าปากอย่างพอดีพอดิบ ทำเอาร้องไม่ออกเพราะช็อกโกแลตติดคอ

ปึ้ก ๆ ๆ ๆ ๆ คราวนี้เสียงรัวกำปั้นถี่ยิบกว่าช็อกโกแลตเจ้ากรรมจะไหลลงคอไปได้

“พอว้อย นายกะจะให้ฉันช้ำในตายรึไง หา” หลังจากไอค่อกแค่กเพราะสำลักอากาศอยู่พักใหญ่ เจ้าชายแห่งซาเรสค่อยมีแรงหันไปถลึงตาใส่เจ้าชายแห่งเจมิไนที่ยืนทำหน้าซื่ออย่างเสแสร้งสุดๆ แต่ไม่คิดจะปิดบังประกายพราวระริกด้วยความสะใจสุดๆในดวงตาสีน้ำเงินของตัวเองเลยสักกะตี๊ดดดด

“กินเข้าไปเถอะน่าท่านอาเธอร์” โรเวนโยนเศษกระดาษห่อช็อกโกแลตสีแดงกับสีทองที่ขยำเป็นก้อนลงบนโต๊ะข้างๆ “พวกเรายังกินกันทุกคนเลย”

“ทุกคน?”

เสียงร้องลั่นดังขึ้นจากหน้าประตู เล่นเอารุ่นพี่-รุ่นเพื่อนพากันเงียบกริบ

.....กรรม ลืมหมอนี่ไปได้ยังไงเนี่ย

“หมดแล้วอ้ะ..... ฮือออออ ทุกคนใจร้ายยยยยยย....” เอ็ดเวิร์ดผู้ถูกลืมแทบน้ำตาไหลพรากกกกก.....ก่อนจะยกกล่องช็อกโกแลตเปล่าขึ้นมาเขย่าให้แน่ใจว่าไม่มีชิ้นไหนหลงเหลืออยู่

อะไรสักอย่างปลิวออกมาจากก้นกล่อง

ไม่ใช่ช็อกโกแลตหรอก

จดหมายน่ะ....กระดาษสีทองแผ่นบางที่เขียนด้วยลายมือขะยึกขะยือจนแทบอ่านไม่ออก

หลังจากใช้ความพยายามแกะรหัสข้อความอยู่หลายนาที สีหน้าของสาธุคุณเอ็ดที่เมื่อกี๊ใกล้จะอาละวาดอยู่รอมร่อก็กลับชื่นมื่นขึ้นมาผิดหูผิดตาก่อนจะเหลือบตากวาดมองไปตามใบหน้าที่ประเครื่องหมายคำถามของคนอื่นที่รุมล้อมอยู่แล้วค่อยๆฉีกยิ้มออกมา

“ไหน เอามานี่” ครี้ดที่อดรนทนอาการโยยวนกวนประสาทของเพื่อนฝูงไม่ไหวกระชากเอาจดหมายมาอ่านซะเองตัดปัญหา

“ ...เฟลิโอน่า ลูกรัก....”

....เฮ้ย

! ! ! ! ! ! !

ไม่น้า !

แค่คำขึ้นต้นก็ทำเอาแต่ละคนเสียวสันหลังวาบ..... ลางร้ายรับวาเลนไทน์เริ่มปรากฏให้เห็นเด่นชัด

“Happy Valentine นะลูก” ครี้ดทำใจกล้าอ่านต่อไป ขณะที่เอ็ดเวิร์ดลงไปหัวเราะดิ้นกับพื้น “นี่เป็นของขวัญที่พ่อทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับลูกโดยเฉพาะ อ๊ะๆ นี่น่ะไม่ใช่ช็อกโกแลตธรรมดาหรอกนะ เพราะมันผสมขึ้นจาก..อืม...ไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น แต่ใครก็ตามที่กินเข้าไปจะต้องทำตามคำสั่งนิดๆหน่อยๆที่เขียนไว้ใต้กระดาษห่อให้ได้ภายใน 24 ชั่วโมง ไม่งั้นก็ให้เตรียมตัวเตรียมใจกลายเป็นผู้ฉิงก็ไม่ใช่ ผู้ยายก็ไม่เชิงไป 3 วัน 7 วัน จริงๆนะ รับรองด้วยชื่อเสีย เอ้ย ชื่อเสียงของจ้าวปิศาจแห่งเดมอสเลย

ปล 1  หวังว่าลูกคงสบายดี เพราะที่เดมอสตอนนี้เซ็งดับจิต

ปล 2  คำสั่งที่ต้องทำเป็นคู่น่ะ ต้องทำตามความปรารถนาที่แอบซ่อนไว้ในหัวใจเท่านั้นเท่านั้นนะ ห้ามมั่ว โมเม ขี้จุ๊ เด็ดขาด

ปล 3  ใครกินแล้วได้ผลเป็นไงมั่งก็เก็บกลับมาเล่าสู่ให้พ่อฟังมั่ง อย่าลืมล่ะ

คิดถึงอลิเซียเสมอ รักลูกตลอดเวลา

Love….Love….

เอวิเดส (แด้ดดี้ No.1) ”

ปล สุดท้าย  จริงๆแล้วช็อกโกแลตนี่เป็นของที่ท่านจ้าวสร้างขึ้นมาเล่นๆแก้เซ็งแล้วเลยสั่งให้กระหม่อมส่งมาถวายให้เจ้าหญิงช่วยหาหนูลองยาให้ตะหาก

ปล ท้ายสุด  นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายนะกระหม่อม จะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้ คือ...เมื่อ 3 วันที่แล้ว ท่านจ้าวให้เอลฟ์ดำตัวนึงกินช็อกโกแลตเข้าไป จนป่านนี้มันยัง....บรื๋อ สยอง

ปล ท้ายสุดจริงๆ  สุขสันต์วันวาเลนไทน์พระเจ้าค่ะ ขอให้เจ้าหญิงหาหนูลองยาให้ท่านจ้าวได้เร็วๆ

โกโดม โคมุส (ผู้เขียนจดหมายนี้)

“พวกเรา....หนูลองยางั้นเรอะ เฟริน เดอเบอโรว์ นายกล้ามาก” เจ้าแม่มาทิลด้าที่พยายามหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อสงบสติอารมณ์ให้ได้หลังจากเกิดอาการตบะแตกกระจาย ข้างๆกันเป็นซีบิลกับกัสจังที่ดูจะเป็นนักบวชผู้มีขันแตก ไม่ใช่ ขันติมากที่สุดแล้วก็ยังยิ้มไม่ออก นับประสาอะไรกับเจค เดท นิกส์ อาชูร่า โคลว์และทิวดอร์ที่ช็อกค้างกันไปเรียบร้อย ส่วนเจ้าโรก็เอาแต่เงียบท่าเดียวเพราะหมดปัญญาจะแก้ไขอะไรได้ในเมื่อป่านนี้กระเพาะคงย่อย ‘ไอช็อกโกแลตมหาภัย’ นั่นหมดแล้ว

เป็นอันว่าทุกคนได้ร่วมกันสร้างวีรเวรวีรกรรมกับเจ้าตัวยุ่งกันถ้วนหน้า

“ไอเฟริน แกนะแก” คิลคุงโวยสนั่น แต่ลึกๆลงไปในดวงตาสีม่วงนั่นกลับมีความพึงพอใจปนอยู่ไม่น้อย

“เนี่ยเหรอ....สีสันต์แห่งชีวิตที่นายว่า” เจ้าชายน้ำแข็งที่แปลงร่างเป็นพ่อมดน้ำเดือดไปแล้วกระชากเสียงถาม

“คือ..คือ..คือว่า..เอ่อ..แหม....” เจ้าหญิงแห่งเดมอสที่ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมตอบอ้อมๆแอ้มๆพลางกลั้นหัวเราะกึกกัก “ก็เห็นพวกแกบ่นกันบู้บี้บุบบิบว่าวันๆมันน่าเบื่อนี่หว่า ไอฉันมันคนรักเพื่อนเลยต้อง....”

“เลยต้องฉลองศรัทธา งั้นใช่มั้ย แล้วทำไมไม่กินซะเอง” โรเวนที่ยังยิ้มได้อยู่คนเดียวในที่นี้ถามเสียงหวาน

“พี่ก็...ผมมันแค่หัวขโมยกระจอกๆย่อมต้องรักตัวกลัวตายเป็นธรรมดา” เจ้าตัวร้ายว่าเข้านั่นก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะอยู่ดีๆทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีอันแข็งทื่อด้วยเวทมนตร์ฝีมือเสธ.ซ้ายที่เจ้าตัวแสนเคารพ

“แต่เธอลืมอะไรไปอย่าง...” รอยยิ้มของโรเวนหุบฉับแล้วพยักหน้าให้อาเธอร์ที่ถืออะไรสักอย่างอยู่ในมือ

ม่ายยยยย.... มันคือ ช็อกโกแลตรูปหัวใจสีชมพูชิ้นนั้นนั่นเอง

 “ฉันคืนให้ กินเข้าไปซะ”

………………

และเมื่อศาลเตี้ยพิพากษาคดีลงโทษจำเลยสำเร็จ โรเวนก็สั่งให้ทุกคนช่วยกันเก็บกระดาษห่อช็อกโกแลตมากองรวมกันไว้บนโต๊ะ โชคดีที่เอ็ดเวิร์ดเอาขยะไปทิ้งซะก่อน..กระดาษทุกแผ่นเลยยังอยู่ครบ

ซ้า~~~ธุ โล่งอกไป

“เอาล่ะ ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องสู้กันสักตั้งล่ะ” โรเวนตัดสินใจเด็ดขาดแล้วสั่งให้ ‘เด็กชายผู้รอดชีวิต’ จัดการสุ่มหยิบกระดาษช็อกโกแลตออกมาอ่าน

“เอาแผ่นสีฟ้าก่อนแล้วกันนะ” เอ็ดเวิร์ดเลือกสีที่ดูแล้วมีจำนวนค่อนข้างมากออกมาก่อน

....มี 7 ใบ เก๊าะหมายถึง 7 คน

“บอกรักคนๆนั้นของคุณด้วยบทเพลงหวานๆจากใจ”

“ฉันไม่ร้อง ยังไงก็ไม่ร้อง” เจคกับเดทสั่นหัววืดๆเป็นคู่แรก

“พวกเราร้องเพลงไม่เป็น” แก๊งจอมเขมือบอย่างอาชูร่า โคลว์และทิวดอร์ก็เซย์โนเช่นกัน “แต่ถ้าท้องร้องล่ะก็นะ โอเคเลย ถนัด”

“เดี๋ยวฉันเล่นดนตรีให้ดีกว่า” คนที่น่าจะพึ่งได้มากที่สุดอย่างนิกส์กลับขอบายซะงั้น

สุดท้าย....ตำแหน่งนักร้องนำก็ตกเป็นของ......

“ฮัลโหลๆ หนึ่ง! สอง! สาม!ได้ยินกันใช่มั้ย” กัสเทสต์เสียงไมโครโฟนที่เอ็ดเวิร์ดเอามาให้ท่ามกลางความตกตะลึงของเพื่อนฝูง

....มาย ก็อด! เจ้ากัสเนี่ยนะ เจ้าคนที่วันๆพูดแทบจะนับคำได้เนี่ยเหรอจะร้องเพลง โอว์ประวัติศาสตร์แห่งปีที่ป้อมฯต้องจารึกไว้

พอเช็กเสียงเสร็จ นักร้องหน้าใหม่ก็ส่งสัญญาณให้นักดนตรีกับหางเครื่อง เอ้ย แดนเซอร์ที่ควบตำแหน่งคอรัสไปด้วยในตัวเตรียมพร้อม

“...มิวสิค มา”  

Close your eyes.  Give me your hand…..darling.

Do you feel my heart beating?  Do you understand?

Do you feel the same?  Am I only dreaming?

Is this burning ….an eternal flame?

โอโฮเฮะ ! ใช้ได้นี่หว่า เพิ่งรู้นะนี่ว่ากัสจังร้องเพลงเพราะ จนทั้งพี่ทั้งเพื่อนอ้าปากค้างแล้วเริ่มโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลง eternal flame ไปอย่างไม่รู้ตัว

ร้องไปได้สักครึ่งเพลง....จู่ๆดนตรีก็เปลี่ยนกะทันหัน

อารมณ์ก็เลยเปลี่ยนตามไปด้วย

เพราะไปๆมาๆคอรัสที่โวยวายว่า ไม่ร๊อง...ไม่ร้อง...อยู่เมื่อกี๊ชักเริ่มมันส์ในอารมณ์ขึ้นมามั่งเลยรวมหัวกันทำการปฏิวัติแย่งไมค์จากนักร้องนำได้สำเร็จแล้วใช้วิธีแหกปากร้องประสานเสียงแทน

“ฝากเอาไว้ก่อนนะ ขอทีวันนี้ไม่เอาละ เรื่องราวเอาคืนไว้ก่อนนะ ไว้รอให้ถึงเมื่อวันพระ วันพระไม่ได้มีหนเดียว เข้าพรรษาไม่ได้มีหนเดียว ออกพรรษาไม่ได้มีหนเดียว วันวาเลนไทน์ไม่ได้มีหนเดียว”

อาศัยจังหวะเล่นทีเผลอ กัสเลยคว้าเอาไมค์คืนมาได้อีกครั้งแล้วเลยร้องต่อไปพร้อมกับเต้นเข้าจังหวะไปด้วย.....แบบว่าลืมตัว

“ถ้าอยากจะรักกับพี่ รอหน่อยคนดี๊คอยท่า พี่กลับมาหาพร้อมเงินทองมากมาย พ่อตาแม่ยายไม่ดูถูก รับเขยคนนี้ไว้เป็นลูก จะปลูกเรือนหอไว้รอเธอหลังใหญ่”

ลงท้ายในเมื่อไม่มีใครยอมแพ้ใครก็เลยกลายเป็น 7 คน 7 เสียง 7 แดนเซอร์ในเพลงเดียวซะงั้น

“โอ...โอ้ละหนอ น้องรอดีๆ เรื่องพรรค์อย่างนี้ต้องช้ายเหว่ล้าาาาา...ชาติก่อนทำบุญกันไว้คงไม่ไปไกลตา พี่จะกลับมาหาอีก 3 ปี....” 

และก็จบลงไปอย่างรุ่งริ่งเต็มที่ท่ามกลางเสียงปรบมือดังเปาะแปะพอให้ชื่นใจ แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง...แบบว่า....ยังอึ้งไม่เลิกง่ะ

“มาๆ ต่อกันเลยนะ” เอ็ดดี้ที่เห็นท่าไม่ดีเลยรีบคว้าปึกกระดาษสีเขียวออกมาอ่าน

“ความรักทำให้โลกสดใส มะมา..มาเต้นฮูลา ฮูล่ากันดีกว่า”

“ใครมั่ง ไหนยกมือซิ” กัสที่ยังหวงไมค์ไม่ยอมวางจนแล้วจนรอดถามขึ้น

และแล้วมือ 3 คู่ 1 ข้าง จากคน 7 คนก็โบกไปมากันให้สลอน

“เดี๋ยว เจคกี้ เดตี้ อาชี่ โคลลี่ ทิวดี้ เมื่อกี๊เพิ่งร้องเพลงไปเองนี่” ลูคัสเป็นงงที่เห็นการแสดงรอบนี้มีคนหน้าเก่ารวมอยู่ด้วยมากกว่าครึ่ง

“ตะกละ” คำตอบคำเดียวจากลอเรนซ์ช่วยไขปริศนาให้กระจ่างชัดอย่างง่ายดายแกมแสบๆคันๆหัวใจดีพิลึก

“สมน้ำหน้า” สาธุคุณเอ็ดรีบร่วมด้วยช่วยตอกย้ำซ้ำเติมหน้าตาเฉย

.....หง่ะ ก็มันช่วยไม่ได้นี่น้า เรื่องกินเรื่องใหญ่ เรื่องตายเรื่องกลาง เรื่องตะรางเรื่องเล็ก

“ฉันไม่อยากเต้น” คราวนี้ครี้ด ธันเดอร์กลับเป็นฝ่ายงอแงมั่ง “เต้นแล้วเดี๋ยวชัก”

“แค่เต้นระบำหน่อยเดียวเนี่ยนะถึงกับชัก นักรบบ้านไหนไม่ทราบ อ่อนแอ” เสียงเจ้าแม่มาทิลด้าแว้ดเข้าให้

....จริงๆแล้วก็ไม่อยากเต้นเหมือนกันแหละ แต่แค่เสียหน้าเพราะเต้นระบำยังดีกว่าขายขี้หน้าถ้าไม่เต้นแล้วต้องกลายเป็นครึ่งฉิงครึ่งยายเข้าจริงๆ  แล้วนั่นยังไม่ร้ายที่สุด ที่แย่กว่านั้น คือ ถ้าเจ้าหมอนี่มันกลายเป็นอย่างว่าจริงๆล่ะก็...บรื๋อออ ไม่อยากจะคิดเล้ย หยดหยองที่สุด”

“ก็กลัวนี่นา เต้นแล้วเดี๋ยวชักจริงๆนะ” ครี้ดยังอิดๆออดๆ

ปัง!

....และแล้วเสียงทุบโต๊ะที่แสนจะคุ้นเคยก็ดังขึ้นจนได้ จะอะไรซะอีก....ก็เจ้าแม่พิโรธแล้วน่ะสิท่าน

“จะเต้นดีๆหรือจะเต้นด้วยน้ำตา..หา บอกมา”

เจอไม้ตายเข้าให้ ขาโจ๋อย่างครี้ดที่ไม่อยากเจ็บตัวฟรีก็จำใจต้องมายืนประจำที่จนได้

“ทุกคน พร้อมนะ  เริ่ม....”

สิ้นเสียงสั่งของผู้มีอิทธิพลที่สุดในปี 2 ดนตรีก็ดังขึ้นทันที

หลังจากเต้นไปได้สักพักอาการชักของครี้ดก็มีอันกำเริบจนได้

“วู้ มันส์เว้ย” ครี้ดหัวเราะร่าแล้วเต้นสะบัด...แบบว่า...ดูแล้วน่ากลัวเอวเคล็ด สะโพกครากแทนเป็นกำลัง

....เข้าใจแล้ว ไอที่ว่า ‘ชัก’ น่ะ หมายถึงชักมันส์ไม่ยอมเลิกตะหาก ไม่ใช่ชักแหง็กๆ ชักดิ้นชักงอหรือชักกระแด่วๆอย่างที่ใครๆคิด

“โว้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ครี้ดยังออกอาการ ‘ชัก’ไม่ยอมเลิกสักที ในขณะที่อีก 6 คนที่เหลือ ‘ชัก’ เริ่มหมดแรงเต็มทน

“โอเค แค่นี้ พอได้แล้ว” ไธนอสพยายามจะยุติระบำบ้าๆบอๆนี่ให้ได้โดยเร็วที่สุด

“ยังเพ่ ยัง ยังไม่ทันเหนื่อยเลย ทุกคนอย่าเพิ่งยอมแพ้ ลุกขึ้นมาเต้นต๊อ...โอ้เย้....”

น่าน...มันยังไม่รู้สึกตัวอีก

....ไม่เลิกแน่ใช่มั้ย ได้เลย

“ย้ากกกกกก” มาทิลด้าที่ออกอาการหมั่นไส้เกินพิกัดชักอดใจเอาไว้ไม่อยู่..ต้องสปริงตัวกระโดดถีบด้วยลูกเตะอเมซอนพิฆาตเข้าให้โครมเบ้อเริ่ม ส่งผลให้ครี้ดที่ไม่ทันระวังตัวถูกเสยร่วงลงไปนอนแอ้งแม้ง ชักกระตุกพั่บๆ น้ำลายฟูมปากที่มุมห้องอย่างน่าอนาถ

“ปล่อยทิ้งไว้งั้นแหละ ไม่ต้องเก็บศพ” พอเห็นผลงานสุดโหดฝีมือเจ๊ตรงหน้า เจ้าแม่ก็ยิ้มออกมาได้หน่อยนึงด้วยความภาคภูมิใจ “เอ็ดเวิร์ด ต่อสีต่อไปเลย”

“อ่ะ..เอ่อ...จ้า” เอ็ดคุงทำหน้าหวาดเสียวเป็นกำลังแล้วหยิบกระดาษสีเหลือง 2 แผ่นติดมือออกมา

“ถ้าไม่เคยบอกรักเค้าคนนั้นสักที ก็ให้รีบบอกซะคราวนี้เลย”

โอ้! คำสั่งแสนจะเข้ากับบรรยากาศวาเลนไทน์พอดีเด๊ะ

“ของใครค้าบบบบบ” เอ็ดเวิร์ดถามพลางยิ้มแฉ่ง

“ของฉันเอง” เจ้าของฉายา ‘ร้อยจันทร์เสี้ยว’ โซมาเนีย มิสทรัล พยักหน้ารับหงึกหงัก

5 นาทีผ่านไป ก็ยังมีโซมาเนียยืนอยู่หน้าห้องคนเดียว

“แล้วอีกแผ่นล่ะ” เอ็ดคุงยังยึดติดกับหน้าที่พิธีการจำเป็นอย่างเหนียวแน่น โหย...คำสั่งแจ่มๆแบบนี้ ต่อให้ต้องปะทะสักกี่สิบจ้าวปิศาจก็ต้องตามหาเจ้าของกระดาษห่อช็อกโกแลตสีเหลืองอีกแผ่นนึงให้จงได้

“สารภาพแล้วขอแต่งงานเลยก็ได้นะ ในนี้มีนักบวชตั้ง 5 คนแน่ะ” รู้สึกหลวงพี่โคลว์ชอบอกชอบใจซะไม่มี

10 นาที่ต่อมา

ทั่วทั้งห้องก็ยังเงียบสนิทอย่างไร้วี่แววคนรับเป็นเจ้าของกระดาษ ทำเอาสาวเจ้าที่ยืนรออยู่หงุดหงิดจนทนไม่ไหว

“อีตาชิวาส” โซมาเนียตวาดแว้ด “จะเอายังไงก็รีบๆบอกมา นายจะบอกรักฉันหรือไม่บอก ไม่งั้นฉันจะได้บอกรักคนอื่นแทน”

พระเจ้าช่วย! ทุกคนอ้าปากค้างแล้วมองหน้าคู่รักซ่อนเร้นประจำป้อมฯสลับกันไปมา ชักเชื่อขึ้นมานิดๆแล้วว่าพรหมลิขิตกับบุพเพอาละวาดมันมีจริงๆ

“อ่า....” หลวงพี่โคลว์ที่เป็นโต้โผใหญ่จัดงานแต่งงานพูดตะกุกตะกัก “พี่รู้เหรอว่าพี่ชิวาสกินช็อกโกแลตอีกชิ้นไป”

“ก็ฉันเป็นคนหยิบช็อกโกแลตชิ้นนั้นให้เจ้าบ้านั่นเองน่ะสิ” โซมี่ตอบคำถามตามตรงแล้วถลึงตามองชิวาสที่ยืนบิดไปบิดมา หน้าแดงแป้ด

“คือ...คือ...คือ...คือ...ฉะ....ฉะ.....ฉัน....ฉัน....” ชิวาสติดอ่างไปแล้ว

“จะขอ...ให้รีบขอ...อย่ารอให้ถึงชาติหน้า อ็อก!!!!” เจคกับเดทที่อุตส่าห์ร้องเพลงให้กำลังใจกลับโดนแจกมะเหงกเขกกระโหลกเข้าให้เต็มๆ  

“หุบปากนะยะ”

“บอกๆไปเหอะน่าพี่ คนอื่นเค้ารู้กันหมดทั้งป้อมแล้ว จะมามัวอายอะไร” แม่ยอดยุ่งที่สุดในโลกยังเชียร์เหยงๆ

“พี่โซมาเนียออกจะอ่อนหวาน แสนดี น่ารัก ไม่เหมือน....อ่า” ซีบิลมองไปทางที่มาทิลด้ายืนเชิดหน้าอยู่แล้วส่ายหัวดิก

“ถ้าพี่บอกรักวันนี้ รับไปเลยส่วนลดแพ็กเกจงานแต่งสุดหรูพร้อมทัวร์ฮันนีมูน 30% ที่วิหารกิลดิเรก” กัสจังร่วมด้วยช่วยเกลี้ยกล่อมแบบทุ่มสุดตัว

“กะ...กะ...กะ...กะ...ก็...ก็” แม้จะมีแรงเชียร์ท่วมท้นขนาดไหน ชิวาสก็ยังอ้ำๆอึ้งๆไม่เลิก

และแล้ว...ในที่สุดความอดทนของหัวหน้าปราสาทขุนนางที่ทนดูอยู่นานก็หมดลง

“ไม่ได้ความ กะไอแค่พูดคำ 3 คำง่ายๆอย่าง ‘ฉันชอบเธอ’ เนี่ย มันยากเย็นอะไรนักหนา” อาเธอร์สบถอุบด้วยความขัดใจซะไม่มีตามด้วยการหันไปบอกโซมาเนียง่ายๆ

“รอแป้บ ฉันจะทำให้เจ้าหน่อมแน้มนี่บอกรักเธอให้ได้ใน 3 นาที ส่วนแก...มากับฉัน” พูดจบก็ลากคอชิวาสออกไปเทรนยุทธวิธีจีบหญิงนอกห้องทันที

....สา~~ธุ ขอให้สมพรปากเถ้อะท่านอาเธอร์ ถ้าทำได้จริงโซมาเนียคนนี้จะไม่มีวันลืมบุญคุณ (แต่ไม่ทดแทนนะ)

หารู้ไม่ว่าแถวๆนี้กำแพงมีหูประตูมีช่อง พอลับหลังคนทั้งคู่ เจ้าพวกทโมนทั้งหลายก็พากันพร้อมใจสมัครสมานสามัคคีกันแอบดู

“อย่าดันเซ่”

“เจ็บนะว้อย”

“อย่าเบียดเข้ามาสิวะ”

“ชู่...เงียบหน่อย” เจ้าโรที่เอากับเค้าด้วยจุ๊ปากเบาๆ “อาเธอร์กำลังจะพูดแล้ว”

“ไม่ได้ยินฟ่ะ เห็นแต่ปากขยับพะงาบๆ” คิลคุงที่อยู่ใกล้ที่สุดส่ายหน้าไปมา

ยังไม่ถึงครึ่งนาทีดีเลย พอชิวาสฟังประโยคที่อาเธอร์พูดจบปุ๊บก็รีบเดินกระแทกเท้าโครมๆกลับเข้ามาในห้องปั๊บทันที เล่นเอาพวกน้องๆที่แอบดูอยู่เอ๋อรับประทานกันเป็นแถวก่อนจะทำตาโตเป็นไข่ห่านยักษ์แฝดสามเมื่อเห็นชิวาสยิ้มกว้างขณะดึงมือโซมาเนียที่น้ำตาซึมไปกุมไว้

“โซมี่จ๋า โซมี่คนสวย เรามาเป็นแฟนกันเถอะ ฉันชอบเธอมานานแล้ว”

โอ้ว! นั่น... มันได้ผลจริงๆ

“ถามจริง...เจ้าชายอาเธอร์บอกอะไรพี่ชิวาสน่ะ” เจ้าห้องสมุดเคลื่อนที่เข้ามาขอข้อมูลที่ไม่เคยรู้มาก่อนจากผู้เชียวชาญด้านการจีบหญิงสั่งตรงจากซาเรส

“ง่ายจะตาย...” อาเธอร์ยักไหล่ “ก็แค่บอกว่า...ถ้านายไม่จีบวันนี้ พรุ่งนี้ฉันจีบเอง...เท่านี้ก็เรียบร้อย..เป็นตกหลุมทุกราย”

“เอ้า! งั้นเรามาต่อกันที่...” เอ็ดเวิร์ดหลับตาแล้วควานกระดาษขึ้นมา “สีม่วง”

“ของฉัน” 2 เสียงดังประสานกันก่อนที่คนพูดจะหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

คาโล วาเนบลี เดอะพรินซ์ ออฟคาโนวาล

กับ.....

โร เซวาเรส เดอะเบกการ์ ออฟทริสทอร์

น้ำแข็ง ปะทะ สารานุกรม

และแล้ว....คำสั่งที่แสนจะบีบคั้นหัวใจก็ดังขึ้น

“ความรักคือการให้อภัย ถ้าโกรธหรือทะเลาะกับใครอยู่ก็ให้รีบปรับความเข้าใจซะ”

บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นรวมเป็นไปอย่างเงียบเชียบเพราะคู่ดูโอคู่ใหม่เอาแต่ยืนทำหน้าเฉยแล้วจ้องตากันไปมา.....

นัยน์ตาสีฟ้าแสนเฉยชาบอกชัดแจ๋วว่า....แน่จริงนายขอโทษฉันก่อนสิ

...

นัยน์ตาสีเขียวฉายประกายพราวระยับก็โต้ตอบกลับทันควัน....ฉันทำอะไรผิดเหรอ ถามจริ๊ง

...

นัยน์ตาสีฟ้าเริ่มกระด้าง.....ไอขอทานกำมะลอ

.......

นัยน์ตาสีเขียวทำเฉไฉไม่รู้ไม่ชี้......นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าจายยยยยย

................

“โว้ย” เจ้าหัวขโมยตัวยุ่งโวยสนั่น “แก 2 คนจะมองตาสื่อภาษาใจกันอีกนานมั้ย ชาวบ้านเค้าไม่รู้เรื่อง”

ก็ได้....หลังจากใช้สมองคิดบวกลบคูณหารถอดสมการยกกำลังสแคว์รูทสะระตะในหัวอยู่ครึ่งอึดใจ โรก็ยอมเป็นฝ่ายพูดก่อน

“เพื่อเป็นเกียรติแก่เจ้าชายผู้สูงส่ง ขอทานอย่างฉันยอมขอโทษที่เคยแกล้งบอกส่วนผสมยาให้นายผิด”

“ฉันก็เสียใจที่เอาหนังสือนายไปซ่อน”

น่า...น ฝ่ายเจ้าชายก็สปิริตสูงสุดยอดไม้ที่ยอมขอโทษขอทาน(ปลอม)

“ฉันเคยหลอกใช้นายกินโยเกิร์ตหมดอายุ”

“ฉันแก้แค้นไปแล้วด้วยการแอบเทน้ำเกลือใส่กาน้ำชานาย”

.....เท่านั้นแหละ ‘ปฏบัติการแฉความโฉด’ ก็เกิดขึ้นอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ฉันนี่แหละที่เอากบไปปล่อยในห้องนาย”

“ฉันก็เคยโยนจิ้งจกใส่กระเป๋านายเหมือนกัน”

“ฉันเคยทำพิธีเผาพริกเผาเกลือแช่ง” เจ้าโรไม่ยอมแพ้

“ฉันก็เคยเอาผมนายมาทำตุ๊กตาวูดูแล้วใช้แทนหมอนปักเข็ม” คาโลยักคิ้ว

“ฮึ่มมมมมม....แก” คู่อาฆาตจ้องตากันอีกทีแล้วต่างฝ่ายต่างก็สะบัดหน้าไปกันคนละทางแล้วเดินแยกกันไปนั่งคนละมุมห้อง

“เชอะ”

.....ช่างเป็นการปรับความเข้าใจที่คงหาไม่ได้อีกแล้วในโลกนี้

 .....อีกอย่าง เพิ่งรู้นะเนี่ย....โร...คาโล....แก 2 คน จริงๆแล้วเป็นคนนิสัยแบบนี้เองเรอะ

“เอ็ดเวิร์ด อ่านกระดาษแผ่นต่อไปได้แล้ว” โรเวนที่ตั้งสติได้เป็นคนแรกร้องสั่งพิธีกรจำเป็น

เงียบ..........

“เอ็ด?”

“อะ...อื้ม” เอ็ดเวิร์ดที่ยังอึ้งไม่เลิกกับบรรดาพฤติกรรมประหลาดๆของผองเพื่อนสะดุ้งสุดตัวพลางเหลือบตามองกระดาษที่อยู่ใกล้มือที่สุด “ใครที่ได้สีส้ม ให้ไปหยิบของกินที่ตัวเองชอบมาคนละอย่าง ด่วนจี๋”

“นั่นของฉัน” นักฆ่ามาดหลุดโวยวายพลางดึงขอบจานพายบลูเบอรี่ที่ตัวเองหมายตาไว้

“แต่ฉันหยิบก่อนนี่นา” เจ้าหญิงคนงามแห่งคาโนวาลยึดขอบจานฝั่งตรงข้ามไว้อย่างเหนียวแน่นพลางเถียงกลับ

เอาอีกแล้ว....ท่าทางบุพเพจะอาละวาดอีกคู่

“ยู๊ดด...ไม่ต้องเถียงกัน” เอ็ดคุงรีบสงบศึก “เพราะคำสั่ง คือ...

“หยิบของโปรดขึ้นมาแล้วป้อนให้คนสำคัญของคุณซะ”

“วี๊ดวิ๊ว”

“โว้ว”

ภายใต้การนำทีมของเจ้าเพื่อนซี้ตัวยุ่ง.....เสียงผิวปากฟิ้วเลยดังระงมอย่างหยุดไม่ได้ เล่นเอาคิลคุงหน้าแดงเลยไม่ทันเห็นรอยยิ้มกระตุกแบบนางมารของคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

.....นายเคยเอาปากกาเขียนหน้าฉัน คราวนี้ล่ะ ได้เวลาชำระแค้น

“งั้น ขอเปลี่ยนจาน แป้บนึงนะคะ” เรน่อนบอกเอ็ดเวิร์ดแล้วเดินไปที่มุมห้องหยิบกล่องใส่ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทองออกมาจัดใส่จาน

“โหย...หวานนนนนนน” อาชูร่าแซวก่อน

“หุบยิ้มหน่อยเฟ้ยคิล เช็ดน้ำลายด้วย” เฟรินรับมุขทันที

“เรน่อนจ๋า... เผื่อให้ฉันชิ้นนึงนะ รู้สึกว่าตัวเองจะขาดน้ำตาลกระทันหัน เอิ๊กส์” ครี้ดร่วมด้วยช่วยกันแซวสะบัดก่อนจะฮากลิ้ง

“เสร็จแล้วค่ะ” เรน่อนยิ้มหวานออกมาพร้อมจานขนม

“เอ้า ป้อน”

เริ่มจากนายนักฆ่าที่หน้าแดงแล้วแดงอีกเป็นคนป้อนก่อน จะเพราะเขินไปนิด (คงไม่นิดล่ะ) ไม่ก็ตื่นเต้นมากไปหน่อย มือคิลคุงเลยสั่นพั่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆจนตักพายบลูเบอรี่แทบไม่ขึ้น แถมพอตักได้แล้วช้อนก็สั่นระรัว จนเรน่อนต้องเป็นฝ่ายตะครุบทั้งช้อนทั้งมือที่ถืออยู่แล้วส่งขนมเข้าปากตัวเอง

“น้ำครับ น้ำ” ซีบิลที่ยังกลั้นเสียงหัวเราะได้ไม่สนิทดียัดแก้วน้ำหวานสีสวยใส่มือคนป้อน

“เอ่อ....” คิลคุงหน้าแดงไม่เลิกเมื่อโดนเรน่อนคว้าทั้งแก้วทั้งมือไปดื่มน้ำอีกรอบ

“โอเค เรียบร้อย ทีนี้ตาเรน่อนบ้างนะคะ”

สาวงามส่งยิ้มกลบเกลื่อนรังสีอำมหิตแล้วจิ้มทองหยอดป้อนใส่ปากคิล

1 ลูก

2 ลูก

3 ลูก

“เป็นไงบ้าง เอาอีกมั้ย” เสียงหวานแต่มีร่องรอยสะใจซ่อนอยู่ลึกๆ “อีกนิดนะคะ”

4

5

6

7

8 ลูกเข้าไปแล้วแต่หน้าตาคนกินก็ยังเต็มไปด้วยความสุขสุดๆ ทำเอาคนป้อนเอะใจ

“คุณคิลไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”

“ดีจาย...นี่เป็นทองหยอดที่อร่อยที่สุดในโลกเลย” คิลคุงปลื้มอกปลื้มใจจนน้ำตาแทบไหลพรากกกกก....แล้วอ้าปากรอกินขนมต่อ

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อ..ฮึ” เรน่อนที่ผิดหวังอย่างแรงทิ้งจานขนมในมือทันทีแล้วตรงเข้าไปง้างปากนักฆ่า

......ไม่มี ไม่มีจริงๆด้วย พริกเป็นสิบๆเม็ดที่ยัดไว้ในทองหยอดมันหายไปหนาย.....

แล้วนักฆ่าก็ยอมไขปริศนาให้รู้ด้วยการจับมือเจ้าหญิงไปแปะไว้ที่ท้องแล้วกระซิบบอกล้อๆ

“มันอยู่ในนี้แหละ กลืนลงไปทั้งเม็ดแล้วจะเผ็ดก็ให้มันรู้ไป ขอบใจที่ป้อนให้นะ”

“ตาบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ” เรน่อนกระซิบด่าแต่ก็เมินหน้าหนีไปยิ้มอีกทาง

“ต่อโว้ย ต่อ เร็ว” บรรดาคนไม่มีแฟนทั้งหลายย่อมทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ด้ายยยย

“เอาสีฟ้าน้ำทะเล เอ็ดดี้” เสียงลูคัสแทรกขึ้นมาเดี่ยวๆ เรียกให้นัยน์ตาสีม่วงจ้องเป๋งมาแบบว่าคันไม้คันมืออยากเชือดเนื้อเถือกระดูกซาตานสักตัวเต็มทน

“ของนายเหรอ” ไธนอสหันมาสะกิดถาม

“เปล่า ของลอร.เรนซ์น่ะ เพื่อจะฟลุ๊กได้คำสั่งอะไรแจ๋วๆแบบนี้บ้าง” ซาตานกระดี๊กระด๊าอย่างไม่อายสายตาประชาชีสักเท่าไหร่

.....รู้นะ คิดอะไรอยู่ อย่างนายน่ะนะ แค่มองตาก็เห็นไปถึงหัวใจแล้ว

“โอเชครับพี่” นักบวชน้อยๆน้อมรับบัญชาซาตานโดยดีด้วยการคว้ากระดาษห่อช็อกโกแลตสีน้ำทะเลออกมา

.....ก็ถ้าให้เลือกระหว่างพายุมีดบินกับกองทัพงูยักษ์ มีดบินตัดขั้วหัวใจน่าจะตายสบายกว่าโดนงูยักษ์รุมสกรัมฉก  

โอ้! เซนต์เดาซาตานช่างยอดเยี่ยมอะไรอย่างนี้ในเมื่อ...

“แอบรักใครอยู่รึเปล่า....ถ้ามี...จงกระโดดกอดคนที่คุณรักเดี๋ยวนี้”

พอรู้ว่าคำสั่งคืออะไร ลอเรนซ์ก็ชะงักไปนิดท่ามกลางเสียงฮือฮาของรุ่นเพื่อนและรุ่นน้องก่อนที่สายตาคนทั้งห้องจะโฟกัสไปที่คนๆเดียว

ชิ้ง !!!!

ลูคัส ซาเรีย ยืนหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอยู่ข้างๆพลางอ้าแขนออกเป็นเชิงบอกใบ้ว่า กระโดดเข้ามาได้เลย ดาหลิง

‘ไม่โว้ย! ไม่ว่าเป็นตายร้ายดียังไง จ้างให้ฉันก็ไม่ยอมทำอะไรน่าอายแบบนั้น’ เสียงเล็กๆในใจนักบวชแห่งป้อมอัศวินประกาศก้อง

แต่ก็....ไม่อยากเอาชีวิตน้อยๆไปเสี่ยงกับการไม่ทำตามคำสั่งวิตถารนั่น

ลอเรนซ์ ดอร์น เดอะพรีทส์ ออฟแอเรียสกัดฟันกรอดด้วยความเครียดจัดก่อนจะตัดสินใจ

......เอาวะ ช่วยไม่ได้ กอดก็กอด

ลอเรนซ์อ้าแขนออกแล้วโผเข้ากอด......................

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ซีบิล สเวนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมนักบวชรุ่นน้องอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มที่หาดูไม่ได้ง่ายๆ

.....ขอบใจ ไอน้องเลิฟ พี่รอดแล้ว ส่วนนายก็....ขอให้โชคดี อโหสิให้พี่เถอะ

เล่นเอาซีบิลจังที่รู้สึกว่าเทพแห่งความซวยจะมาเยือนทั้งๆที่ไม่ได้อัญเชิญล่วงหน้าก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดแสนจะตื้นตันใจเมื่อสบเข้ากับ ‘สายตาสังหารมารหัวใจ’ ที่ซาตานมองมา

......ผมสูง 165 นะพี่ แล้วอย่าลืมเอาข้าวผัดทะเล ไข่ดาว ขนมปังเนยโรยน้ำตาล แล้วก็น้ำเก็กฮวยไปทำบุญ ใส่บาตร อุทิศส่วนกุศลให้ผมบ่อยๆด้วยนะฮะ

“เอ็ดดี้....” ลูคัส ‘รมณ์บ่จอยขึ้นมาทันที “อ่านแผ่นสีดำของฉัน....เดี๋ยวนี้”

“คับเพ่...เอ่อ....แผ่นเปล่า”

“หา...” ซาตานพูดไม่ออก ความหวังที่จะได้แต๊ะอั๋งนักบวชหายไปในบัดดล

“ใบเปล่าๆจริงๆครับ ไม่มีอะไรเขียนไว้เลย ไม่เชื่อ...ดู” เอ็ดดี้ส่ง ‘ของกลาง’ ในมือให้ลูกพี่รับไปส่องดูแทบชิดลูกตา วินาทีต่อมาลูคัสที่หัวใจสลายก็หมดเรี่ยวหมดแรงทรุดลงไปกองกับพื้นในสภาพไร้วิญญาณ

ฮา.....ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ 

เสียงหัวเราะจากคนนับสิบดังสนั่นจนผนังห้องกับเพดานสั่นสะท้าน

“มาต่อที่สีทองกันเลย” เอ็ดเวิร์ดยกมือขึ้นป้ายน้ำตาแล้วพยายามหายใจยาวๆ

“บางครั้งความรักก็ต้องการสิ่งตอบแทน ถ้าโกรธใครเกลียดใครอยู่ก็จัดการตบเอาคืนสัก 2-3 ฉาด อาจจะสบายใจขึ้น”

โห! คำสั่งคราวนี้มาแหวกแนวแฮะ แต่...มันช่างถูกใจจริงๆ ให้ตายเด้

ไหนดูสิ.....

เหลียวซ้าย.....ไธนอส

ม่ายยยยยยยยย คนดีแบบหมอนี่หาไม่ได้ง่ายๆในโลก

แลขวา......คาโล

เอิ้กส์ คนนี้ไม่เวิร์กอย่างแรง

ข้างหลังล่ะ......ชิวาสกับโซมาเนีย

อย่าเลย ทำเวรทำกรรมกับคู่รักเดี๋ยวกรรมจะตามสนองให้อกหักรักคุดมั่งซะเปล่าๆ

และแล้วเรด้าแห่งความเกลียดขี้หน้าในสายตาก็ไปกระทบกับคนๆนึงที่พยายามจะยืนให้อยู่นอกระยะฝ่ามือจะตบถึงให้มากที่สุด

.....ได้การล่ะ

ฉาด! ฉาด! ฉาด!

“แก๊ ไอโรเว๊น” อาเธอร์ร้องลั่นสนั่นห้องเมื่อโดนประเคนฝ่ามือเข้าไปเต็มๆแก้มซ้ายแก้มขวา เห็นเป็นรอยนิ้วมือสีแดงชัดแจ๋ว

“โทษทีนะ” โรเวนหัวเราะหึหึ แต่สีหน้าแสดงความความสะใจสุดยอด

“เอาน่าท่านอาเธอร์ สาวตบเค้าว่าสาวรัก พรุ่งนี้ถ้าใครถาม...ก็บอกไปว่าโดนสาวงามตบฉลองวาเลนไทน์มา” โรว่ายิ้มๆ

“สาบานด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย....พวกเราจะไม่มีวันบอกใครว่า...สาวงามคนนั้นชื่อ...โรเวน กร๊ากกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ” ครี้ดรีบรับมุขที่โรหยอดมาให้แล้วกระโจนงับ ‘คู่อาฆาตตลอดกาล’ ของป้อมฯชนิดจมเขี้ยว

“หนอย...” อาเธอร์ยัวะจัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “นายน่ะ...เอ็ดเวิร์ดใช่มั้ย อ่านแผ่นสีแดงของฉันซิ”  

“คือว่า...แผ่นเปล่าคร๊าบบบบ”

ม่ายยยยยย.....มันไม่จริง

เพราะลัคกี้อินเลิฟ เลยไม่ลัคกี้อินเกมส์ ได้อย่างเสียอย่างนะอาตี้จ๋า....ที่มาวันนี้นี่...มาให้พวกป้อมอัศวินรุมแท้ๆ

พอเห็นว่ากระดาษห่อช็อกโกแลตเจ้ากรรมเหลืออีกไม่กี่แผ่น เอ็ดคุงเลยคลี่ออกดูทั้งหมด

“อืม...แผ่นสีขาว สีครีมกับสีน้ำตาลก็เป็นแผ่นเปล่านะ”

“เฮ้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย” ไธนอสถอนใจเฮือกด้วยความโล่งใจ

“สาธุ~~~~ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าที่ทรงเมตตา” ซีบิลจังยกมือไหว้ท่วมหัว

“กรี๊ดดดดดด” แองจี้แทบกระโดดกอดโซมาเนียที่อยู่ข้างๆ

“รีบอ่านแผ่นต่อไปเลย มันดึกมากแล้ว” โรเวนเร่งยิกๆ เมื่อห็นว่าใกล้จะถึงเช้าวันใหม่เข้าไปเต็มทน

“ได้เลยครับ นี่คือสีชมพูแผ่นสุดท้าย”

“เมื่อมองโลกเป็นสีชมพูแปลว่าคุณกำลังมีความรัก ไปให้คนรักของคุณหอมแก้มซะดีๆ”

ส่วนรายชื่อที่ออกก็คือ....เฟริน

เอาล่ะครับท่าน แจ๊กพอตแตกแล้ว

“ไอคาโล” เจ้าหญิงเตาหลอมเรียกเจ้าชายน้ำแข็งที่อยู่ใกล้ๆเหมือนรู้คิว

....เมื่อกี๊มันยังยืนข้างๆโรเวนอยู่เลย แป้บเดียว..มายืนหน้าตายแถวๆนี้ได้ไงฟะ

“อะไร”

“แกว่าฉันจะให้ใครหอมแก้มดีวะ” ยัยตัวร้ายยิ้มกะล่อนพร้อมลงมือปฏิบัติการวางเพลิง “โรเวนดีมั้ย แต่ก็เสียดายไธนอส ดูอีกทีลอเรนซ์ก็เข้าท่า ไปๆมาๆลูคัสก็ยังแจ๋ว เฮ้อ! เลือกไม่ถูก”

“ให้ฉันช่วยเลือกใช่มั้ย” นัยส์ตาสีฟ้าคู่สวยติดไฟขึ้นมาสมใจหมายแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เล่นเอานักวางเพลิงเกรดเอหัวเราะคิกๆอยู่คนเดียวก่อนจะเบิ่งตาโตเมื่อรู้สึกถึงปลายจมูกแหลมๆกดลงที่แก้ม....

“ได้คำตอบแล้วนะ” ก้อนน้ำแข็งเดินได้ตอบด้วยมาดยโสราวกับฉาบหน้าด้วยยางมะตอยเสริมใยเหล็ก

“ห๊า...” เจ้าหัวขโมยนึกไม่ถึงว่าจะเจออะไรที่มันใจกล้าหน้าซีเมนต์ยิ่งกว่าตัวเองขนาดนี้

“ถ้ายังไม่เข้าใจ...อีกสักทีดีมั้ย”

“พอโว้ย พอ” เฟรินตวาดแว้ดกลบเกลื่อนอารมณ์เขิน

ทันใดนั้นเอง......

แก๊ง!

เสียงนาฬิกาเริ่มต้นตีบอกเวลาเที่ยงคืน

ทุกคนในห้องนั่งเล่นรวมมองหน้ากันไปมาก่อนจะยิ้มแล้วพูดประโยคๆนึงพร้อมกันเป็นการอวยพรในนาทีสุดท้าย

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์”

แก๊ง!

เสียงนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนครั้งสุดท้ายหมดลงพอดี

ลาก่อนวันแห่งความรัก แล้วเจอกันใหม่ปีหน้า

.....

..............

.............................

อีก 1 เดือนต่อมา

กัสจังเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมพร้อมกล่องสีขาวกล่องเบ้อเริ่ม

แต่อยู่ๆกล่องก็หายแวบไปอยู่ในมือนักฆ่าง่ายๆ ยังจะเพื่อนฝูงที่มองมาด้วยความสนใจอีกทั้งโขยง

“อะไรน่ะ โห! ช็อกโกแลต” อาชูร่าตื่นเต้นแล้วคว้าหมับทันที

เหมือนเดิม.....พอมีคนนึงหยิบ คนที่เหลือก็ต้องมามะรุมมะตุ้มแย่งกันบ้างกลัวเสียสิทธิ์

“อย่า...ไม่ได้” กว่าที่คนพูดน้อยอย่างกัสจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้แต่ละคำ ช็อกโกแลตก็หายไปแล้วเกือบค่อนกล่อง ที่ลงท้องไปแล้วก็ไม่น้อย

“กัส....กัสอยู่หนาย....” เสียงเจ้าหัวขโมยตัวยุ่งดังมาก่อนเห็นตัว พอเจอหน้าก็ทวงหนี้หมับ

“นายกับเจ้าซีบิลช่วยกันปัดรังควานช็อกโกแลตวันไวท์เดย์ที่พ่อฉันส่งมาให้เมื่อวานเสร็จยังวะ”

“? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?”

--------------------------------------------------------------------------------------

Happy Valentine day ,

Jeserith

14 / 02 / 2007

8.00  p.m.