Author : jes
Pairing : อ่านเองเหอะ
ระดับ : ปลอดภัยไร้กังวล
Disclaimer : ตัวละครทั้งหมดเป็นลิขสิทธิ์ของอาจารย์ Masami Kurumada ค่ะ
-----------------------------------------------------------------------
14 กุมภาพันธ์ 2007
เวลา...อืมม....สักสามทุ่มกว่าๆเห็นจะได้มั้ง
คืนนี้ที่แซงค์ทัวรี่ดูครึกครื้นกว่าที่เคยเป็น โดยเฉพาะในสวนกุหลาบแสนรักของน้องตี้ที่ตอนนี้กำลังออกดอกบานสะพรั่ง เหล่าเซนต์ทั้งหลายเลยถือโอกาสใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันวาเลนไทน์ซะเลย
แต่ดูเหมือนจะมีใครบางคนไม่เห็นด้วยอยู่นะ
หน้าวิหารเคียวโก...บรอนซ์เซนต์ฟินิกส์ อิคกิที่อารมณ์บูด บูดสุดๆ ถึงขั้นบูดสนิท กำลังเดินขึ้นเดินลงนับขั้นบันได เดินไปเดินมา เดินวนซ้ายเวียนขวาอยู่ตามลำพังอย่างอดทน ไม่สนใจกับเสียงเฮฮาปาร์ตี้ฉลองเทศกาลแห่งความรักของเซนต์คนอื่นที่ดังเป็นแบ็กกราวน์อยู่ข้างหลัง
....1997 ฮึ่มมมมม....
....1998 หงุดหงิดจริงว้อย
....1999 เมื่อไหร่ไองานเลี้ยงบ้าๆ น่ารำคาญนี่มันจะเลิกสักที
.....เมื่อกี้นับได้เท่าไหร่แล้วหว่า อ้อ!....3000 (!?)
....3001
....3002 เฮ้ย! นั่นอะไรน่ะ
จากหางตาไวๆเห็นเฮียวกะกำลังยัดเยียดอะไรสักอย่างใส่มือชุน
ตัวเร็วกว่าใจ...มือก็ไวเกินกว่าสมองจะร้องสั่ง...แค่พริบตาเดียวเท่านั้นอิคกิก็โผล่พรวดเข้าไปกลางงานปาร์ตี้แล้วคว้าเอาของที่อยู่ในมือน้องชายออกมาดูแทบจะชิดลูกกะตา
พอรู้ว่า มันคือ.... ช็อกโกแลตรูปหัวใจดวงน้อยๆ ที่ห่อด้วยกระดาษสีทองอย่างสวยงามเท่านั้นแหละ คอสโม่ของพี่ไก่หวงน้องก็ถูกเร่งสปีดขึ้นมาชนิดหยุดไม่อยู่
“พี่ฮะ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ ช็อกโกแลตนั่นเฮียวกะเค้า....” หนูชุนที่ยืนคั่นกลางระหว่างเซนต์ทั้งสองรีบพยายามหาทางทำให้เรื่องยุติลงโดยเร็วที่สุด
แต่....
ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนราดน้ำมันลงบนกองไฟ ตอนนี้พี่ไก่ไม่ฟงไม่ฟังอะไรมันแล้ว...น้องข้า ใครอย่าแตะเฟ้ย
“ไอเป็ด นี่แก....แกบังอาจจีบชุนต่อหน้าต่อตาฉันเลยเรอะ อภัยให้ไม่ได้ อย่าอยู่เลยแก...” ว่าแล้วก็เตรียมแถลงท่าไม้ตายทันใด
“โฮโย.....เฮ้ย!!!! พวกแกจะทำอะไร ปล่อยฉัน ปล่อยเซ่.....”
จะเพราะความที่ยัวะจัดหรือไม่ทันระวังตัวยังไงไม่ทราบ อิคกิเลยเปิดช่องว่างให้คู่ซี้แมลงสาบอมตะกับกิ้งก่าพ่นไฟอาศัยความไวแสงตรงเข้ามายึดแขนไว้คนละข้าง
“เอาน่า แค่ช็อกโกแลต มันจะอะไรนักหนา” ชิริวพยายามปลอบอิคกิที่ยังฮึดฮัดไม่เลิก
“นั่นสิ แล้วช็อกโกแลตนั่นก็ไม่ใช่ของเฮียวกะสักหน่อย ฉันก็มี นี่ไง…” เจ้าเซย่าแบมือข้างที่ไม่ได้ดึงแขนอิคกิไว้ออกให้ดูเศษกระดาษห่อสีเขียวที่ขยำเป็นก้อน
“แล้วของใคร” อิคกิค่อยอารมณ์เย็นลงหน่อย แต่ยังไม่วายหันไปแยกเขี้ยวใส่เฮียวจังอีกที
“ท่านไอโอรอสกับท่านคาน่อนเอามาให้น่ะฮะ บอกว่าคุณหนูฝากไว้ให้ก่อนจะไปเยี่ยมท่านฮิลด้าที่อัสการ์ด เฮียวกะเค้าเลยไปหยิบมาเผื่อเราสองคน” ชุนจังส่งยิ้มหวานก่อนจะหยิบช็อกโกแลตในมือพี่ชายขึ้นมาแกะกระดาษห่อออกแล้วยื่นส่งให้ “อ้าปากเร็ว”
แค่นี้...พี่ไก่ก็หมดฤทธิ์ ยอมอ้าปากรับช็อกโกแลตที่น้องชายป้อนให้แต่โดยดี
หารู้ไม่ว่า......
ลางร้ายกำลังจะมาเยือน
เมื่อ....เคียวโกชิออนหยิบช็อกโกแลตชิ้นสุดท้ายขึ้นมาแกะใส่ปากแล้วเลยสังเกตเห็นการ์ดสีทองแผ่นเล็กๆที่สอดไว้ก้นกล่อง
“ไหน ดูดิ๊” ปู่โดหยิบการ์ดที่มีข้อความเขียนไว้ด้วยหมึกสีม่วงออกมาอ่านด้วยความสนอกสนใจผสมอยากรู้อยากเห็น
“ ...‘เด็จพี่....”
....เฮ้ย !
! ! ! ! ! ! !
แค่คำขึ้นต้นก็ทำเอาเหล่าเซนต์อึ้งกันเป็นแถว...ก็มันมีอยู่แค่คนเดียวนี่หว่าที่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาน่ะ
“คาน่อ....น” เจมินี่ ซาง่าพ่นลมหายใจพรืดแล้วหันไปตวาดแว้ดใส่แฝดน้องทันที “บอกมาเดี๋ยวนี้ จริงๆแล้วนายเอาช็อกโกแลตนี่มาจากไหน หา”
“พี่รอส....” ไอโอเรียก็หันขวับไปทางพี่ชายสุดที่รักเช่นกัน “มุขใหม่เหรอพี่ แต่มันไม่ตลกเลยนะ”
“คือ..คือ..คือว่า..เอ่อ..” ทั้งคาน่อนและไอโอรอสตอบอึกๆอักๆชอบกลก่อนยอมสารภาพความจริง
“จิ๊กมาจากวิหารอาเธน่าแน่ะ”
“อะไรนะ” เซนต์แต่ละคนโวยกันสนั่นอย่างพร้อมเพรียงยิ่งกว่าเสียงวงแกรนด์ออเคสตรา 3 วงมาประชันรวมกันซะอีก
.....ชัดเลย ช็อกโกแลตนี่...ป๋าเซตั้งใจส่งไปให้สุดที่รักในนรก แต่เทพเฮอร์เมสที่เป็นเลขาส่วนตัวคงงานเยอะจัดเลยส่ง EMS ผิดพลาด ‘ของกลาง’ เลยหล่นปุ้กมาอยู่แถวแซงค์ทัวรี่นี่ รอฤกษ์งามยามดีให้เจ้ารอสกับเจ้าน่อนย่องไปแฮบเอามาแบ่งสรรปันส่วนกันถ้วนทั่ว
.....แล้วทีนี้ คิดเหรอว่าของขวัญที่เซอุสให้ฮาเดสน่ะจะเป็นช็อกโกแลตธรรมดา ในเมื่อตัวคนให้ออกจะไว้ใจไม่ได้ขนาดน้านนน~!!!
“ซวยล่ะตู~” ปู่โดถอนใจยาวแล้วกลั้นใจอ่านการ์ดต่อไป
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะเด็จพี่ที่ร้ากกกกกกก แต่กว่าท่านจะเห็นการ์ดใบนี้ช็อกโกแลตในกล่องคงไม่เหลือแล้ว อ๊ะๆ นี่น่ะไม่ใช่ช็อกโกแลตธรรมดาหรอกนะเด็จพี่ มันเกิดจากเวทมนตร์ของข้าผสมกับยาเสน่ห์ของอีรอส ใครกินเข้าไปเป็นต้องตกอยู่ใต้มนตราแห่งรัก แม้แต่เทพเจ้าอย่างท่านก็ไม่มีข้อยกเว้น ทางแก้ง่ายๆ...ก็แค่ทำตามคำสั่งนิดๆหน่อยๆที่อยู่ใต้กระดาษห่อเท่านั้นแหละ
ปล1 อีรอสฝากบอกมาว่า ‘ความรักกับความจริงใจเป็นของคู่กัน’ จงทำตามความปรารถนาที่แอบซ่อนไว้ในหัวใจเท่านั้น
ปล2 หวังว่าท่านคงคิดถึงข้าบ้าง ถ้ามีปัญหาขาดคู่หูดูโอช่วยทำตามคำสั่งในกระดาษห่อช็อกโกแลตล่ะก็...ข้ายินดีให้ความช่วยเหลือตลอด 24 ชั่วโมง.....แหม....ข้านี่ช่างเป็นน้องที่แสนดีจริงๆ
ปล3 ส่วนใครที่กินช็อกโกแลตแล้วไม่ยอมทำตามคำสั่งที่ได้ล่ะก็...หึหึหึ คืนนี้ตกลงกันเองแล้วกันว่าใครจะเป็นเมะหรือเคะ
รักเด็จพี่ทุกลมหายใจ
Love….Love….
เซอุส ”
สิ้นเสียงปู่โดโก เหล่าเซนต์แห่งอาเธน่าทุกคนก็ได้แต่จ้องหน้ากันไปมาสลับกับมองเศษกระดาษห่อช็อกโกแลตเปล่าๆหลากสีเกือบสิบแผ่นที่ถูกขยำเป็นก้อนวางกองเกลื่อนอยู่ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างอย่างไม่รู้จะทำยังไง ยังจะไอที่กินแล้วทิ้งลงพื้นไม่ก็เสียบไว้ตามพุ่มกุหลาบอีกหลายแผ่นนั่นอีก แถมป่านนี้กระเพาะคงย่อยช็อกโกแลตที่กินเข้าไปเรียบร้อยแล้วเป็นอันว่าหมดปัญญาจะคายออกมาคืน
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ~~~
จนกระทั่ง....
มีหน่วยหน้ากล้าตายที่ยอมตัดใจล้วงเอากระดาษห่อช็อกโกแลตสีทองกับสีฟ้าที่ยังเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมา
“ผมมีอยู่ 2 แผ่นนะ” หนูชุนคนสวยแม้ว่าจะกล้าๆกลัวๆแต่ยังใจเด็ดพอจะคลี่กระดาษสีฟ้าออกดูข้อความข้างในเป็นแผ่นแรก
“ของผมเป็นกระดาษเปล่าครับ”ชุนจังผู้โชคดียิ้มกว้างพลางพลิกกระดาษห่อช็อกโกแลตในมือกลับไปกลับมาให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรเขียนไว้จริงๆแล้วค่อยหยิบกระดาษห่อสีทองออกมาอ่านต่อ
“ส่วนของพี่..เขียนว่า...ความรักคือการให้อภัย ถ้าโกรธหรือทะเลาะกับใครอยู่ก็ให้รีบปรับความเข้าใจซะ”
และแล้ว....คำสั่งที่แสนจะบีบคั้นหัวใจกับชื่อคนที่โดนแจ็กพอตเข้าไปเป็นคนแรกปรากฏออกมา...
‘ไม่โว้ย! ไม่ว่าเป็นตายร้ายดียังไง จ้างให้ฉันก็ไม่ยอมญาติดีกับมัน’ เสียงเล็กๆในใจอิคกิผู้ไม่เคยเกรงกลัวแม้อำนาจแห่งเทพเจ้าประกาศก้อง
แต่...ยาเสน่ห์แฮนด์เมด บาย อีรอสกับคำขู่อันแสนจะเลวร้ายถ้าไม่ทำตามคำสั่งของเซอุสก็ไม่ควรเอาชีวิตน้อยๆไปเสี่ยง
หลังจากใช้สมองคิดสะระตะบวกลบคูณหารคำนวณหาผลลัพธ์อยู่ครึ่งอึดใจ ลงท้าย....อิคกิก็กัดฟันกรอดแล้วหันขวับไปหาเฮียวจังอย่างห้ามใจไม่อยู่ สีหน้าท่าทางของพี่ไก่ตอนนี้ออกจะบอกชัดว่าเจ้าตัวอยากเชือดเป็ดลงหม้อพะโล้ใจจะขาด แต่สิ่งที่พูดออกมากลับตรงข้ามกับหน้าตาชนิดปลายฟ้ากับก้นเหว
“เฮียวกะ ถ้าแกหัดเซนสิทิฟให้มันน้อยกว่านี้แล้วก็เลิกทำตัวเป็นลูกแหง่ติดแม่สักที ฉันอาจจะยอมให้แกเข้าใกล้ชุนได้ในรัศมี 3 กิโลเมตรฟ่ะ”
“ขอบคุณฮับพี่ไก่” เฮียวกะเองก็ใช่ย่อย ร่ำๆจะฆ่าไก่หมกตู้น้ำแข็งแล้วแย่งเอาลูกเจี๊ยบมาเป็นของตัวเองเต็มที่เหมือนกัน แต่เพื่อภาพพจน์ที่ดีในสายตาชุนเลยจำต้องยิ้มเข้าไว้แล้วค่อย ‘จิก’ นิ่มๆตอบกลับไป “พี่ไก่เองก็ต้องหัดใจกว้างมากๆหน่อย มองโลกในแง่ดีเยอะๆนิด ชีวิตจะได้ไม่รันทดมากไปกว่านี้ นะพี่ไก่นะ”
สุดท้ายไก่เดธควีนกับเป็ดไซบีเรียก็จับมือสัญญาสงบศึกกันจนได้ ทั้งๆที่คอสโมอำมหิตที่ต่างฝ่ายต่างก็ผลิตออกมาจะตรงเข้าฟาดฟันกันเองแบบไม่มียั้ง
เรียกเสียงปรบมือเกรียวกราวของเหล่าโกลด์เซนต์ที่ช่วยเป็นสักขีพยานให้ดังขึ้น..........
“เจ๋งเป้ง” เฮียรอสตัวต้นเรื่องว่าเข้านั่น
“ก็แค่หลับหูหลับตายอมทำตามคำสั่งไปซะก็สิ้นเรื่อง” น้องคาน่อนพูดหน้าตาย หารู้ไม่ว่า...ระดับความเข้มข้นของคำสั่งมันไม่ใช่แค่น้าน....หึหึหึ
“ก็น่าสนุกดีนะ” ปู่โดโกก็ชักมันส์ในอารมณ์ขึ้นมามั่งเหมือนกัน “ไหนๆวันนี้ก็ วันวายเลนไทน์ อยู่แล้ว”
“วาเลนไทน์” ชิออน มู คามิวและซาง่าสะดุ้งเฮือกแล้วหันขวับมากระชากเสียงใส่หน้าอย่างลืมตัว
“แล้วฉันพูดผิดตรงไหน” ปู่ชักงง
เอ่อ...ไม่ผิดหรอกจ้ะ ปู่พูดถูกเผงเลยล่ะ
ทำไงได้ ก็ฟิกนี้มันไม่มีตัวละครหญิงเลยนี่หว่า
เอาฟะ ! มันช่วยไม่ได้
ในที่สุดความอดทนของเคียวโกผู้ครอบครองตำแหน่งสูงสุดในหมู่ดาวทั้งแปดสิบแปดก็หมดลง ดวงตาสีม่วงสดเริ่มมีประกายหงุดหงิดเล็กๆพลางใช้พลังไซโคคิเนซิสรวบรวมเศษกระดาษห่อช็อกโกแลตเท่าที่จะหาได้ให้ลอยมากองรวมกันบนโต๊ะ
....พอนับดูแล้วมี 15 จากทั้งหมด 20 ชิ้น อยู่กับชุนอีก 2 ชิ้น เป็น 17 งั้นก็หายไป 3
.... เดี๋ยว !?
.....ก็คนกินมีอยู่ 19 คน มันเกินมาจากไหนอีกชิ้นนึง ???
.....คิดอีกที.....ช่างเหอะ ตัวมันตัวเผือกแล้วกัน
“คิกิ” ชิออนที่เริ่มปวดหัวตุบๆกับชะตากรรมอันแสนซวยเรียกหาหลานศิษย์ที่เทเลพอตกลับไปเอาไอติมฝีมือมูที่จามิลซะก่อนเลยรอดตัวจากช็อกโกแลตมหาภัยไปได้หวุดหวิดแล้วชี้นิ้วออกคำสั่ง
“เลือกกระดาษออกมาชิ้นนึงนะ แล้วอ่านข้อความที่เขียนไว้ข้างหลังด้วย”
ว่าที่เซนต์แอเรียสคนต่อไปในอนาคตจัดแจงยกมือขึ้นตะเบ๊ะแล้วหยิบกระดาษสีน้ำตาลที่อยู่บนสุดออกมาคลี่อ่านตามสั่ง
“บอกรักคนๆนั้นของคุณด้วยบทเพลงหวานๆจากใจ”
ถ้าจะแปลความหมายให้ตรงตัวก็คือ....ให้ร้องเพลง น่ะนะ
“เอ้า รับนะย๊า” เจ๊ตี้โยนไมโครโฟนที่แอบเก็บไว้ฝึกร้องคาราโอเกะยามว่างออกไปกลางวงด้วยท่าทางราวกับนางรจนาเสี่ยงพวงมาลัย...แล้วคนที่ยื่นมือออกมารับก็คือ...
“อันเดบารัน...” เพื่อนๆโกลด์เซนต์อุทานกันลั่นเมื่อเห็นว่าใครคือเจ้าเงาะ เอ้ย พระสังข์ ที่รีบยกไมค์ในมือขึ้นเทสต์เสียงทันที
“ฮัลโหล ฮัลโหล หนึ่ง...สอง...สาม”
เท่านั้นแหละ........พวกโกลด์เซนต์ก็เริ่มแตกคอกันเองระหว่างพวกอยู่วิหารล่างกับวิหารบน
“ตี้...มีหูฟังมั้ย ที่ปิดหูล่ะ ถ้าไม่มีเอาสำลี ทิชชู่ อะไรก็ได้” ไอโอรอสกับมิโรโวยวายก่อนเพื่อน ส่วนชูร่ากับคามิวก็ถอยมาตั้งหลักอยู่ห่างๆแบบว่าปลอดภัยไว้ก่อน
“ไม่นะ ไม่ ฉันยังไม่อยากตายยยยยย...” ปู่ก็พลอยเป็นไปด้วยอีกคน
“โห! ปู่ คิดว่าเสียงฉันมันแย่ขนาดฟังแล้วตายเลยเหรอ” เจ้าเงาะ เอ้ย ทอรัส อันเดบารันที่ถือไมค์ค้างอยู่ชักน้อยอกน้อยใจขึ้นมาซะงั้น แต่แล้วก็พอดีมีเสียงสวรรค์ที่พระเจ้าประทานลงมาให้ดังขึ้น
“เอาเลยอันเด...โซโลมันทีเดียว 5 เพลงรวด” เพื่อนข้างวิหารอย่างมูกับซาง่าช่วยกันผนึกกำลังเชียร์ชนิดสุดฤทธิ์สุดเดช
“ฮื่อ สู้เค้าอันเด นายร้องยังดีกว่าให้ตี้ร้อง เนอะ ชากะ” ไอโอเรียเจ้าของวิหารราชสีห์ที่อยู่ช่วงกลางๆตัดสินใจเลือกข้างอย่างเด็ดเดี่ยวโดยไม่สนใจสายตาพิฆาตมารของคู่หูปูปลาร้าแถมท้ายด้วยการลากหลวงพี่ช่าที่ยังคงนิ่งสงบสยบทุกๆสิ่งเข้ากลุ่มไปด้วยอีกคน
อาเธน่าช่วย....อันเดซาบซึ้งใจเหลือเกิน
“โอเชเลย.... เอ้า !...มิวสิค มา”
.............
And can you feel the love tonight?
It is where we are.
It's enough for this wide-eyed wanderer.
That we got this far.
And can you feel the love tonight?
How it's laid to rest?
It's enough to make kings and vagabonds.
Believe the very best.
................
.....โห โกอินเตอร์ซะด้วย กับเพลงจาก “ The Lion cow เอ้ย The Lion king ”
โอ้! มาย อาเธน่า....ใครจะไปเชื่อว่าเสียงทุ้มๆ นุ่มๆที่ลอดผ่านไมค์ออกมามันจะสวนกระแสกับหน้าตาคนร้องเป็นบ้า~~~~ เล่นเอาหลายๆคนที่ได้ยินถึงกับอ้าปากค้างก่อนจะเริ่มโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลงช้าๆ
.....เพราะโก้ดๆ ไม่นึกไม่ฝันเล้ยว่าเจ้าอันเดมันจะร้องเพลงเพราะขนาดเน้....ถ้าหลับตาฟังอาจจะนึกว่าเอลตัน จอห์นมาเอง
จะมีก็แต่เจ้าแกะสีชมพูกับหลวงพี่หน้าหวาน 2 คนที่สะดุ้งสุดตัวแล้วหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายต่อด้วยหันขวับไปจ้องเจ้า ‘ไลอ้อนคิง’ ที่ยังนั่งฟังเพลงไปกินขนมไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
ว่าแล้ว....มันมีอะไรแหม่งๆชอบกล คนร้องกะบอกความนัยอะไรรึเปล่าฟะ
คิดจะเปิดศึกชิงแมวกับพวกฉันงั้นเรอะ หึหึหึ คิดผิดคิดใหม่ได้นะ...อันเดบารัน รับรองเจอทีมเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดแน่เฟ้ยบอกไว้ก่อน
พอเพลงจบ ไอโอเรียกับซาง่าที่ประทับใจสุดๆก็นำทีมปรบมือขึ้นก่อน ลงท้ายเสียงปรบมือเลยดังกระหึ่ม แถมหนูตีตี้ที่เกิดอาการอินสุดขั้วคอสโม่ถึงกับโยนกุหลาบแสนรักให้เป็นรางวัลทั้งกระถาง!!!
....ไม่ได้การ ต้องรีบปิดเกมส์ให้เร็วที่สุด
มูรีบหันไปสั่งลูกศิษย์คนเดียวอีกครั้งเพื่อสะกัดดาวรุ่ง
“คิกิ อ่านกระดาษแผ่นต่อไปได้แล้ว อ้าว !!!!!”
ก็ระหว่างที่เซนต์ทั้งหลายกำลังเพลินกับเสียงเพลง Can you feel the love tonight? ของอันเดบารัน เจ้าแกะจิ๋วกลับทำเกินคำสั่งอาจารย์ด้วยการแอบคลี่กระดาษห่อช็อกโกแลตทั้งหมดออกอ่านข้อความข้างในแล้วหัวเราะคิกๆอยู่คนเดียว พอถูกจับได้ก็รีบคว้ากระดาษสีเขียว 4 แผ่นที่แยกไว้ต่างหากออกมาอ่าน
“ความรักทำให้โลกสดใส มะมา..มาเต้นรำกันดีกว่า”
“ใครมั่ง ไหนยกมือซิ” อันเดที่ยังไม่ยอมวางไมค์จนแล้วจนรอดถามขึ้น
และแล้วมือ 4 ข้าง 2 คู่ จากคน 4 คนก็โบกไปมา
คราวนี้โดนทีเดียว 4 เลยเรอะ.... แล้วยังจะให้เต้นระบำอีก....โหย รู้ไปถึงไหนอายเขาไปถึงนั่น
ผู้โชคดีรอบนี้คือ.....
โอ๊ยโย๋... ได้เป็นคู่พอดีซะด้วย
“ว่าไง จะให้ฉันร้องอะไร” อันเดบารันถามหางเครื่อง เอ้ย แดนเซอร์แต่ละคนด้วยความสลดหดหู่หัวใจเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้มากกว่านี้
“มันก็ต้อง ฮูลา ฮูล่า เซ่” คำตอบแรกดังมาจากพ่อม้าบินเซย่า
“รำมวยจีน ไท้เก๊กก็ได้” จิ้งเหลนน้อย..ไม่ใช่ กิ้งก่าพ่นไฟชิริวเสนอขึ้นมาบ้าง
“หมอลำไม่ก็เซิ้งกระติ๊บเวิร์กกว่าน่า” ใครเป็นคนพูดคงไม่ต้องบอก
“ไม่นะย๊า...เริ่ดๆ เชิ่ดๆอย่างฉันต้องเพลงวอลซ์เท่านั้น” เจ๊ตี้แว้ดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำตอบที่แล้วๆมา ที่สำคัญมันไม่โดนใจเจ๊
ทีนี้ก็มันส์สิครับท่าน ในเมื่อความอยากเอาชนะปลิวมาตามสายลม ความอายก็แทรกแผ่นดินหนีหายไปไม่มีหลงเหลือ
“เฮ้ย! อันเด มัวเฉยอยู่ทำไม รีบร้อง ‘ซาโยนาระสมศรี’ ของฉันซะที”
“อ๊ายยย...ไม่นะย๊า ต้องซิมโฟนี No.5 ของเบ๊โทเฟ่นเท่านั้น”
“แต่ผมบอกท่านอันเดก่อนทุกคนเลยนะว่าจะเต้นฮูลา ฮูล่า”
“ท่านผู้เฒ่าเคยบอกว่า...ถ้ารำไท้เก็กกับมวยจีนจะทำให้สุขภาพดี”
“อันเด นายต้องเชื่อฉันนะ !!”
“ฉันตะหาก!!”
“ฉันตะหาก!!”
“ท่านอันเดต้องอยู่ข้างผมถึงจะถูก!”
“ฉัน!”
“ผมเด้!”
อ้าว! ยังงี้ก็สวยซี่ ได้เวลาเปิดศึก 2 บรอนเซนต์ปะทะ 2 โกลด์เซนต์ มากันดูว่าคู่ซี้แมลงสาบจอมอึดกับคู่หูปูปลาร้าฝ่ายไหนจะเป็นผู้ชนะ!!
“หุบปาก” ในที่สุดหลวงพี่ช่าก็แผดเสียงออกมาอย่างอดรนทนเงียบต่อไปไม่ไหวเมื่อเห็นทั้ง 2 ฝ่ายไม่มีใครยอมแพ้ใคร “พอซะที ใครอยากจะทำอะไรก็ทำ จะเต้นอะไรก็เต้น แล้วฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ไปเต้นกันที่แดนสุขาวดีโน่น.... เท็นบุโฮริง!!!”
และแล้วเซนต์ทั้งห้าก็หายวับไปสู่สุคติกันถ้วนหน้าในพริบตาเดียว ท่ามกลางความโล่งอกของใครหลายๆคน
“ขอบใจ ชากะ” หนูชู่พ่นลมหายใจยาวเหยียด “ฉันล่ะนึกว่าต้องทนดูระบำชวนขนพองสยองขวัญของเจ้าสี่คนนั่นซะแล้ว”
“สงสารท่านอันเดบารันนะฮะ ไม่น่าเลย” ชุนจังพึมพำเบาๆเมื่อเห็นโกลด์เซนต์ราศีพฤษกโดนหลังแหได้ไปทัวร์ภูมิธรรมทั้ง 6 กับเขาด้วย
“ก็ถ้าอันเดไม่ไป ใครจะร้องเพลงให้เจ้าพวกนั้นเต้น” ชากะอธิบายเสียงเรียบ....ด้วยเหตุและผลที่ไม่ว่าใครก็ต้องยอมรับ ท่าจะมีแต่มูคนเดียวเท่านั้นล่ะมั้งที่รู้ทัน
....โหสิเหอะนะ อันเด
“งั้นผมอ่านต่อเลยนะ” เสียงเจ้าคิกิดังขึ้นแล้วเลือกหยิบกระดาษแผ่นสีชมพู 2 แผ่นที่เจ้าตัวคิดว่าน่าสนใจออกมา “แผ่นนี้ของใครค้าบบบ”
“ของฉัน” ซาง่าขอเวลาทำใจนิดส์นึงก่อนจะฮึดสู้ขึ้นมา “อ่านเลย”
“เมื่อมองโลกเป็นสีชมพูแปลว่าคุณกำลังมีความรัก จงหอมแก้มคนใส่เสื้อสีชมพูซะดีๆ”
ได้ยินแค่นี้อดีตเคียวโกอย่างเจมินี่ ซาง่าก็แทบจะลงไปดิ้นพราดๆกับพื้นด้วยความดีใจสุดแสนเมื่อกลั้นใจกวาดตามองไปทั่วๆแล้วไม่เจอสิ่งที่ต้องการ
....เสื้อสีชมพู? ฮ่าฮ่าฮ่า บุญของตรู คืนนี้ไม่มีใครใส่สีชมพูสักคน แบบนี้ตรูก็รอดจากไอมนต์ประสาทๆของพวกเทพจิตไม่ปรกติแล้วเฟ้ย
แต่แล้ว...รอยยิ้มแย้มแก้มแทบปริของพี่สง่าก็หุบฉับลงทันควัน เมื่อเสียงดับความหวังจากน้องขนุนดังขึ้น
“ลืมไปรึเปล่าว่าแถวนี้ยังมีคนใส่ชุดสีชมพูอยู่คนนึง” พูดจบก็ผลักชุนที่ไม่ทันระวังตัวออกไปอยู่กลางวงทันที
ชุดสีชมพู !?.....ชุดคลอธอันโดรเมด้า !!!!! โอ้ แม่เจ้า !!!!!!!!!!!!
“ผะ...ผมเหรอฮะ” หนูชุนที่เพิ่งรู้สึกตัวถามขึ้นเบาๆด้วยความอึ้ง
“อื้มมมม...นายนั่นแหละ” ปู่โด คาน่อน มิโร่ พยักหน้าหงึกหงักเป็นจังหวะพร้อมกันยังกับนัดไว้
“ม่ายยยยยยย ฉันไม่ยอม” เสียงพี่ไก่โวยวายขึ้นทันทีพร้อมๆกับน้องเป็ดที่เต้นเป็นเจ้าเข้าเข้าคู่กันได้ดีเหมือนปี่กับทรัมเป็ต
“เซย่า ชิริว (ที่ชิออนช่วยให้เทเลพอตกลับมาพร้อมปูแช่มและเจ๊ตี้เมื่อกี๊) ใครก็ได้ กลับไปเปลี่ยนเสื้อสีชมพูมาแทนชุนที”
เพื่อนบรอนเซนต์ทั้ง 3 คนส่ายหัววืดก่อนที่เจ้าแมลงสาบจะบอกความจริงอันโหดร้ายให้เป็ดน้อยได้รับรู้ไว้
“ถามจริง นายเคยเห็นใครคนไหนมีเสื้อสีชมพูเหรอ เฮียวกะ”
....เอิกส์ จริงด้วย
“มีแต่ป๋าเซล่ะมั้งที่คืนนี้รับรองต้องใส่ชุดสีชมพูแหงแซะ เพื่อฟลุ๊กว่าฮาเดสจะกินช็อกโกแลตชิ้นนี้เข้าไป” ปู่โดหัวเราะก๊ากก่อนหยอดท้าย “มีใครกล้าไปยืมมั้ยล่ะ”
“ตกลง ไปโลด”
เสียง 3 เสียงประสานกันดังลั่น ไม่น่าแปลกใจหรอกที่สองในสามเสียงคือเสียงอิคกิกับเฮียวกะ แต่เสียงเฮียรอสที่ลืมตัวเผลอตะโกนออกมาเป็นคนสุดท้ายกะเค้าด้วยนี่สิ เล่นเอาซาง่าสะดุ้งเฮือกแล้วรีบแผดเสียงให้ดังกว่าทุกคนด้วยมาดเคียวโกในอดีต
“ไม่ต้อง ไม่ต้องมีใครไปไหนทั้งนั้น” ว่าแล้วก็เดินดุ่ยๆเข้าไปใกล้ๆชุนอย่างคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วยิ้มให้บางๆพลางขออนุญาต
“โทษทีนะ อย่าโกรธกันเลย”
“ไม่เป็นไรฮะ” หนูชุนที่มองโลกในแง่ดีเสมอยิ้มตอบ
.....ถึงยังไงคนๆนี้ก็เป็นโกลด์เซนต์เจมินี่ เวลาดีก็ดีใจหาย แต่เวลาร้ายก็ร้ายสุดใจขาดดิ้น แต่ตอนนี้พี่เค้าเป็นคนดีนี่นา
ใบหน้าของซาง่าค่อยๆ ก้มต่ำลง.....
“แล้วอีกแผ่นล่ะฮะของใคร” เจ้าแกะคิกิยังไม่ล้มเลิกความพยายามตามหาเจ้าของกระดาษห่อช็อกโกแลตสีชมพูอีกแผ่นดังขึ้นขัดจังหวะซะงั้น
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบต่อไปอีก 20 วิ แต่แล้วในที่สุดจำเลยก็จำต้องสารภาพ
“ก็ฉันอีกแหละ” ซาง่าคนเดิมยอมรับด้วยท่าทางเขิลล์นิดๆ “เห็นมันเกินมาชิ้นนึงพอดี เลยกินซะ”
ต๊าย! เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าสง่าคุงชอบกินช็อกโกแลต
“งั้นก็” ปู่โด คาน่อนกับมิโร่เหล่มองไอโอรอสเล็กน้อยแล้วยิ้มแป้นด้วยความสะอกสะใจซะไม่มี “ต้องหอมแก้ม 2 ทีแล้วล่ะ”
“ว่าไงนะ” โกลด์เซนต์เจมินี่ ซาง่าชักเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง
.....พวกแกเห็นฉันเป็นตัวอะไร ถึงหมอนี่จะหน้าตาน่ารักดีก็เหอะ เอ้ย ชุนเป็นรุ่นน้องนะเฟ้ย
“หรือไม่จริง” คาน่อนยักคิ้วแผล็บแบบว่าไม่กลัวซะอย่าง “เอาให้ชัวร์ๆเข้าไว้ดีกว่านะพี่ชาย”
“นับล่ะนะ” ปู่ให้สัญญาณ
5....4....3
2
1
แล้วปลายจมูกของซาง่าก็กดลงที่แก้มหนูชุนจนได้....
ซ้าย...แล้วตามด้วยขวา อย่างไม่แคร์สายตาชาวเซนต์ทั่วแซงค์ โดยเฉพาะเป็ดกับไก่ที่ช็อคค้างไปแล้วเรียบร้อยกับของแถมที่ไม่คิดว่าจะมี!!!
ก็จังหวะเดียวกับที่ซาง่าเงยหน้าขึ้นแล้วกำลังจะถอยออกห่าง ชุนจังกลับเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มซาง่าเป็นการตอบแทนบ้าง
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ พี่ชาย”
ประโยคที่ได้ยินทำเอาซาง่าแทบน้ำตาไหลพรากกกกกกกด้วยความซึ้ง
....ฮืออออ ทำไมน้องตรูถึงไม่เป็นอย่างหมอนี่มั่ง เข้าใจแล้วว่าทำไมอิคกิถึงหวงน้องชายมันนัก
“เอ้าๆ ต่อเลย คิกิ เร็ว” คามิวที่เห็นท่าว่าสถานการณ์ชักไม่สู้ดี เมื่อเห็นน้องขนุนชักตาขวางหางตากระตุกขึ้นมากับอาการซึ้งติดลมของแฝดพี่ ไม่ต้องพูดถึงพวกอิคกิ เฮียวกะกับไอโอรอสที่ระเบิดคอสโม่ไปถึงไหนต่อไหนแล้วน่ะนะ
“เอาสีเหลืองแล้วกันนะฮะ ถ้าจำไม่ผิดคิดว่าน่าจะเป็นของท่านมู” คิกิรับลูกเร็วทันใจแล้วเริ่มใช้อาจารย์ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ ไม่ใช่.. เป็นพรีเซนเตอร์ตะหาก
“แอบรักใครอยู่รึเปล่า....ถ้ามี...จงกระโดดกอดคนที่คุณรักเดี๋ยวนี้”
ชิ้ง !!!!
พอรู้ว่าเจ้าแกะสีชมพูคือเจ้าของกระดาษห่อ สายตาคนทั้งแซงค์โฟกัสไปที่คนสองคนที่ไม่รู้จับพลัดจับผลูมายืนขนาบมูอยู่พอดียังกับนัดคิวกันไว้
ซ้าย....ชากะ
ขวา....ไอโอเรีย
“พนัน 10 บาทว่ามูต้องกระโดดกอดชากะ” คาน่อนกับมิโร่ได้ฤกษ์เปิดบ่อนเถื่อน
“ไม่ล่ะ ฉันสองคนพนัน 40 บาทว่ากอดไอโอเรีย” เซย่ากับชิริวเลือกที่จะเชื่อมือโกลด์เซนต์ที่ตัวเองสุดแสนจะศรัทธามากกว่า
“50 บาท ไอโอเรียเหมือนกัน” อยู่ดีๆชูร่าก็ขอเล่นด้วยคน
“เอ้า 70 บาทเแต่เลือกชากะนะย๊า” เจ๊ตี้ตัดสินใจแน่วแน่
“ฉันว่ามันโดดกอดทั้งคู่เลยแหงแซะ อ่ะ...เอาไป 30 บาทก่อน” นายปูแช่มกลับคิดไปอีกทาง
“100 นึงเลย กอดทั้งคู่ชัวร์” เรื่องแบบนี้มีรึปู่โดจะยอมพลาด
“งั้นฉัน....” มิวมิวกะจะร่วมแจมอยู่พอดี
แต่แล้วในที่สุด ทุกคนก็ต้องอึ้งเมื่อมูตัดสินใจอ้าแขนออกแล้วโผเข้ากอดคนที่มักจะคอยยืนดูอยู่ข้างหลังเงียบๆเสมอด้วยความรักสุดหัวใจ
ภาพเจ้าแกะมูโผผวาถลาเข้าซบไหล่ชิออนที่ยืนอยู่ข้างหลังเห็นกันจะๆตา ต่อด้วยภาพอาจารย์ยกมือขึ้นลูบผมศิษย์รักอย่างอ่อนโยน เล่นเอาน้ำตาซึมกันทั่วหน้า
....ในสายตาอาจารย์ ไม่ว่าเมื่อไหร่ศิษย์ก็ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ต้องคอยดูแลเอาใจใส่เสมอ สำหรับลูกศิษย์แล้ว..อาจารย์ย่อมเป็นคนสำคัญมากที่สุด ตลอดไป...
“ฮือออออ ท่านมู...อาจารย์ปู่ แง....” เจ้าแกะคิกิปล่อยโฮออกมามั่งแล้วตรงเข้าไปรวมกลุ่มด้วยอีกคนเป็นอันครบจำนวนสมาชิกครอบครัวตระกูลแกะแห่งจามิลพอดี
ระหว่างที่พวกแกะๆกำลังซึ้ง ปู่โดก็ถลามาทำหน้าที่พิธีกรจำเป็นชั่วคราวด้วยการเก็บกระดาษห่อช็อกโกแลตสีส้มที่ลมปลิวหล่นลงไปที่พื้นขึ้นมาอ่าน
“บางครั้งความรักก็ต้องการสิ่งตอบแทน ถ้าโกรธใครเกลียดใครอยู่ก็จัดการตบเอาคืนสัก 2-3 ฉาด อาจจะสบายใจขึ้น”
โห! คำสั่งคราวนี้มาแหวกแนวแฮะ แต่...มันช่างถูกใจจริงๆ ให้ตายเด้
“งั้นฉันก็เลือกลงมือกับใครก็ได้แถมไม่ต้องเกรงใจสินะ” ชูร่าที่รีบแสดงตัวรับคำสั่งฉีกยิ้มโหดพลางหักนิ้วมือดังกรอบแกรบเป็นการวอร์มอัพแล้วหันไปหาเพื่อนข้างวิหาร
“ไอโอรอส” หนูชู่เรียกเสียงหวาน
“จ๋าจ้ะ” เฮียรอสตีหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเพราะพอทำนายอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองได้
“คืนนี้ล่ะ ฉันจะชำระบุญคุณความแค้นที่ติดค้างนายไว้ทั้งหมด เอ็กซ์คาลิเบอร์!!!”
“ว้ากกกกกกกกก” ไอโอรอสร้องเสียงหลงขณะวิ่งหนีไปรอบๆแซงค์ “ช่วยด้วยยยยยย ชูจังจะเอามีดเฉาะหัวช้านนนนนน ไอโอเรียน้องรัก สง่า ปู่ เจ้าน่อน ใครก็ด้ายยยย.... Help Me please”
“เมื่อกี๊เรียกฉันว่าไงนะ” ชูร่าควันออกหู “ตายซะเถอะ แก๊”
“พี่รอส” ไอโอเรียระล้าระลัง แต่รู้สึกจะหมดหนทางช่วยเลยได้แต่ตะโกนบอก “แล้วผมจะหมั่นทำบุญ กรวดน้ำ อุทิศส่วนกุศลไปให้นะพี่ ไปที่ชอบๆเถอะ”
“ไอเรีย” พี่รอสหันมาแยกเขี้ยวใส่น้องชายเลยโดนเอ็กซ์คาลิเบอร์เข้าไปแบบถากๆ เลยไม่เป็นอันตรายต่อหนังเหนียวๆของเฮียแกสักเท่าไหร่
“ชูร่า อย่า...” เสียงซาง่าดังขึ้นแทนที่ไอโอเรีย ฟังเหมือนจะเป็นห่วงน่าดู ไอโอรอสที่เจ็บแล้วไม่เคยจำเลยยิ้มออกมาได้ทั้งๆที่ยังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน
.......ซาง่า คงมีแต่นายที่เป็นห่วงฉัน ฉันดีจายยยยยย
เป็นห่วงกะผีอะไรเล่า หัดฟังให้มันจบประโยคซะก่อนเซ่....
“ชูร่า อย่า....อย่าช้า น่าน....อย่างงั้น ดีมาก ซ้าย ๆ ๆ ซ้ายอีก ซ้ายอีกนี้ดส์นึง แทงเข้าไปตรงๆ” สง่าคุงออกคำสั่งอย่างเมามันส์ราวกับย้อนเวลาหาอดีตกลับไปตอนประกาศิตให้ชูร่าเชือดไอโอรอสทิ้งยังไงยังงั้น “พยายามหน่อยชูร่า ซัดมันเข้าไปไม่ต้องยั้ง อีก อีกที เจ๋งเลย ว้า...พลาดจนได้”
“แน่จริงอย่าหลบดิ โดนดาบฟันไม่กี่ทีไม่ตายหรอกน่า แกมันอึดจะตาย” น่าน...สถานการณ์วันนี้ต่างกับวันโน้นนิดหน่อย ตรงที่มีน้องขนุนมาช่วยเสริมทัพให้พี่สง่าอีกคน
“ไอโอรอส หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ชูร่าชักหมดแรงเต็มที แต่ยังฟันไม่โดนเป้าหมายจนแล้วจนรอดเพราะคราวนี้ไม่มีเด็กทารกที่ไหนมาเป็นตัวถ่วง
“หยุดก็โง่อะเด่ะ” เฮียรอสสั่นหัวดิกแล้วตั้งท่าจะหนีต่อไป แต่แล้วกลับถูกล่ามโซ่เข้าไว้กับต้นไม้ใหญ่ข้างๆวิหารเคียวโกอย่างรวดเร็ว
“เนบิวล่า เชน....ขอโทษนะท่านไอโอรอส ผมต้องทำตามคำสั่งท่านชิออนครับ” ชุนจังยิ้มแหยๆให้ ขณะที่ชูร่าก้าวเข้ามาใกล้ๆพร้อมคอสโม่อำมหิตผิดเซนต์
(ขอเซ็นเซ่อร์ เพราะสยดสยองจนไม่อาจบรรยายได้)
สักพักไอโอรอสก็เดินหน้าบวมฉึ่งกลับมาพร้อมชูร่าที่อารมณ์ดีขึ้นผิดหูผิดตา...ทันเวลาพอดีกับที่คิกิอ่านกระดาษสีเงินของหลวงพี่ช่าที่มีคำสั่งสั้นๆง่ายๆว่า
“หยิบของโปรดขึ้นมาแล้วป้อนให้คนสำคัญของคุณซะ”
วินาทีแรกที่รู้ว่าต้องทำอะไร... ชากะก็ชะงักไปนิด แต่ในวินาทีต่อมาใบหน้าของผู้ใกล้เคียงพระเจ้ามากที่สุดที่มักจะเฉยชาอยู่เสมอกลับระบายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะสมองดันคิดแผนการแกล้งแมวอันแสนจะแจ่มบรรเจิดเลิศเลอเพอเฟกท์ขึ้นมาได้
ใครรู้บ้างว่าตอนนี้นัยน์ตาคู่สวยที่แอบอยู่หลังเปลือกตาที่ปิดสนิทจะเป็นประกายพราวระริกเพราะปิ๊งไอเดียที่สุดแสนจะชั่วร้ายผสมกับความสะใจสุดๆของเจ้าตัว...
ไหน...อาหารกับขนมยังมีอะไรเหลืออยู่บ้าง ได้การล่ะ....หุหุ
ทันทีที่จานใส่ปลาย่างถูกคว้าติดมือขึ้นมา เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นรอบตัวก่อนที่ไอโอเรียผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยจะถูกปู่โดโกเจ้าเก่าลากตัวออกมาทั้งเก้าอี้แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าผูกตาไว้ตามด้วยมัดมือไพล่หลัง เล่นเอาพ่อสิงโตพูดอะไรไม่ออก
“คนกินอยู่นี่แล้ว ป้อนดีๆล่ะ ชากะ” พ่อแมงป่องมิโร่ถือวิสาสะเข้ามาดึงมือข้างที่ไม่ได้ถือจานไปแปะไว้แถวๆแก้มของไอโอเรียเพื่ออำนวยความสะดวกในการป้อน ทั้งที่จริงๆแล้วมันไม่ได้จำเป็นเล้ย
.....ความรักทำให้คนตาบอด สงสัยเจ้ามี่มันคงคิดว่าช็อกโกแลตจะทำให้ตามองไม่เห็นไปด้วยล่ะมั้ง
แต่ไหนๆก็มีคนมาชี้หนทางสว่างให้ตรงหน้า ถ้าหลวงพี่จะขัดศรัทธามันก็ออกจะเกินไปหน่อย มือเรียวของชากะเริ่มสัมผัสไล่มาตั้งแต่ผมสั้นฟูๆแต่ก็นุ่มดีแถมสะอาดใช้ได้เพราะได้กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพู ถัดมาเป็นจมูกโด่งกับผิวหน้าเรียบ เลื่อนมือลงมาอีกหน่อยก็เป็นริมฝีปาก เอาล่ะนะ..
ช้อนตักปลาย่างที่แกะก้างออกแล้วถูกยื่นเข้าไป
แต่พลาด.....
“ชากะ จมูกฉัน”
“อ๊ะ ขอโทษนะเรีย”
“อีกทีๆ” เสียงเชียร์ดังขึ้นเมื่อเห็นชากะหยิบจานขนมมาถือไว้
ได้เลยอีกทีตามคำเรียกร้อง คราวนี้เค้กครีมสดชิ้นเบ้อเริ่มโปะโครมเข้าให้เต็มหน้า
“อั่ก...ชาก๊า”
“ขอโทษๆ ครั้งนี้ไม่พลาดแน่ นายอ้าปากกว้างๆรอไว้เลย” ชากะให้สัญญาทั้งๆที่ยังกลั้นหัวเราะได้ไม่สนิทดี ขณะที่เหล่าเซนต์ที่มุงดูอยู่ทำตาโตอย่างพอเข้าใจอะไรขึ้นมาหน่อยๆ
....เอ่อ ขอโทษนะหลวงพี่ ทีตอนหยิบของกินน่ะ คว้าหมับๆๆ ถูกเป๊ะ แต่พอจะป้อนกลับพลาด ถ้าเชื่อก็ฉลาดน้อยกันพอดี...อีกอย่าง....ชากะ จริงๆแล้วนายเป็นคนแบบนี้เองเร๊อะ
แน่นอน...แมวน้อยๆที่สุดแสนจะซื่อ(บื้อ)อย่างไอโอเรียมีเหรอจะรู้ว่าตัวเองโดนแกล้ง
“เอ้า อ้าปาก” ชากะให้สัญญาณอีกครั้งด้วยการตบไหล่แมวป้าบๆ ไอโอเรียเลยอ้าปากกว้างงงงงง...ชนิดที่ว่าสุดขากรรไกรสมใจคนป้อนจอมเจ้าเล่ห์ที่บรรจงยัดคุ้กกี้เข้าไปทีเดียว 3 ชิ้นรวด
“ชะ...ชากะ พอแล้ว อุ่ก!”
ยัง....ยังไม่พอ ยังมีหนมจีบ ซาลาเปา บิสกิต โยเกิร์ต โดนัท ตามเข้าไปอีกแบบเต็มพิกัดอัตราศึก สงสารก็แต่แมวเรียที่ชักตาตั้งเพราะกลืนไม่ทันแถมพอทำท่าจะคายทิ้งก็โดนชากะเลื่อนมือมาปิดปากไว้แน่น
“ห้ามคายออกมานะ กลืนลงไปซะ อย่าดื้อ...ดีมาก”
ใช้เวลาสักพักทุกอย่างก็เลื่อนไหลลงกระเพาะไปหมดจนได้ เหลือไว้แต่อาการสำลักกระอักกระไอจนหน้าเขียวหน้าเหลือง คราวนี้ดีหน่อยเพราะแก้วน้ำเย็นที่ยื่นมาจ่อถึงปากกลับอยู่นิ่งๆรอให้เจ้าแมวเคราะห์ร้ายขยับเข้ามาจิบน้ำเอง
พอน้ำหมดแก้ว หลวงพี่ช่าก็จัดการกระตุกผ้าผูกตากับแก้เชือกที่มัดมือออกแล้วพยุงไอโอเรียที่หมดสภาพให้ลุกขึ้นยืน
“ไปล้างหน้า ไป”
“ขอบใจ ชากะ” หนูเรียยังอุตส่าห์มีแก่ใจจะพึมพำขอบอกขอบใจอีก เล่นเอาพวกเซนต์ที่เหลือถึงกับปลง ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะสงสารไอคนที่กำลังเดินเซๆไปห้องน้ำวิหารปลาทองดีหรือจะช่วยสมน้ำหน้ามันดี
.....จนแล้วจนรอด จนป่านนี้มันก็ยังไม่รู้ตัวว่าโดนแกล้ง
“ต่อเลยนะทุกท่าน” คิกิคว้ากระดาษห่อสีน้ำทะเล 2 แผ่นมาไว้ในมือ
“ของฉันเองแหละ” มิโร่โบกมือไปมาท่าทางไม่ค่อยทุกข์ร้อนเท่าไหร่
“ถ้าไม่เคยบอกรักเค้าคนนั้นสักที ก็ให้รีบบอกซะคราวนี้เลย”
โอ้ ! มาย อาเธน่า ! เข้าทางเลยครับท่านงานนี้ แมงป่องมิโร่ยิ้มกว้างขณะที่ดึงมือจอมเวทย์น้ำแข็งที่พยายามปั้นหน้านิ่งสุดชีวิตไปกุมไว้
“ฮ้า....” ทุกคนอ้าปากค้าง ชักเชื่อขึ้นมานิดๆว่าพรหมลิขิตกับบุพเพอาละวาดมันจะมีจริงๆก็งานนี้แหละ
“งั้น...กระดาษอีกแผ่นก็ของมิวมิวล่ะสิ” มูยิ้มแล้วมองหน้าคู่รักหวานแหววประจำแซงค์สลับกันไปมา
“ก็ฉันเป็นคนหยิบช็อกโกแลต 2 ชิ้นนั้นออกมาเอง” คามิวตอบคำถามมูแล้วหันไปถลึงตาใส่มิโร่ที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เลิก “แล้วไอบ้าที่ไหนไม่รู้อยู่ดีๆก็มาแย่งเอาไปชิ้นนึง”
“มิน่า เจ้ามี่มันถึงเริงร่าดีนัก คอยตามแกล้งคนโน้นคนนี้ได้ตลอด” ในที่สุดสง่าคุงก็แก้ปริศนาคาใจได้สำเร็จ
.....ก็มันจะเดือดร้อนทำไม๊ ในเมื่อรู้แต่ต้นแล้วว่าเจ้าของกระดาษอีกคนคือคามิวสุดที่รัก
แต่พอจะอ้าปากสารภาพความในใจนี่สิ ดันมีก.ข.ค. มาขัดขวางซะนี่
“ไม่เอา” ปู่โก้โวยสนั่น “แก 2 คนก็บอกรักกันวันเว้นวันจนมดทั้งแซงค์จะเบาหวานกำเริบตายอยู่แล้ว แน่จริงบอกรักคนอื่นเด่ะ”
“จริงด้วย” เฮียรอสร่วมด้วยช่วยแกล้ง “ลองซ้อมไว้เผื่อนาย 2 คนจะแอบไปกิ๊กกะใครเค้าบ้างไง”
.....สร้างความร้าวฉาน คือ งานถนัดของเฮียจริงๆ สาธุ~~ขอให้โดนสง่าเมินใส่ไม่ก็ชูร่าหันหน้าหนีมั่งสักวันเถ้อะ
คามิวมองหน้ามิโร่ที่อ้าปากค้างแถมยังตั้งตัวไม่ติดชั่วแวบก่อนจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวก่อนด้วยการส่งรอยยิ้มอ่อนโยนตามแบบฉบับแล้วเดินตรงเข้าไปหาคนที่ตัวเองหมายตาเอาไว้
“เฮียวกะ ศิษย์รักของอาจารย์”
ใช่แล้ว....แถวนี้ยังมีลูกเป็ดสายตระกูลไซบีเรียอยู่อีกตัวนี่หว่า
“ท่านคามิว....อาจารย์ครับ”
อย่างว่า...บอกแล้วว่าเจ้าเฮียวกะมันเซนสิทีฟ แค่คามิวบอกว่ารักเท่านั้น เฮียวจังก็สะอื้นฮักแล้วร้องไห้ขี้มูกโป่งด้วยความซาบซึ้งสุดขีดขึ้นมาทันที
เป็นอันว่าคามิวรอดตัวไปแล้ว เหลือแต่เจ้าแมงป่องมิโร่ที่กำลังเครียดจัดเพราะไม่รู้จะบากหน้าไปสารภาพรักกับใคร
.....ลูกศิษย์เรอะ ก็ยังไม่มีกับเค้าสักคน
......หันไปหาเพื่อนรักอย่างเจ้าไอโอเรีย มันก็หันหลังให้เป็นการบอกใบ้กลายๆว่า...อย่ามายุ่งกับฉันไอมี่ ฉันไม่อยากเสี่ยงกับโลงน้ำแข็ง เฮอะ....ไม่ใช่มีแกกลัวอยู่คนเดียวหรอกไอเรียเอ๊ย ฉันเองก็กลัวเหมือนกัน เวลาคามิวโมโหน่ะ อย่าให้เซด
......ทำไงดีฟร้า
“ปู่....ปู่จ๋า” ในที่สุดมิโร่ก็หาทางเถลือกไถลไปตามน้ำขุ่นๆจนได้ด้วยการคว้าหมับเข้าที่แขนโดโก
“ถึงปู่จะโยยวนชวนหาเรื่องซะไม่มีแล้วก็ชอบกวนประสาทชาวบ้านเขามากไปหน่อย แต่มิโร่คนนี้ก็ยังรักปู่ในฐานะผู้อาวุโสอันดับต้นๆเสมอ....”
“แต่ฉันไม่รักแกว่ะ ไอมี่” โดโกทำหน้ามุ่ยแล้วเหลือบมองชิออนที่หัวเราะจนน้ำตาเล็ดอยู่ไกลๆก่อนจะยันหัวเจ้าหลานเนรคุณให้ออกไปห่างๆ
หนอย...มันหลอกด่ากันนี่หว่า
“แต่ไม่ว่าจะยังไง คามิวก็ยังเป็นที่หนึ่งนะ” เจ้าแมงป่องจอมแสบจบการสารภาพรักได้อย่างงดงามด้วยการวกกลับมาหาสุดที่รักตัวจริงอีกครั้งจนได้
เอ๋....รู้สึกไปเองรึเปล่านะว่าอากาศกลางดึกมันที่ชักจะเย็นลงกะทันหันเมื่อครู่กลับอุ่นขึ้นมาทันตาเห็น
“รีบอ่านแผ่นต่อไปเลยคิกิ มันดึกมากแล้ว” ชิออนกำชับหลานศิษย์เมื่อห็นว่าใกล้จะถึงเช้าวันใหม่เข้าไปทุกที
“หมดแล้วฮะ”
“หา…หมดแล้ว” เซนต์ทั้งแซงค์ทวนคำงงๆ
“กระดาษของท่านมิโร่กับท่านคามิวเป็น 2 แผ่นสุดท้ายแล้ว อีกสองสามแผ่นที่เหลือนั่นไม่มีคำสั่งอะไรเขียนไว้” เจ้าแกะจิ๋วพยักหน้าหงึกหงักแล้วพลิกกระดาษสีขาว สีครีมกับสีแดงให้ดู
“โว้ว ลัคกี้” เฮียวกะไชโยโห่ฮิ้วกับความเฮ็งของดวงชะตา
“เฮ้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย” เสียงเคียวโกชิออนถอนใจเฮือกด้วยความโล่งใจ
“สาธุ~~~~” เจ้าแมวเรียยกมือไหว้ท่วมหัวที่ไม่ต้องซวยมากไปกว่านี้
“หมายความว่า...กระดาษของเรา 3 คน หาย!!!!! แว้กกกกกกกก......” ปู่โดโก เฮียรอสกับน้องหนุนหันมามองหน้ากันช้าๆก่อนจะแหกปากร้องไม่เป็นภาษา คำขู่ของเซอุสที่เขียนไว้ในการ์ดตามมาหลอกหลอนอีกครั้ง
.....ใครที่กินช็อกโกแลตแล้วไม่ยอมทำตามคำสั่งที่ได้ล่ะก็...หึหึหึ คืนนี้ตกลงกันเองแล้วกันว่าใครจะเป็นเมะหรือเคะ
“ไม่นะ ม่ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันม่ายจิ๊งงงงงงงงง อาเธน่าช่วยด้วย!!!!!!”
“ชิอ๊อน ชิออนจ๋า อย่าเพิ่งทิ้งโดปายยยย....ช่วยโดด้วย” โดโกเริ่มคร่ำครวญหวนไห้เมื่อเห็นหัวหน้าแกะเริ่มต้อนลูกแกะในปกครอง 2 ตัวกลับจามิลเพื่อความปลอดภัยในชีวิต
“โชคดี โดโก ราตรีสวัสดิ์” ชิออนหันมาส่งยิ้มให้แล้วเทเลพอตแวบหายพร้อมมูและคิกิ
“สง่า...ชูจัง...เรีย” ทางไอโอรอสเองก็อาการหนักไม่แพ้กัน
“ซาง่า...รา....” คาน่อนเรียกร้องความสงสารจากแฝดพี่ก่อนจะเก็บชื่อใครบางคนกลืนลงคอไป
ไม่มีใครสนใจสักคน.....
“พวกเรา ไปนอนกันได้แล้ว กลับวิหารใครวิหารมัน พวกเซย่าก็ไปพักที่ห้องว่างในวิหารอาเธน่าก่อน” ซาง่าเริ่มทำหน้าที่รักษาการเคียวโกตามที่ตกลงกับชิออนไว้
ขณะที่เหล่าเซนต์ที่ไม่มีปัญหาพากันแยกย้ายกันกลับ ซาง่าที่ผมเปลี่ยนเป็นสีเทาก็หันมาแสยะยิ้มให้ 3 เซนต์ตัวก่อปัญหา
“คืนนี้ฉันค้างที่วิหารเคียวโก เพราะงั้นวิหารเจมินี่เลยว่าง ใครจะใช้ก็ตามสบายนะ หึหึหึ”
.....
..............
.............................
อีก 1 เดือนต่อมา
ปุ้ง! ปุ้ง! ปุ้ง!
เสียงพลุเตือนภัย 3 ลูกดังขึ้นเหนือวิหารเคียวโกกับข่าวล่ามาเร็ว
สเป็คเตอร์บุกแซงค์!!!!!!
กองกำลัง 13 โกลด์เซนต์ (เพิ่มน้องคาน่อนเข้าไปอีกหนึ่ง) กับบรอนเซนต์อีกห้า พ่วงท้ายด้วยเคียวโกชิออนที่พร้อมใจกันดาหน้าออกมารับศึกที่หน้าวิหารแกะขาวกันครบเซ็ต
มาถึงก็เจอเจ้าแม่แพนโดร่ายืนนำหน้าลูกทีมอย่าง 3 ผู้ยิ่งใหญ่ มีนอส ไออาคอสและราดามันทิส
“มัวทำอะไรกันอยู่ยะ ชักช้าจริงเชียว” เจ๊แพนด้ายืนหน้าหงิกแล้วคว้าเอากล่องสีขาวขนาดใหญ่จากมือไออาคอสมายัดเยียดส่งให้ชิออน
“ช็อกโกแลตวันไวท์เดย์จากท่านฮาเดสย่ะ ตอบแทนบุญคุณที่พวกเซนต์อุตส่าห์ช่วยรับเวรรับกรรมกับช็อกโกแลตวาเลนไทน์ของเซอุสแทนท่าน”
ช็อกโกแลตไวท์เดย์งั้นเรอะ
ม๊าย!!!!
ไม่!!!!!
ไม่!!!!!
ไม่!!!!!
และ ไม่!!!!!
ไม่เอาอีกแล้ว!!!!!!
--------------------------------------------------------------------------------------
for my dearest Shion ,
Jeserith
9 / 02 / 2007
14.00 p.m.
ขออนุญาตอ่านค่ะ ฟิคนี้อย่างฮาจริงๆ พฤติกรรมแต่ละคนจี้เส้นได้อีก
ตอบลบอยากบอกว่า มึน@_@ (แน่จริงกินเองสิฮาเดส//โดนถีบ
ตอบลบชอบบบบบ ชุนน่ารักกกก สนุกมากค่ะ
ตอบลบ