(FF7 advent children) : Brother! (p5)

Bishonen Warning : จริงๆ ตั้งใจเขียนแบบธรรมดาๆ แท้ๆ ไม่ได้แฝงเจตนาอะไรเลย แต่อ่านไปอ่านมามัน.... เฮ้อออ.......

Author : jes

Pairing : ไม่มี๊...ไม่มี จริงๆ นะ เชื่อเจสสิ 

Disclaimer : ตัวละครเป็นลิขสิทธิ์ของ square enix ที่เจสใช้หัวใจและความรู้สึกเขียนเรื่องราวเพิ่มเติม ใครผ่านไปผ่านมาเจอเข้า..อ่านแล้วสนุกไปด้วยเจสก็ดีใจ ถ้าจะคัดลอกไปไหนก็ขอให้บอกกล่าวกันสักนิดนะคะ

Intro : ฟิคนี้เขียนขึ้นตอนได้ดู advent children ใหม่ๆ (ก็สัก 2-3 ปี ที่แล้วแหล่ะ) ก็แค่อยากรู้ว่า ถ้า “แก๊งเด็กติดแม่” เปลี่ยนเป็น “แก๊งเด็กติดพี่” มันจะเป็นยังไงนะ เลยเขียนลวกๆใส่สมุดแล้วดองทิ้งไว้ พอเมื่อไม่นานมานี้ได้ดู  advent children complete เข้า สติสตังเลยแตกกระเจิง คุ้ยสมุดหาแทบพลิกห้องกว่าจะเจอเล่มที่เขียนฟิคไว้ จัดการรีไรท์นิดหน่อย (งานการ+ฟิกอื่นที่ดองไว้มันค้ำคออยู่) จนได้ออกมาเป็นฟิคที่กำลังจะได้อ่านนี่ล่ะค่ะ ^^

ปล. เจสเป็นแม่ยกคลาวด์ค่ะ อย่าว่าคลาวด์กันเลยนะ ถึงจะยอมรับว่าหมอนี่พึ่งไม่ค่อยได้จริงๆ ก็เหอะ!

-----------------------------------------------------------------------

Chapter 4: See you again

เสียงนกร้องยามเช้าตรู่ปลุกให้ดวงตาสีฟ้าค่อยๆ ลืมขึ้น

...นี่เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่?

จำได้ว่า..เมื่อคืนนี้เขาเข้ามานอนในห้องของคาดาจ ยาซู และลอซ แล้วก็หลับไปซะเฉยๆ ปล่อยให้เจ้าของห้องจัดสรรปันส่วนแบ่งที่นอนกันเองตามสบาย ทีแรกก็คิดจะงัวเงียนอนต่ออีกสักพักเพราะวันนี้ไม่มีออเดอร์ส่งของที่ไหน แต่แล้วก็กลับตาสว่างเพราะรู้สึกถึงความแข็งชาที่หน้าขาลามลงไปถึงข้อเท้า ตามด้วยไออุ่นจากร่างที่เบียดซุกเข้ามาทางซ้าย รวมไปถึงลมหายใจเข้าออกเบาๆ กับเส้นผมยาวๆ ที่ปลิวระหน้าเขาจากด้านขวา

...เฮ้อ! เจ้าพวกนี้ เตียงตั้งกว้าง ทำไมไม่แบ่งๆ กันนอนให้สบายๆ นะ

คลาวด์หันไปมองรอบๆ ห้องแล้วก็พบว่ารอบๆ ตัวเขาเป็นร่างของเจ้าตัวป่วนทั้ง 3 คนที่กำลังหลับสนิท แถมไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาตอนนี้ ที่ขาเป็นเหน็บก็เพราะลอซที่ยังยึดพื้นที่ปลายเตียงวางขาตัวเองพาดทับขาเขาไว้ ทางซ้ายเป็นคาดาจที่เบียดเข้ามาหาความอบอุ่นจนแทบจะกอดเขาไว้ทั้งตัวเพราะโดนลอซยึดผ้าห่มไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ส่วนยาซูที่อยู่ทางขวาก็ยึดแขนเขาไว้เป็นหมอนข้างแล้วนอนนิ่งเสียจน ‘หมอนข้าง’ เกรงใจไม่กล้าขยับตัว

ภาพใบหน้าที่หลับสนิทของแต่ละคนเห็นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้

... คาดาจ ยาซู ลอซ ถึงแม้สามคนนี้จะเป็นเศษเสี้ยวของเจโนว่า แต่ก็เป็นเด็ก...เด็กเอาแต่ใจตัวเองที่ยังอ่อนต่อโลก และต้องการคนคอยดูแลเอาใจใส่ ใครสักคนที่จะคอยอยู่เคียงข้างไว้เป็นที่พึ่งได้...

... ช่างแตกต่างจากเซฟิรอธลิบลับ

แว่วเสียงโทรศัพท์ในมุมทำงานในห้องนอนของเขาดังขึ้น คลาวด์พยายามขยับตัวให้น้อยที่สุด เบาที่สุด พยายามไม่ให้คนที่กำลังหลับรู้สึกตัวตื่น

แต่แค่รู้สึกถึงแรงขยับตัวเบาๆ คาดาจกับยาซูก็ลืมตา พอเห็นคลาวด์กำลังจะพยุงตัวลุกขึ้นนั่งเท่านั้น ปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติก็ปลดล็อคตัวมันเองด้วยการโถมตัวเข้าไปกอดคออีกฝ่ายไว้พร้อมๆ กันทั้งจากทางซ้ายและทางขวา ในขณะที่ลอซเพิ่งรู้สึกตัวแล้วยกขาขึ้นปล่อยขาอีกคู่ที่ถูกทับไว้ค่อนคืนให้เป็นอิสระ

"พี่ชาย"

“อืม...อยู่นี่” คลาวด์พยักหน้าแรงๆ แล้วส่งเสียงบอกเด็กที่เพิ่งตื่นนอนและกำลังงัวเงียจัดเบาๆ จะได้ไม่อาละวาดเพราะถูกปลุก “ยังเช้าอยู่เลยจะนอนต่ออีกหน่อยก็ได้”

ทั้ง 3 คนสั่นหน้าแต่ยังไม่ยอมลืมตาที่หรี่ไว้ครึ่งนึงให้เปิดออกเต็มที่

เสียงโทรศัพท์เงียบไปก่อนที่ระบบฝากข้อความเสียงจะดังขึ้น...ซิดบอกให้เขาโทรกลับ

ทั้งซิด ยัฟฟี่ เรดเธอทีน และเคทซิท คงแทบอยู่ไม่เป็นสุข ถ้าทางนี้ไม่มีใครส่งข่าวไปบอกอะไรสักนิด

“จะลุกล่ะนะ” คลาวด์กระซิบเบาๆ แล้วค่อยๆ ปลดแขนที่กอดคอไว้ออก “ถ้าง่วงจะนอนต่อก็ได้ ถ้าไม่ก็ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน”

จังหวะที่ลุกเดินกลับเข้าไปในห้อง ...ไม่แน่ใจว่ารู้สึกไปเองรึเปล่าว่าวันนี้เด็กพวกนี้ดูจะหงอยๆ ลงไปกว่าทุกวัน

…………………

หลังจากต่อโทรศัพท์ถึงซิด ฟังเสียงโวยวายต่อว่าต่อขานจากยัฟฟี่ ต่อด้วยจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ คลาวด์ก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนใหญ่อีกที

ภายในห้อง เตียง 3 เตียงเก็บเรียบร้อยและเลื่อนกลับออกมาอยู่ในที่เดิมของมัน บนเตียงวางตุ๊กตาโจโคโบะไว้เตียงละตัวเป็นสัญลักษณ์ให้รู้ว่าเตียงไหนของใคร..เหมือนเด็กๆ ที่ใช้ของส่วนตัววางจองพื้นที่ของตัวเองไว้

... ว่าแต่คาดาจ ยาซู และลอซไม่อยู่ในห้อง

อึ่กกก!!

ความเจ็บแปลบของปฏิกิริยาตอบสนองเซลล์เจโนว่าในร่างกายประดังเข้ามาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น ขณะที่กำลังมึนงงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แขนแข็งแรงของใครสักคนก็ตรงเข้ามาพยุงไว้ก่อนจะช่วยนำทางออกมาข้างนอกบ้าน

“ทนหน่อยนะ” วินเซนต์กระซิบเบาๆ “ไปดูเด็กพวกนั้นหน่อย”

…………………

ในสวนเล็กๆ ข้างหลังบาร์ 7^th Heaven ทั้งคาดาจ ยาซู และลอซต่างยืนมองท้องฟ้าด้วยใบหน้านิ่งสงบพลางถอนใจยาว

... สีฟ้าของท้องฟ้ายามเช้างดงามนักก็จริง แต่มันก็ไม่เท่าดวงตาของพี่ชาย

เวลา..ที่ได้มา..จวนหมดลงแล้ว

ร่างกายที่เคยแจ่มชัด ที่เคยสัมผัสแตะต้องได้ เริ่มโปร่งแสงขึ้นทีละน้อย

“พวกนาย ทำไม!!!”

คลาวด์ที่ได้วินเซนต์ช่วยพยุงออกมาจากในบ้านใจหายวาบกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า...เด็กหนุ่มผมเงินทั้งหมดกำลังจะกลายเป็นไลฟ์สตรีม

“แม่โกรธแล้วล่ะ” ลอซที่เริ่มต้นร้องไห้เป็นคนแรกยกมือขึ้นป้ายน้ำตา “แต่ยังไม่อยากกลับเลย อยู่แบบนี้สนุกออก”

“ทำไมล่ะ…ทำไม....”

คลาวด์ได้แต่ถามย้ำซ้ำซากอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“แม่อยากให้พวกเราส่งพี่ชายกลับไปอยู่ในไลฟ์ตรีม” ยาซูเลือกจะบอกความจริงในช่วงเวลาสุดท้าย “จากนั้นเราคนใดคนนึงก็จะกลายเป็นเซฟิรอธจากเซลล์ของแม่ที่ชินระยังเก็บเอาไว้ แค่นี้ก็ไม่มีใครขัดขวางแผนการเปลี่ยนแปลงโลกได้อีก”

“แต่เราไม่อยากทำ” คาดาจกัดริมฝีปากแน่น ความสับสนผสมปนเปกับความน้อยเนื้อต่ำใจที่อัดอั้นอยู่แทบทุกอณูของความรู้สึกล้นทะลักออกมาเป็นน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม “ทุกอย่างเพื่อเซฟิรอธ....เซฟิรอธ..ลูกที่แม่รักมากที่สุด แล้วพวกเราล่ะ พวกเราก็เป็นลูกของแม่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม..ทำไม....”

“ทำไม...พวกเราถึงเป็นตัวเราเองไม่ได้” ยาซูที่ร้องไห้ตามคาดาจไปด้วยอีกคนระบายความรู้สึกออกมาบ้าง “ทุกคนต้องการแต่เซฟิรอธ ทุกคนมองเรา 3 คนมีประโยชน์แค่เป็น ‘ตัวสำรอง’ ให้เซฟิรอธเท่านั้น”

.... คาดาจ ยาซู ลอซ เศษเสี้ยวแห่งเจโนว่าที่น่าสงสาร เศษเสี้ยวที่ต้องการแค่การยอมรับความมีตัวตนของตนเองจากใครสักคน

ภาพของคาดาจ ยาซู และลอซผุดขึ้นมาในความทรงจำ ทั้งตอนที่ต่อสู้กัน เล่นสนุก หัวเราะ เอาแต่ใจ งอแง และร้องไห้ มันยากเหลือเกินที่คลาวด์จะสลัดแววตาสีเขียวเหล่านั้นที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดออกไปจากความคิดคำนึง

.... ความรู้สึกของการเป็น ‘ตุ๊กตาชักใย’ น่ะ เขาเองรู้ซึ้งดีกว่าใครทั้งหมด และเด็กพวกนี้ก็มีชะตากรรมไม่ต่างอะไรจากเขาเมื่อก่อน 

ใช่..........ถ้าเพียงเขาจะนึกให้ออกเร็วกว่านี้........

.... เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรทั้ง 3 คนถึงหันมายึดติดกับตัวเขา... สำหรับเด็กพวกนี้ คลาวด์ สไตรฟ์ที่มี s cell อยูในตัว ก็เป็นเหมือนญาติเพียงคนเดียวที่มีอยู่และสามารถมอบ ‘ความรัก’ ให้พวกเขาได้

แม้ความปวดแสบปวดร้อนในร่างกายจะยังไม่เบาบางลง แต่คลาวด์ก็ยังก้าวเข้าไปใกล้แล้วอ้าแขนออกโอบกอด ‘น้อง’ ของเขาไว้ ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาให้เบาๆ พลางกระซิบว่า

“พอเถอะ...พวกนายไม่ใช่เซฟิรอธหรอกนะ ไม่เหมือนสักนิดเลยด้วย”

“พี่ชาย”

“ไม่ต้องสนใจเจโนว่าหรือเซฟิรอธหรอก พวกนายมีชีวิตอยู่ตามแต่ที่ตัวเองต้องการเถอะ”

กระแสความอบอุ่นไหลวาบเข้ามาในความรู้สึก มันให้ทั้งความปลอดภัยและมั่นคงยิ่งกว่าพลังงานใดที่เคยสัมผัสยามอยู่ในไลฟ์สรีม...ทั้งคาดาจ ยาซู และลอซซุกตัวลงไปในอ้อมแขน ‘พี่ชาย’ มากขึ้นเหมือนจะพยายามซึมซับความรู้สึกเหล่านั้นไว้ให้ได้มากที่สุด...นานที่สุด

“นี่...” เสียงพี่ชายยังดังแว่วๆ อยู่ข้างหู “ใครก็ตามที่มีเซลล์ของเจโนว่าอยู่ในตัว จะทำ ‘รียูเนี่ยน’ ได้เหมือนกันหมดรึเปล่า”

“ไม่ได้หรอก” คาดาจตอบเสียงอู้อี้เพราะไม่ยอมแม้แต่เงยหน้าขึ้น “s cell ในตัวพี่ชายน่ะเป็นของเซฟิรอธ พี่ชายเรียกพวกเรา 3 คนจากไลฟ์สตรีมไม่ได้หรอก”

“ถ้างั้น...” คลาวด์ถอนใจ รู้ดีว่าถ้าเวลานั้นมาถึงจริงๆ คำว่า ‘สงบสุข’ คงหายไปจากชีวิตของเขาไม่น้อย แต่..ทำไงได้ “ไว้พวกนายมาคราวหน้าจะพาไปเที่ยวที่ที่แต่ละคนอยากไปแล้วกัน”

“จริงนะ”

“พี่ชายสัญญาแล้วนะ”

“ไปด้วยกันหมดทุกคนเลยนะ”

“อืมม์ เฉพาะพวกนาย 3 คนนะ ไม่ต้องพาเซฟิรอธมาด้วย”

รอยยิ้มยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าทั้งๆ ที่คราบน้ำตายังไม่แห้ง

.... ดีใจ

.... ในที่สุดก็มีคนมองข้ามเซฟิรอธมาเห็นตัวตนที่แท้จริง โดยเฉพาะคนๆ นั้นคือ ‘พี่ชาย’

เวลา...หมดลงแล้ว

ก่อนจะได้เอ่ยคำอำลา ปลายนิ้วอุ่นๆ ก็มาแตะที่ริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้เงียบ

“แล้วเจอกัน”

คลาวด์กระซิบสั้นๆ พร้อมกับร่างเด็กหนุ่มผมเงิน 3 คนในอ้อมกอดจะสลายกลายเป็นส่วนหนึ่งของพลังงานที่โอบอุ้มดาวดวงนี้ไว้

กลุ่มไลฟ์สตรีมล่องลอยอ้อยอิ่งราวจะขานรับเสียงกระซิบของ ‘พี่ชาย’

....แล้วรีบกลับมาล่ะ จะรอพวกนายเสมอ

…

…

อา.... ความรักที่เฝ้าปรารถนา แท้จริงเป็นเช่นนี้นี่เอง

                            

For four brothers,      
                         

      Jeserith,

                                                                                    Fin : 5 / 10 / 2007

                                                                                  Rewrite : 19/01/2010