Author : jes
Pairing : ไม่มี๊...ไม่มี เล่นขนกันมาหมดทั้งแซงค์ มันจะมีได้ไงล่ะ ธ่อ.........
Disclaimer : ตัวละครเป็นผลงานของ อ.คุโรมาดะ นะคะ
Intro : ฟิคนี้ได้ไอเดียตอนไปงานแสดงสินค้า o-top ที่เมืองทองธานี เลยคิดไปว่าถ้าเหล่าเซนต์ต้องมาหารายได้พิเศษตามคำบัญชาของอาเธน่า แต่ละคนจะทำอะไรกันมั่งนะ
-----------------------------------------------------------------------
ก่อนอื่น...ตอบเมนต์ (ขอตอบแบบรวมเลยนะคะ เพราะมีที่ไม่ได้ระบุชื่อหลายท่าน และเนื้อความก็ใกล้เคียงกัน)
แฟนฟิคเซนต์เซย่าที่เมนต์ให้กำลังใจ : ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และกำลังใจค่ะ เลยไฟลุกจนเขียนแซงค์ทอปจนจบได้ (ตอนแรกนึกว่าจะดองยาวซะแล้ว) ทีนี้พอเขียนจบไฟเลยมอด (อีกแล้ว)...คือมันหมดมุกอะค่ะ ถ้าใครมีแหล่งพลังงานให้คนเขียนมีอะไรกรี๊ดกร๊าดก็บอกกันหน่อยนะคะ เพราะมีพล็อตเหลืออีกเรื่องนึง แต่ไม่มีมุกเขียน -*-
สำหรับที่ถามมาว่า ทำไมเขียนฟิค ff7 ได้เยอะ เขียนเอาๆ แต่ไม่เขียนฟิคเซย่า...ก็.....เหตุผลเดิมค่ะ คือ หมดไฟ พอรู้สึกนิ่งๆ เลยเขียนไม่ออก แต่ฟิค ff7 นี่ ถ้าไฟเริ่มริบหรี่ก็เปิดเพลง one winged angel ไม่ก็เปิด acc ดู ก็กรี๊ดเซฟจังได้แล้วค่ะ ยิ่งได้ยินเสียงโมริโมริซามะพากษ์ด้วยเนี่ย เขียนได้เขียนดี (ตามเวลาจะอำนวยเลยล่ะ)
ยังไม่เลิกเขียนฟิคเซย่านะคะ แต่อาจทิ้งช่วงสักหน่อย หรือถ้าใครมีไอเดียดีๆ แนะนำมาได้เลยค่ะ
ไปอ่านฟิคกันเต๊อะ..........
...............................................................................
“พร้อมนะ”
ทัตสึมิให้สัญญาณถ่ายทำอีกครั้ง เมื่อพวกซิลเวอร์เซนต์เซ็ตฉากใหม่แล้วลากป้ายขนาดใหญ่เบ้อเริ่มมาแขวนไว้ข้างหน้าเสร็จเรียบร้อย
“วิหารสกอร์เปียน แอค~~~ชั่น”
พอสั่งเดินกล้องปุ๊บ...เสียงดนตรีแสนสดใส ชวนให้ขยับแข้งขยับขาก็ดังขึ้นเรียกร้องความสนใจ ตามด้วยเสียงทักทายผู้ชมของพ่อแมงป่องมิโร่ในชุดเสื้อกางเกงผ้ายืดสีดำสนิทที่ยืนแอคท่าเท่อยู่ข้างโต๊ะตัวยาว
“ใครว่าเล็บไม่สำคัญ อยากอวดเล็บสวยให้ใครๆ อิจฉา ตรงมาได้เลยที่ “เนลซาลอนของมีมี่” (Mimi’s nail Salon) เรามีลายเพ้นท์เล็บทันสมัย หลากสีหลายลายให้เลือกโดยไม่ต้องกลัวตกเทรนด์ อัพเดตกันได้ตลอดเวลา รับประกันคุณภาพโดยตระกูลช่างมืออาชีพที่สืบทอดเคล็ดวิชาการเพนต์เล็บและต่อเล็บติดต่อกันมายาวนานตั้งแต่สมัยอาเธน่ารุ่นแรก”
ระหว่างที่มิโร่บรรยายสรรพคุณสินค้าจ๋อยๆ กล้องก็ย้ายไปจับภาพป้ายชื่อร้านชัดๆ แล้วโคลสมาบนโต๊ะตัวใหญ่ที่มีสารพัดผลิตภัณฑ์วางเรียงกันให้เต็มพรืด ไม่ว่าจะเป็นยาทาเล็บเป็นร้อยๆ เฉดสี สีเพนต์เล็บ น้ำยาเคลือบ พู่กัน แอร์บรัช กากเพชร ลูกปัด เลื่อม ไปจนถึงน้ำยาล้างเล็บ ครีม โลชันบำรุงสุขภาพเล็บมือ ฯลฯ
พูดจบมิโร่ก็คว้าพู่กันขึ้นมาสะบัดปราดๆ วาดลวดลายผลึกหิมะสีชมพูลงบนเล็บมือข้างซ้ายให้ดูเป็นการโชว์เรียกน้ำลาย เอ้ย น้ำย่อย จากนั้นก็เลือกเล็บปลอมที่วาดลาย ลงสี ตกแต่งเรียบร้อยแล้วจากกล่องใสชนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆ ออกมาต่อกับเล็บมืออีกนิ้ว
รอจนกล้องถ่ายเจาะที่เล็บมือจนพอใจแล้วแพนกลับมาจับภาพใบหน้าอีกครั้ง มิโร่บรรจงฉีกยิ้มที่พยายามให้ดู ‘ร้ายเดียงสา’ สุดๆ เท่าที่จะทำได้ใส่กล้อง พร้อมท่องสโลแกนที่เตรียมไว้
“เพราะเราคือผู้นำตัวจริงเรื่องการทำเล็บ แต่....”
พ่อแมงป่องเริ่มทำหน้าโหด แสยะยิ้ม แล้วสะบัดมือข้างที่มีเล็บสีแดงยาวยื่นออกมารวดเร็วจนแทบเรียกได้ว่าเกือบทิ่มใส่เลนส์กล้อง
“จำไว้ให้ดี...ว่า....ของแท้แน่นอน เวอร์ชั่นออริจินอล ต้องเป็นเล็บที่มีนิ้วชี้สีแดงแบบนี้เท่านั้น”
“คะ คัท ค้าททททททททท”
อาเธน่าสั่งหยุดการถ่ายทำเสียงลั่น ใจหายแว้บไปกองอยู่แถวตาตุ่ม ในสมองคิดสะระตะคำนวณค่าความเสียหายไวชนิดความเร็วแสงยังเรียกแม่ แต่แล้วก็ถอนใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก....โชคดีที่ชิออนมือไวลากทั้งช่างทั้งกล้องถอยหลังหลบออกไปได้ทันและมิโร่ก็ไม่ได้ลงมือซ้ำ กล้องที่ซื้อมาในราคาแพงดับจิตจึงยังอยู่ในสภาพดี..บัญชีธนาคารของแซงค์เลยรอดพ้นสภาพติดตัวแดงไปได้อย่างหวุดหวิด
“ต่อปาย......พร้อมยัง.....”
เสียงทัตสึมิสั่งเดินกล้องอีกครั้งเมื่อทีมงาน (ซิลเวอร์เซนต์) สำรวจกล้องซ้ำเป็นครั้งที่สามให้แน่ใจว่าไม่มีร่องรอยเสียหาย บุบสลายแต่ประการใด
“วิหารซาจิทาเรียส แอค~~~ชั่น”
คราวนี้จัดฉากเป็นเนิร์สเซอรี มีไอโอรอสใส่ชุดเอี๊ยมลูกหมีสีฟ้าแบบพี่เลี้ยงเด็กนั่งหน้าซื่อยิ้มแฉ่งอยู่กลางห้อง ข้างหลังเป็นเปลสีชมพูขนาดใหญ่ รอบตัวก็มีของเล่นเด็กวางกระจัดกระจาย
สักพักก็มีเสียง ‘ปิ๊บ’ ดังขึ้นเบาๆ แล้วจอภาพด้านข้างก็ค่อยๆ ปรากฏภาพวิดีโอของมารีนกับไชน่าที่ถูกประกาศิตคำสั่งของอาเธน่าเกณฑ์มาเป็นตัวประกอบ ทั้งคู่แต่งตัวผูกผ้ากันเปื้อนแบบแม่บ้านแล้วอุ้มเด็กที่ไม่รู้ว่าไปขอยืมมาจากไหน แต่เสียงร้องไห้โยเยของเด็กเล็กๆ สองคนก็ทำเอาหนูชุนที่มือนึงถือขวดนมควบกับกระติกน้ำร้อนกับอีกมือที่ถือผ้าอ้อมแบบซักได้ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนยิ้มแหยเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ
“พี่รอสคะ” น้ำเสียง ‘คุณแม่มารีน’ บอกชัดว่าแทบอยากมุดดินหนีอายไม่ก็ผูกคอตายใต้ต้นผักชีอยู่รอมร่อ “ทำยังไงลูกชายก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้สักที ร้องได้ร้องดี ร้องทีก็นานเป็นชั่วโมงๆ”
“เหมือนกันค่ะพี่รอส” น้ำเสียง ‘คุณแม่ไชน่า’ แตกต่างจากคุณแม่มารีนนิดหน่อย แบบว่า..ถ้าเปลี่ยนเสียงเป็นพลังคอสโม่ได้ สิ่งมีชีวิตในระยะ 10 เมตรคงตายเกลี้ยง “ลูกสาวก็เอาแต่งอแงไม่เลิก ต้องคอยอุ้มอยู่ตลอด กลางคืนแทบไม่ได้นอนเลย”
“ทำยังไงดีคะ” สองคุณแม่ประสานเสียงกันถาม
แล้วภาพวิดีโอก็ค่อยๆ หายไป พร้อมเสียง ‘ปิ๊บ’ เบาๆ ที่ดังขึ้นอีกครั้ง
ไอโอรอสหันมาฉีกยิ้มให้กล้อง
“เพราะต้องเคารพสิทธิส่วนบุคคล ขอไม่เปิดเผยชื่อและหน้าตาของคุณแม่ทั้งสองนะครับ แต่ปัญหาเด็กๆ ร้องไห้งอแงกวนใจไม่ยอมเลิกที่ถามมา...แก้ได้ง่ายๆ ด้วยผ้าอ้อมสำเร็จรูป ‘แนนนี่ รอสซี่’ ”
พูดจบก็เปิดตะกร้าบรรจุของใช้เด็กอ่อนหยิบผ้าอ้อมแบบธรรมดาที่ดูจากสภาพแล้ว..อายุการใช้งานน่าจะเกิน 10 ปีขึ้นไปมาวางคู่กับตัวอย่างผ้าอ้อมแบบใหม่ที่เพิ่งแกะห่อออกมาโชว์
“โบกมือลาผ้าอ้อมแบบเดิมที่เคยใช้อยู่...แล้วเปลี่ยนมาเป็น ‘แนนนี่ รอสซี่’ ผ้าอ้อมเด็กแบบใช้แล้วทิ้งที่คิดค้นขึ้นมาเพื่อให้สัมผัสที่นุ่มเป็นพิเศษ พร้อมชั้นล็อกความชื้นภายในให้เด็กน้อยใส่แล้วสบายตัว อารมณ์ดี หลับสบาย ไม่ตื่นมาร้องไห้งอแงให้หงุดหงิดกวนใจ ที่สำคัญไม่ต้องเปลืองแรงซัก แค่แกะห่อ...ใส่...เลอะเทอะแล้วก็ถอดทิ้งไปได้เลย ราคาก็ไม่แพงด้วย”
จอภาพข้างๆ มีภาพวิดีโอขึ้นอีกครั้ง เป็นภาพเด็กน้อยเจ้าเก่าสองคนที่ใส่ผ้าอ้อมแนนนี่ รอสซี่แล้วนอนหลับปุ๋ยอย่างมีความสุข จนเจ้าของผลิตภัณฑ์ยิ้มกว้างอย่างมั่นใจสุดๆ
“‘แนนนี่ รอสซี่’ ผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่พี่เลี้ยง ‘ขั้นเทพ’ เลือกใช้...มีทั้งสีฟ้าสำหรับเด็กชายและสีชมพูสำหรับเด็กหญิงให้เลือก”
“คะ...คัท อะ...โอ...โอเค เยี่ยมมาก”
อาเธน่าซาโอริสั่งเหมือนทุกที แต่คราวนี้เสียงฟังอึกๆ อักๆ ยังไงบอกไม่ถูก สงสัยอะไรสักอย่างคงกระตุกต่อมความหลังฝังใจให้คิดถึงเหตุการณ์เมื่อ 10 กว่าปีก่อนเข้า
“ไอโอรอส” ซางะเข้ามาเมียงๆ มองๆ กองผ้าอ้อมแล้วขมวดคิ้ว “มันคุ้นๆ ยังไงบอกไม่ถูก หรือว่า....”
“ดีใจจัง ไม่นึกว่า ‘มายฮันนี่’ จะจำได้นะเนี่ย” สุดยอดพี่ (บุญ) ที่เลี้ยงทั้งน้องชายและอาเธน่า (รอด) มาแล้ว (แต่ตัวเองกลับเดี้ยง) หน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียมยักษ์แฝด เมินสายตาพิฆาตของ ‘มายฮันนี่’ แล้วหยิบผ้าอ้อมรุ่นเก๋าจากในตะกร้าออกมาวางโชว์อีกกองโต “ก็ของที่ไอโอเรียเคยใช้ไงล่ะ โชคดีที่ค้นเจอเลยเอามาเข้าฉากด้วย”
“พอเลยพี่รอส ” น้อง (บุญ) เท่าไหร่ที่ (เลี้ยง) จนรอดมาได้ร้องลั่นแล้วรีบคว้า ‘สมบัติสมัยยังเด็ก’ ยัดกลับคืนเข้าไปในตะกร้าด้วยความขายหน้าเป็นกำลัง
“จริงเหรอ” เจ้ามี่เพื่อนยากที่พลัดพรากไปอยู่เกาะมิลอสตั้งแต่ยังเด็กรีบเสนอหน้ามาแจมด้วยทันที
“ก็แค่ผ้าอ้อม” หนูเรียที่หวังใช้น้ำโหดับเขินแต่ทำได้ไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่ทำหน้างอคล้ายเด็กอนุบาลที่ถูกแย่งของเล่นออกจากมือ “ตอนเด็กๆ ไม่ว่าใครก็ต้องเคยใส่ผ้าอ้อมเหมือนกันล่ะน่า ว่าแต่...แกจะขำอะไรนักหนาหา... ไอช่า”
ท้ายประโยควกกลับไปเล่นงานคนที่ยืนกลั้นหัวเราะจนริมฝีปากกระตุกแถมเอาปลายนิ้วคีบตุ๊กตาเป็ดยางสีเหลืองอ๋อยก้นตะกร้าออกมาบีบเบาๆ ให้มีเสียงดังปี๊ดๆ
“ดีนะที่ไอโอรอสเลือกผลิตผ้าอ้อม..ไม่ใช่เจ้าตุ๊กตานี่” ผู้ใกล้เคียงพระเจ้าพึมพำเบาๆ แต่จงใจให้เข้าหูเจ้าของน้องเป็ด
“ทำไม” มือที่เอื้อมออกมาหวังคว้าน้องเป็ดคืนชะงัก
“เห็นได้ชัดว่าเด็กที่ชอบเล่นของเล่นแบบไม่ต้องใช้ความคิด...โตขึ้นมาความไวของสมองจะช้าและติดจะซื่อบื้อ”
“งืม...จริงของนาย ก็มันแค่ตุ๊กตายาง” เจ้าเหมียวพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับรับตุ๊กตาเป็ดมาถือไว้ “จะไปช่วยให้คิดอะไรมากมายได้ไงล่ะ… เดี๋ยวก่อน!”
ไอโอเรียตาโต อ้าปากค้าง แล้วหันขวับมองตามหลังหลวงพี่ที่เดินหนีไปอีกทางพลางหัวเราะเบาๆ อย่างสะอกสะใจซะไม่มี
“ว้าก.....แกหลอกด่าฉัน ไว้วันเกิดปีนี้ฉันจะให้ตุ๊กตาบาร์บี้ผมสีทอง ตาสีฟ้าแก คอยดู!!!!..รีบกลับมาขอโทษเดี๋ยวนี้เลยนะ ชากะ...”
น้องแมวเต้นผางพลางโวยลั่นสนั่นห้อง ในขณะที่เซนต์คนอื่นได้แต่มองหน้ากันแล้วถอนใจเฮือก...ก
....มันเพิ่งรู้ตัวว่าโดนด่า
....คงหัวช้าจริงๆ มังเนี่ย
ต่อไปเลยแล้วกัน...
“วิหารแคปริคอร์น แอค~~~ชั่น”
คราวนี้กล้องถ่ายเจาะไปบนยกพื้นกลางห้องที่มีแค่โต๊ะไม้ตัวใหญ่ตัวเดียว บนโต๊ะมีเขียงไม้กับผักผลไม้ชนิดต่างๆ วางกองอยู่เต็มไปหมด ข้างๆ โต๊ะเป็นชั้นวางเตาอบขนมขนาดเล็ก
จากนั้นแคปริคอร์น ชูร่า ในชุดพ่อครัวสีดำผูกผ้ากันเปื้อนสีแดงตัดกันดังฉับก็เดินเข้ามาที่มุมหนึ่งของโต๊ะ เอื้อมมือเปิดซองหนังแบนๆ สีขาว ขนาดเท่าซองใส่เอกสารที่วางอยู่แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมา
“ฉับ”
แค่บิดข้อมือเบาๆ เท่านั้น มะเขือเทศ ส้ม แตงโม ที่บังเอิญโชคร้ายไปวางอยู่แถวนั้นก็แยกออกเป็น 2 ซีกโดยไม่มีน้ำผลไม้ไหลออกมาเลอะเทอะเลยสักหยด
“มินิเอ็กคาลิเบอร์” ชูร่าที่สีหน้าเฉยสนิทขยับให้สปอตไลต์ส่องไปที่ของในมือชัดๆ “มีดทำครัวชั้นหนึ่ง ทำจากเหล็กกล้าชั้นดีเคลือบสแตนเลสคุณภาพเยี่ยม น้ำหนักเบา คมกริบ ไม่มีวันขึ้นสนิม”
ว่าแล้วก็รูดซิปซองหนังแบออกให้กล้องโคลสภาพสารพัดสารพันมีดที่อยู่ข้างใน ขณะที่เจ้าตัวก็พูดต่อไปด้วยเสียงเรียบๆ
“มินิเอ็กซ์คาลิเบอร์ 1 ชุด มีมีดขนาดต่างๆ ตั้งแต่มีดแล่เนื้อ มีดสับกระดูก มีดหั่นผัก มีดปอกผลไม้ มีดคว้าน ไปจนถึงมีดปาดเนย จะซื้อยกชุดหรือแยกซื้อก็ได้ ทุกเล่มรับประกันความคมนานจนลืมว่าซื้อเมื่อไหร่”
ติ๊ง!
เสียงเตาอบดังขึ้น แล้วถาดเล็กๆ ใส่ขนมที่อบจนเนื้อแป้งฟูเป็นสีน้ำตาลทองหอมกรุ่นก็เลื่อนออกมา ชูร่าพยักหน้าให้กล้องนิดๆ แล้วใช้มีดเล่มเล็กในมือค่อยๆ กรีดผิวแป้ง บีบครีมวานิลลาสีเหลืองอ่อนในกรวยกระดาษที่เตรียมไว้เข้าไป
“โปรโมชันพิเศษ แถมฟรี ‘ชูครีม’ ครึ่งโหล เมื่อซื้อ ‘มินิเอ็กซ์คาลิเบอร์’ ครบชุด ตั้งแต่วันนี้....ไปจนกว่าคนทำจะไม่มีอารมณ์อบ”
กล้องเลื่อนมาจับภาพมีดที่เป็นประกายวาววับในซองหนังคู่กันกับจานใส่ชูครีม 6 ชิ้น จากนั้นเชฟชูร่าก็วางมีดที่ใช้กรีดขนมลงกับเขียงเบาๆ โดยจงใจเอาด้านคมลง
“ตึง”
เขียงไม้หนาเป็นนิ้วแยกออกเป็น 2 ส่วนอย่างสวยงามพร้อมๆ กับพรีเซนเตอร์ที่สะบัดหน้าเดินออกจากฉากไปแบบเท่ๆ แต่เล่นเอาอาเธน่าไม่กล้าสั่งคัท ใครหลายๆ คนในที่นั้นก็แทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอ
แต่อาจจะเว้นไว้สักคน
“อา....หย่อย” ไอโอรอสยิ้มแย้มแก้มป่องเพราะเขมือบชูครีมเข้าไปคำเดียว 2 อันรวด “ไม่ยักรู้...สวีตตี้ชูจังทำขนมเป็นด้วย”
“ฉันทำไม่เป็น หมดนี่ท่านชิออนทำ” ชูร่ายักไหล่ไม่ว่าอะไรพ่อม้าที่กินเอาๆ โดยไม่ขออนุญาตสักคำก่อนดึงจานขนมที่เดธมาสก์แย่งมาถือไว้คืนไปให้ไอโอรอสตามเดิม จากนั้นก็หยิบขนมที่เพิ่งบีบครีมเสร็จใหม่ๆ ยัดใส่มือนายปูแช่มพร้อมกับส่งชูครีมจานใหญ่อีกจานให้บรรดาพรรคพวกที่ยืนจ้องกันตาเป็นประกาย
“แล้วเมื่อไหร่จะหมดโปรโมชันล่ะ” อันเดบารันที่เคี้ยวตุ้ยๆ ถาม นึกในใจว่าจะหาเหตุอะไรให้ได้ไปวิหารแกะบ่อยๆ ช่วงนี้ดีน้อ.....
“อย่างน้อยก็......4 เดือน...ได้มั้ยครับ” ชูร่าเหลือบไปมองจำนวนชูครีมที่ยังเหลืออยู่ในจานใบแรกก่อนหันไปขอความเห็นจากเจ้าของสูตรตัวจริง
“นานกว่าที่คาดไว้ไปหน่อย แต่ 4 เดือนก็ได้” เคียวโกที่กลายมาเป็นคนอบขนมพยักหน้ารับพลางทำหน้ายุ่ง “ไอโอรอส...ฉันขอแนะนำให้นายกินแค่นั้นพอแล้วล่ะ”
“ครับ??” พี่ม้าของน้องแมวที่กำลังเอนจอยอีทติ้งสุดๆ ชะงักมือที่กำลังส่งขนมชิ้นที่ห้าเข้าปาก
“ฉันตกลงกับชูร่าว่าจะอบชูครีมให้ตลอดช่วงโปรโมชันแลกกับก้อนแร่ที่มูจะใช้ซ่อมอุปกรณ์ซ่อมคลอธ ส่วนระยะเวลาก็เท่ากับจำนวนชูครีมจานแรกที่คนๆ เดียวจะกินได้” ชิออนอธิบายพลางหยิบขนมออกจากมือไอโอรอสส่งต่อไปให้มู ส่วนตัวเองบิขนมอีกชิ้นที่เหลืออยู่ในจานออกดูไส้ขนม “ขนมพวกนี้ฉันเป็นคนอบก็จริง แต่..กลิ่นมันแปลกไปกว่าปรกติ”
“เพิ่มอะไรบางอย่างลงไปนิดหน่อยน่ะครับ ต้องขอโทษด้วย” แคปริคอร์น ชูร่าสารภาพความจริงมันง่ายๆ พลางหันไปยักคิ้วให้เจมินี่ ซางะที่เส้มผมเริ่มเปลี่ยนสีนิดหน่อยก่อนที่ทั้งคู่จะตบมือกันกลางอากาศดังแปะ
ภาพที่เห็นเล่นเอาไอโอรอสเสียวสันหลังวาบ
“ไส้ชูครีมเป็นกลิ่นหอมวานิลลาอ่อนๆ...เลยกลบกลิ่นยาถ่ายไม่ได้หมด” ดาร์ก ซางะยิ้มชั่วร้ายขณะมองดูแกะสองตัวที่ยืนตาโต ขนม 2 ชิ้นที่ถืออยู่หลุดมือลงไปกลิ้งคลุกฝุ่นบนพื้นข้างตัว ม้าหนึ่งตัวเอามือลูบท้อง ส่วนพลพรรคที่เหลือก็เกิดอาการขนมติดคอกันเป็นแถว “ไม่ต้องห่วง ฉันใส่ยาถ่ายไว้ในไส้ครีมสำหรับขนมที่อบออกอากาศ 6 ชิ้นแรกเท่านั้นแหละ ที่เหลือสบายใจได้”
...เพราะแบบนี้ ชูร่าเลยไม่ยอมให้ใครกินขนมแสนอันตรายจานนั้น จานเดียวกับที่...
“ว้ากกกก” เสียงร้องลั่นจากใครคงไม่ต้องเดา “ ‘มายดาหลิง’ ทั้งสองแกล้งเค้าทำมาย...เราไม่รักกันแล้วเหรอ แบบเค้าเสียจายย....ฮืออออ...”
“หุบปาก” ชูร่าขึ้นเสียงใส่ “เลิกเรียกพวกฉันสองคนด้วยชื่อเรียกปัญญาอ่อนนั่น ไม่งั้นฉันจะเอาขนมสองชิ้นบนพื้นยัดใส่ปากแก”
“ถ้าได้ยินอีกทีรับรองคราวหน้าจะไม่ใช่แค่ยาถ่าย” ซางะทำเสียงโหดพลางควงกระป๋องยาฆ่าแมลงเป็นการข่มขวัญ “ไอโอเรียอยู่ไหน...รีบเอาเจ้าม้าบ้านี่ออกไปไกลๆ ก่อนที่ยาจะออกฤทธิ์..เร็ว”
หลังจบเหตุการณ์ ‘รุมสังหารม้า’ ก็ได้เวลาถ่ายทำต่อ
“วิหารอควอเรียส แอค~~~ชั่น”
ตอนแรกในสตูดิโอดับไฟมืดตึ๊ดตื๋อ แต่พอเสียงดนตรีหวานๆ ค่อยๆ ดังขึ้น แสงไฟก็ค่อยๆ สว่างขึ้นๆ ทีละนิดๆ จนพอจะเห็นว่าฉากบนยกพื้นจัดเป็นร้านอะไรสักอย่างที่มีชุดโต๊ะเก้าอี้พลาสติกขนาดเล็กสีสดใสตั้งเรียงราย ตรงกลางเป็นตู้เก็บความเย็นขนาดใหญ่ ใกล้ๆ กันเป็นชั้นวางถ้วยขนาดต่างๆ กระป๋องวิปครีม กระปุกแยม และลูกเชอรี่สีแดงสด
เมื่อเสียงดนตรีเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น อควอเรียส คามิว ก็ก้าวออกมาในชุดเมดสีดำสนิทคาดผ้ากันเปื้อนและผ้าคลุมผมลูกไม้สีขาวสะอาด ในมือถือที่ตักไอศกรีมแทนไมโครโฟนขณะที่เจ้าตัวทั้งร้องทั้งเต้นให้เข้ากับจังหวะเพลงจนเส้นผมยาวสีน้ำทะเลปลิวกระจาย
‘ไอศกรีมเซเว่นเซนต์ ตำรับยุคกรีกโบราณ รสชาติเข้มข้น....รับรองคุณต้องโปรดปราน.....เซเว่นเซนต์’
ระหว่างที่ทั้งร้องทั้งเต้น เจ้าของร้านคนสวยก็ฉีกยิ้มหวานกระชากใจใส่กล้องพลางเปิดตู้เก็บความเย็นตักไอศกรีมรสต่างๆ ออกใส่ถ้วยที่เฮียวกะศิษย์รักในชุดเด็กสิร์ฟเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกั๊กและกางเกงขายาวสีดำวางเรียงเป็นแถวไว้บนเคาท์เตอร์ด้านหน้า จากนั้นก็ช่วยกันเติมวิปครีมกับแยมนานาชนิดลงไปแล้วค่อยตกแต่งด้วยเชอรี่เป็นอันดับสุดท้าย รอจนกล้องโคลสภาพถังใส่ไอศกรีมเป็นสิบๆ รสในตู้เก็บกับถ้วยไอศกรีมพักใหญ่แล้วค่อยเลื่อนกลับมาหาพรีเซนเตอร์อีกครั้ง
“ไอศกรีมเซเว่นเซนต์” คามิวยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ้มไม่ยอมเลิกขณะใช้ช้อนยาวตักไอศกรีมคำโตเข้าปากตัวเองแล้วค่อยตักอีกคำป้อนให้เฮียวกะ “ไอศกรีมโฮมเมดไขมันต่ำสำหรับคนรักสุขภาพ ทำจากหิมะพันปีที่ไม่เคยละลายในไซบีเรีย และวัตถุดิบอื่นๆ จากธรรมชาติ รสชาติหวานหอม กลมกล่อม มีหลายรสชาติให้เลือก...ลองชิมสักคำรับรองว่าจะติดใจ”
สองศิษย์อาจารย์หันมายิ้มให้กันแล้วมองกล้องอีกครั้งก่อนจะร้องเพลงประสานเสียง
...........“รับรองคุณต้องโปรดปราน.....เซเว่นเซนต์”………….
“คัท”
ไม่ทันสิ้นเสียงผู้กำกับกิตติมศักดิ์ดี อุณหภูมิของอากาศรอบตัวที่กำลังสบายๆ ก็ลดฮวบฮาบจนทุกคนรู้สึกได้พร้อมกับรอยยิ้มของคามิวที่หุบฉับ นัยน์ตาเริ่มขวาง แถมสีหน้าขณะกำลังเดินลงจากยกพื้นพร้อมกระชากผ้ากันเปื้อนกับผ้าคลุมผมออกจากตัวไปด้วยนั่นก็น่ากลัวสุดบรรยาย
“หนาว แอร์เสียละมัง” ชูร่าพยายามทำหน้านิ่งสุดความสามารถขณะเหลือบตามองไปทางประตู “ฉันจะไปตามช่างไฟมาดูหน่อย...”
“ฉันไปด้วย จะไปช่วยไอโอเรียดูอาการของไอโอรอส” ท่าทางหลวงพี่ก็ได้กลิ่นอันตรายโชยมาเหมือนกันเลยพยายามจะรีบชิ่ง
“อ๊ะ แป้งทำชูครีมหมดพอดี ต้องรีบไปซื้อ อาจารย์กับกิกิไปด้วยกันนะ” แกะน้อยมูพยายามเอาตัวรอด
“ฉันก็...” อันเดบารันกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แต่คิดยังไงก็คิดวิธีหนีตายไม่ออก
“ไม่ต้องมีใครไปไหนทั้งนั้น” คามิวที่สติแตกกระจายเพราะต้องจำใจยอมใส่ชุดเมดกระแทกตัวลงนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ข้างยกพื้นหันมาตวาดแว้ด “ทุกคนลุกมาเอาไอติมกันคนละถ้วย แล้วต้องกินให้หมดด้วยนะ”
ขณะที่เป็ดน้อยเฮียวกะกำลังแจกจ่ายถ้วยไอศกรีมตามคำสั่ง นัยน์ตาคมๆ ขวางๆ ของแม่เป็ดที่กำลังพาลเต็มทีก็มองไล่เรียงไปทีละคน
“เช็ดน้ำลายของแกเดี๋ยวนี้ ไอป่องมี่ ไม่งั้นแกได้ไปนอนยิ้มค้างในโลงน้ำแข็งแน่...ชูร่า ชากะ นายสองคนอย่าแม้แต่จะคิดหนีไปไหน แช่ม..รีบไปตามไอโอเรีย ไอโอรอสกลับมาเดี่ยวนี้เลย มู..แป้งเดี๋ยวค่อยไปซื้อพรุ่งนี้ก็ได้ ท่านชิออนก็กรุณาหุบยิ้มด้วยครับ”
...เอ่อ ยามโมโห คามิวเธอไม่เว้นใครแม้กระทั่งเคียวโก
“ใจเย็นน่าคามิว” รุ่นพี่ซางะเวอร์ชันปรกติพยายามปลอบ “ฉันยังใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายคิตตี้เลย พวกเราก็ชะตากรรมเดียวกัน (เพราะมีเจ้านายคนเดียวกัน) ทั้งนั้นล่ะ”
“ก็ยังดีกว่าชุดบ้าๆ แบบนี้อยู่ดี ใครมันจะใจเย็นอยู่ได้” คามิวสะบัดหน้าพรืด แต่ดูจะอารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อย
“โกรธคือโง่ โมโหคือบ้านะโยมนะ สงบจิตสงบใจไว้ อาตมาเองก็แกล้งแมววันละหลายๆ รอบ แต่ไม่เห็นจะโดนมันกัดตอบเลย” หลวงพี่ช่าได้ทีเทศน์ตามน้ำ มีน้องเหมียวไอโอเรียพยักหน้าคอนเฟิร์มหงึกๆ เพราะยังไม่รู้ตัวว่าถูกแกล้งหลอกด่าอีกรอบ
“ฮึ...” คามิวทำเสียงขึ้นจมูกแต่เริ่มยิ้มออก อากาศในห้องอุ่นขึ้นทันตาเห็น
“ไอนี่อร่อยดี” เสียงปู่โดโกดังขึ้นเดี่ยวๆ “ขอถ้วยโตๆ อีกถ้วยได้มั้ย”
“ไอศกรีมฟรีแถมกินสบายไม่ต้องใช้ฟัน” ชิออนแขวะเพื่อนร่วมรุ่นขณะทำเนียนยื่นถ้วยเปล่าให้เฮียวจังด้วยอีกใบ เป็นตัวอย่างให้ถ้วยอีกหลายๆ ใบถูกยื่นตามออกมาด้วย
จังหวะที่เกือบทุกคนกำลังเทความสนใจไปให้ไอศกรีม พ่อแมงป่องก็ได้โอกาสเดินมากระซิบกระซาบอะไรบางอย่างใกล้ๆ
“เขินที่ต้องใส่กระโปรงก็บอกมาตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องทำโมโหกลบเกลื่อนหรอกน่า” มิโร่บรรจงยิ้มใส่ตาแล้วตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “นายใส่อะไรก็โอเคทั้งนั้นแหละ อย่าคิดมากน่า มั่นใจหน่อย”
คามิวนิ่งไปนิดก่อนหลับตาลง อึดใจต่อมาก็ลืมตาแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนที่ยับยู่ยี่เล็กน้อยมาสวมทับชุดเมดสีดำ เดินกลับไปที่ตู้ใส่ไอศกรีม แล้วหยิบที่ตักขึ้นมาถือไว้
“เฮียวกะ” อาจารย์คามิวหันไปบอกศิษย์รักพลางลงมือตักไอศกรีมใส่ถ้วยนับสิบใบที่ยื่นออกมาตรงหน้า “จัดหนัก จัดเต็ม ใครอยากเติม..เติมได้เลยไม่ต้องยั้ง”
...ขอบใจนะ มิโร่
“ถึงวิหารสุดท้ายแล้ว” ทัตสึมิถอนใจเฮือก....
อีกนิดเดียวเดี๋ยวก็จะหมดเวรหมดกรรมกันซะที
เอาล่ะ.....
“วิหารพิชเชส แอค~~~ชั่น”
“อ๊าย ยังถ่ายไม่ได้นะย๊า” เสียงน้องตี้ดังมาจากห้องแต่งตัว “ต้องเติมรองพื้นกับตบแป้งอีกนิด เดี๋ยวหน้าไม่เด้ง ไม่ขึ้นกล้อง ใครจะรับผิดชอบ”
รออีกเกือบ 30 นาทีต่อมา พิชเชส อโฟรดิตี้ก็ปรากฏตัวพร้อมฉากที่จัดเป็นทุ่งกุหลาบไกลสุดลูกหูลูกตา กลีบกุหลาบสีแดงสดปลิวกระจายตามสายลมที่พัดโชย
“กุหลาบงามย่อมมีแมลงมารบกวน แถมแมลงพวกนี้จับก็ไม่ได้ ไล่ก็็็เไม่ทัน ตบก็ไม่โดน ตายก็ยาก หนังก็เหนียว” อโฟรดิตี้ยิ้มนิดๆ แอคท่าสวยเอามือระไปตามดอกกุหลาบที่อยู่รอบตัวแล้วยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก “แต่กุหลาบก็มีหนามแหลม บางชนิดมีพิษร้าย แมลงใจกล้าหน้าไหนหรือจะอยากเสี่ยง”
ว่าแล้วก็ใช้ปลายนิ้วคีบขวดแก้วทรงสูงข้างในบรรจุน้ำใสๆ สีแดงอมชมพูที่วางซ่อนเอาไว้แถวๆ นั้นออกมาให้กล้องจับภาพใกล้ๆ
“วันนี้หมดปัญหาแมลงกวนใจ ด้วยน้ำหอมกำจัดแมลงกลิ่นกุหลาบ ‘บิวตี้เอฟี่’ ที่สกัดจากกุหลาบธรรมชาติสามารถกำจัดแมลงรบกวนได้ทุกชนิด กลิ่นหอมยั่วยวนหัวใจ แต่ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับคน เพียงฉีดให้ฟุ้งไปในอากาศหรือที่ที่มีแมลงเดินผ่านแล้วรอสักพักเท่านั้น”
พูดจบน้องตี้คนสวยก็พิสูจน์คุณภาพน้ำยาด้วยการลากเซย่าที่พยายามตะเกียกตะกายหนีสุดชีวิตออกมาจากหลังฉากแล้วจัดการฉีดน้ำหอมฟู้ดใหญ่เข้าให้เต็มหน้าในระยะเผาขน
“เห็นมั้ย” ตี้ยิ้มสวยสู้กล้องอีกครั้งพลางยักไหล่ใส่พ่อม้าบินที่ลงไปนอนหงายท้อง ขาชี้ฟ้า ชักแหง็กๆๆ น้ำลายฟูมปากอยู่กับพื้น
“ขนาดแมลงสาบยังตาย แล้วแมลงอย่างอื่นมันจะไปเหลืออะไร”
“คัท ดีมาก อโฟรดิตี้ ไหนขอดูหน่อย”
...ขนาดอาเธน่ายังสนใจอะไรก็ตามที่สามารถสยบแมลงสาบพันธุ์อมตะได้
“ตี้ยอดมาก” นายปูแช่มส่งเสียงเชียร์ออกหน้าออกตา
“แจ่ม” มูคว้าขวดน้ำหอมขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวา “ชาตินี้นึกว่าจะไม่มีอะไรกำจัดแมลงสาบพันธุ์อึดขนาดนี้ได้แล้วนะเนี่ย”
“ของแค่นี้...มันน่าลองเหมือนกันนะ” คาน่อนเม้มริมฝีปากก่อนเล็งหัวฉีดไปทางคู่หูแมลงสาบที่ยังเหลืออยู่ เล่นเอาเฮียหริว เป็ดเฮียว ชุนจัง และพี่ไก่สะดุ้งเฮือก
“เอ้า! เลิกกองได้ วันนี้ขอบคุณทุกคนมาก จากนี้ไปก็ขอให้แต่ละวิหารขยันทำยอดขายกันด้วย” เสียงประกาศจากเทพีที่เคารพเรียกเสียงเฮจากเหล่าเซนต์ได้เสมอ
“แต่ถ้าวิหารไหนยอดขายไม่ถึงเป้าที่ตั้งไว้จะถูกหักเงินเดือนตามเปอร์เซ็นต์ที่หายไปนะคะ”
คิโดะ ซาโอริยิ้มหวานปานยาขมที่เคลือบน้ำตาลบังหน้าขณะประกาศประกาศิตคำสั่งแห่งอาเธน่าที่ไม่ว่าเซนต์คนไหนก็ไม่มีสิทธิบิดพลิ้ว จากนั้นก็ยุรยาตรกลับคฤหาสน์คิโดะไปง่ายๆ ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
...ปล่อยให้เหล่าเซนต์ทั้งหลายต้องกุมขมับกับการบริหารกิจการล้านแปดของตัวเองต่อไป
...แล้วจะรอดกันมั้ยเนี่ย
เฮ้อ!
Fin (จบเหอะ ก่อนจะจบไม่ลงยิ่งไปกว่านี้)
20/02/55
2.30 am.
อันนี้โฆษณาแถมท้าย.....
“พร้อมนะ” ทัตสึมิให้สัญญาณถ่ายทำอีกครั้ง เมื่อฉากที่จัดเป็นห้องนั่งเล่นแสนอบอุ่นเสร็จเรียบร้อย
“เอ้า! มิวสิค....มา”
“วิหารคนคู่ แอค~~~ชั่น”
....ความว่างเปล่ากับความเหงา ปนความเศร้าในตัวเรา....
น้องคาน่อนในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนอยู่บ้านสบายๆ นั่งขดตัวกลมอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าที่แนบอยู่กับหมอนเต็มไปด้วยความเหงา เศร้าซึม
... ชีวิตนี้คุ้นเคยกับการมีเขา เหลือเพียงเรากับความสับสนในใจ...
กล้องถ่ายไปยังโต๊ะตัวเล็กข้างๆ ที่มีกรอบใส่รูปแฝดเจมินี่ถ่ายคู่กันวางอยู่ จากนั้นก็กลับไปจับภาพคาน่อนที่เอาแต่นอนซุกตัวในกองหมอนบนโซฟาเหมือนเดิม
...ไม่เป็นไร มาเริ่มต้นใหม่ จะไม่ยอมให้วันใด ปล่อยให้ใจฉันต้องขาดเธอ จะผูกพันสองเราให้เป็นหนึ่งเดียว...
พี่ซางะในชุดเดินทางแบบมองปราดเดียวก็รู้ว่าเพิ่งกลับจากเมืองนอกเดินเข้าฉากมา พอมองไปเห็นน้องชายที่กำลังซึมจ๋อยอยู่ก็ยิ้มจางๆ เดินเลี่ยงออกไปอีกมุมนึง หยิบถุงกาแฟผงและคอฟฟี่เมทออกมาตักใส่ถ้วย เติมน้ำร้อน ก่อนจะยกถ้วยกาแฟเดินตรงไปหาน้องชาย
...กลับมาเป็น เหมือนเคย กลับมาเลย...
น้องคาน่อนลุกขึ้นนั่งพลางจ้องเป๋งไปยังแฝดพี่ที่มาหยุดยืนตรงหน้าแล้วยื่นถ้วยกาแฟมาให้ ก่อนจะโถมตัวเข้ากอดคอด้วยความดีใจ เล่นเอาซางะรีบวางถ้วยกาแฟไว้บนโต๊ะใกล้ๆ กรอบรูปแทบไม่ทัน ก่อนเอามือขยี้หัวน้องชายเบาๆ
....เพราะเรานั้นคู่กัน....
กล้องจับภาพสองพี่น้องที่นั่งจิบกาแฟด้วยกันอย่างมีความสุขก่อนจะค่อยๆ ถอยออกมาช้าๆ จากนั้นก็เปลี่ยนไปซูมที่ ‘กาแฟผงมะขามคั่ว’ กับ ‘คอฟฟี่เมทกากถั่วเหลือง’ ตรา “เจ๊มณี” ที่วางคู่กันอยู่บนเคาท์เตอร์
เอานะ คราวนี้จบจริงๆ แล้ว
jes
