FF7 ‘s AU Fic : Blue Bonding (p5)

มาเร็วรับสงกรานต์ค่ะ ^^ สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะทุกๆ คน อ้ะ.....สาดน้ำ

ปล. คนเขียนโลว์เทคฮ่ะ เขียนโค้ด+ใส่รูปอีโมสาดน้ำมะเป็น


ตอบเม้นต์ก่อน

คุณชิน : คลาวด์คุงเป็นสัตว์เลี้ยงรึเปล่า...งืมมมม ก็แบบว่า...ตัวเล็กๆ ซื่อๆ จะกอดก็ได้จะกดก็ดี เอ้ย...555+ เลี้ยงเอาไว้ใกล้ๆ ตัวก็น่ารักดีนี่นา จริงมะ ว่ากันตามจริงสัตว์เลี้ยงเนี่ยเจ้าของรักแบบถวายชีวิตเลยนะคะ เหมือนแมวเคยเลี้ยงไว้ หายไปวันึงเล่นเอากินไม่ได้นอนไม่หลับ ป่วยก็ต้องคอยเฝ้า เวลาดีๆ ก็อุ้มเอามาเล่น เห็นมะเป็นสัตว์เลี้ยงสิดีจะตาย (/โดนคลาวด์คุงเอาดาบฟัน)

สำหรับที่ถามว่าจะมีใครมาเป็นคู่แข่งเซฟจังมั้ย อันนี้แน่นอนค่ะ จะค่อยเพิ่มขึ้นแบบตอนละคนสองคนเลย  วินซ์มาแล้ว (เดี๋ยวจะมีบทมากขึ้นตอนหลัง)  ทิฟ่าตามติดมา (แต่คงได้บทไม่มากเท่าไหร่) 3 น้องผมเงินยังไม่ถึงคิวออกโรง แต่ตอนนี้มีก้างชิ้นใหญ่โผล่มาขวางคอเซฟจังแบบเป็นตัวเป็นตน แถมรุกเร็ว (?) กว่าด้วย

ที่คุณชินเคยบอกว่า all คลาวด์ น่ะ ใช่เลยค่ะ

ตอนนี้อาจสั้น+ไม่ค่อยมีอะไรไปหน่อยนะคะ ต้องขอโทษด้วย

ไปอ่านฟิคกันเห้อะ

.......................................................................

Chap 5 : Zack

เซฟิรอธขมวดคิ้ว

เช้าวันนี้...

เสียงน้ำฝักบัวเงียบไปนานแล้ว แต่ทำไมไม่มีเสียงอุปกรณ์การครัวดังตามมาเหมือนทุกที

...ทุกอย่างเงียบสนิทอยู่พักใหญ่ก่อนที่เสียงตึงตังโครมครามจะดังขึ้นแล้วก็เงียบลงไปอีก

...แบบนี้มันผิดปรกติอย่างถึงที่สุด

ลงท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจจะออกไปดู แต่แค่ขยับผ้าห่มออกจากตัวแล้วลุกขึ้นนั่ง ประตูห้องนอนก็ถูกกระชากเปิดออก ตามมาด้วยเสียงโว้กว้ากโวยวายของผู้บุกรุกที่เดินย่ำเท้าตึงๆ เข้ามาจนถึงข้างเตียง

“เฮ้! เซฟ ตื่นรึยัง”

เจ้าคนที่ไม่สะกดคำว่า ‘เกรงใจ’ ให้เสียเวลาอยู่ในชุดเดินทางตัวเก่ง บนหลังสะพายเป้ใบโตสำหรับใส่อุปกรณ์ทำงานสารพัด มือหนึ่งหิ้วกระเป๋าเดินทางใบย่อม แต่อีกข้างกลับคล้องอยู่ที่เอวบางๆ ของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่ถูกยกตัวลอยลากติดมือเข้ามาด้วย ดูท่าแล้วเจ้าตัวเล็กคงไม่พอใจเอาเรื่องเลยเอาแต่ออกฤทธิ์อาละวาด ทำมันทุกวิธีที่จะทำให้หลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรงที่เหมือนยิ่งดิ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งล็อกตัวเองแน่นขึ้นเท่านั้น

พอเห็นหน้าเขา แขกไม่ได้รับเชิญก็เหวี่ยงกระเป๋าเดินทางลงพื้นดังตุ้บแล้วเท้าเอวฉับ

“ฉันรู้...ว่านายมันประเภทหล่อเหลาสาวหลง มีสาวน้อยสาวใหญ่มาให้เลือกไม่ซ้ำหน้า แต่..ทำงี้ได้ไงวะ นี่มันเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะโว้ย แล้วยังจะ... โอ๊ย!”

ถึงจะยังพูดไม่จบ แต่ไม่ว่าใครที่ได้ยิน..ร้อยทั้งร้อยเป็นต้องเข้าใจความหมายที่คนพูดละไว้ในฐานที่สามารถเข้าใจได้เอง ...ช่วยไม่ได้ที่สติสัมปชัญญะและความอดทนของคนที่เอาแต่ดิ้นจะถึงขีดลิมิตเบรก เท้าเล็กๆ อาศัยทีเผลอเตะโครมเข้าให้ที่หน้าแข้งของอีกฝ่ายแบบไม่ประหยัดแรง

ผลก็คือ...ถูกจับโยนลงบนที่ว่างบนเตียงแบบไม่เบานัก

...สัมผัสชื้นๆ ของเส้นผมที่ยังเช็ดไม่แห้งและเสื้อคลุมเปียกๆ จากร่างเล็กๆ แสนนุ่มนวลที่เบียดเข้ามาจนชิดทำให้ลืมตัวเผลอสูดกลิ่นสบู่อาบน้ำที่อวลกรุ่นอยู่แถวปลายจมูกเข้าไปเต็มปอด

ท่าทางคลาวด์คงเจ็บหรือจุกจนพูดอะไรไม่ออก ไม่ก็อายกับประโยคที่ได้ยินเมื่อกี้จนไม่กล้าสู้หน้า เลยยอมอยู่นิ่งๆ เอาหน้าซุกลงกับหมอนใบโต แต่ก็ซ่อนริ้วสีชมพูระเรื่อบนพวงแก้มได้ไม่มิด

มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ก่อนจะหันไปนิ่วหน้าใส่อีกคนในห้อง

“แซค คลาวด์อายุ 17 แล้ว และตอนนี้เขาเป็นผู้ดูแลคนใหม่ของฉัน”

................................................

เสียงช้อนกระทบจานเป็นจังหวะดังขึ้น...

กลิ่นหอมของขนมปังกระเทียมอบใหม่ๆ ซุปหัวหอม ออมเล็ตไส้เห็ด เมื่อรวมเข้ากับกาแฟรสเข้มก็พอจะเปลี่ยนบรรยากาศอันแสนวุ่นวายยามเช้าให้สดใสขึ้นมาได้บ้าง

...อย่างน้อยเซฟิรอธก็รู้สึกอย่างนั้น

เจ้าตัวเล็กเอาแต่ทำหน้างอตลอดเวลาที่ลงมือเสิร์ฟอาหาร พอมาหันมาเห็นเขามองอยู่เงียบๆ ก็รีบหลบตาแล้วก้มหน้างุด

...จาก ‘เด็กน้อยไร้เดียงสา’ เปลี่ยนเป็น ‘เด็กหนุ่มขี้อาย’ ได้ในพริบตา

“เออ ฉันผิดเองที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ” พ่อเม่นผมตั้งที่ทำหน้ายู่ยี่ไปพลางบ่นงึมงำไปพลางกัดขนมปังคำโตแล้วเคี้ยวกร้วมๆ “แต่นายก็มีส่วนผิดด้วยเหมือนกันที่ดันนอนไม่ใส่เสื้อผ้า”

“ฉันสระผมยังไม่แห้งเลยยังไม่ได้เปลี่ยนไปใส่ชุดนอน” เซฟิรอธตักออมเล็ตเข้าปากแล้วส่งสายตารำคาญระคนจิกกัดกลับไปให้ “พอเผลอหลับ เสื้อคลุมที่ใส่อยู่เลยเลื่อนหลุดลงมากองที่เอว อีกอย่างนะ..ถึงนายจะมาพักที่นี่ได้ทุกเมื่อ แต่อย่างน้อยก่อนมาก็น่าจะบอกกันหน่อย ยิ่งจะมาแต่เช้าแบบนี้ด้วยล่ะก็”

“ก็ทุกทีไม่เห็นมีใครนี่หว่า ใครบังอาจเสนอหน้าเสนอตัวเข้าหาเป็นโดนนายตะเพิดเปิดเปิงกระเจิงหมด พอเห็นคนอื่นในห้องแถมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ ฉันเลย....” แซคแก้ตัวเสียงอ่อยพลางหันไปโอดครวญกับอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “คลาวด์ คลาวด์จ๋า คลาวด์คนดี๊คนดี ใจคอจะให้แซคกี้ผู้หิวโหยกินแค่นี้จริงๆ เหรอจ๊ะ”

อาหารในจานเจ้าเม่นปริมาณไม่น้อยก็จริง แต่ถ้าเทียบกับของเซฟิรอธแล้วสังเกตดีๆ จะเห็นว่าคนตักตักเบามือกว่ามากแล้วเกลี่ยหลอกตาให้ดูว่ามีเยอะ ของกินแค่นั้นไม่ระคายกระเพาะเจ้าคนที่กวาดอาหารในจานตัวเองหมดใน 3 นาทีเลยสักนิด

...วิธีแก้แค้นแบบเด็กๆ

“หมดแล้วครับ” เจ้าตัวเล็กที่รินกาแฟแจกให้ทุกคนตอบเสียงไร้เยื่อใยพลางตีหน้าบึ้ง คงยังไม่หายโกรธ

“ใจร้าย....ใจร้าย....ใจร้ายที่สุด” แซคที่พยายามออดอ้อนสุดฤทธิ์ทำตาคว่ำปากยื่นเหมือนเด็กอนุบาลที่พ่อแม่ไม่ยอมซื้อขนมให้

ผิดกับ...

“ขอเพิ่ม” เซฟิรอธส่งออมเล็ตคำสุดท้ายเข้าปาก “เติมเนยอีกนิดแล้วก็ให้สุกน้อยกว่านี้อีกหน่อย”

“อ่า....ฮะ” คลาวด์พยักหน้ารับแล้วเดินเข้าครัวไป พยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นท่าทางกระดี๊กระด๊าออกหน้าออกตาของ ‘เพื่อนเจ้านาย’ พอๆ กับที่ ‘น้อยใจ’ ขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก

ลับหลังเด็กหนุ่ม แซคที่เคี้ยวขนมปังรอไปพลางๆ มองไปรอบๆ ห้องแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมา

“เปลี่ยนไปเยอะนะ มีชีวิตชีวาขึ้น สดใสขึ้น แล้วก็ค่อยเหมือน ‘บ้าน’ ขึ้นมาหน่อย”

“หืมมมม์?” คนที่ค่อยๆ ละเลียดซุปหัวหอมอุ่นๆ เลิกคิ้ว

“ฉันล่ะแปลกใจ ทำไม ‘เทวทูตไร้หัวใจ’ ที่ไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาใกล้ ถึงยอมอ่อนข้อให้เด็กคนนึงมากขนาดนี้ แต่ก็ไม่ใช่ ‘ไม่ดี’ หรอกนะ เอ้า...ความคืบหน้า”

ม้วนเทปขนาดเล็กถูกหย่อนลงในกระเป๋าเสื้ออีกฝ่ายเบาๆ ก่อนตีสีหน้าระรื่นเมื่อเห็นคลาวด์เดินถือจานใบใหญ่ใส่ออมเล็ตจนพูนมาวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมยั่วน้ำลายของไข่และเนยสดที่ละลายปนอยู่ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง

“ปล่อยสิ” แซคยื่นมือออกไปดึงจานไว้พลางทำเสียงแข็ง เอาช้อนซุปที่ยังไม่ได้ใช้ของตัวเองตีมืออีกฝ่ายที่ดึงจานอีกด้านไว้เหมือนกันปั่บๆ “เจ้าของบ้านที่ดีต้องให้แขกก่อน”

“นี่ไม่ใช่ของสำหรับแขก และแขกที่ดีต้องไม่สร้างปัญหาให้เจ้าของบ้าน” เซฟิรอธเองก็โต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกันก่อนดึงเอาจานมาไว้เป็นของตัวเองได้สำเร็จ

แซคทำหน้าบูดสนิท ตามด้วยการใช้ไม้ตายขั้นสุดยอดด้วยการเอื้อมแขนไปตวัดดึงเอาร่างเล็กๆ ที่ไม่ทันระวังเข้าหาตัวแล้วโอบกอดไว้แน่น

“คลาวด์จ๋า แซคกี้ไม่ดี แซคกี้ขอโทษ แซคกี้ผิดไปแล้ว คลาวด์จ๋าอย่าโกรธแซคกี้เลยนะ”

“ปละ..ปล่อย ปล่อยก่อน” นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความตกใจ ได้แต่ยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ

“ไม่ ไม่ จนกว่าคลาวด์จ๋าจะยอมยกโทษให้แซคกี้ ไม่งั้นแซคกี้ไม่ปล่อยเด็ดขาดเลย”

“ได้ ได้ ยังไงก็ได้ ผมยอมแล้ว” คลาวด์ละล่ำละลักแล้วเริ่มดิ้นขลุกขลัก “ถ้าไม่ปล่อยแล้วจะทำออมเล็ตได้ยังไง”

อ้อมแขนแข็งๆ ค่อยๆ อ้อยอิ่งคลายออกช้าๆ ตามด้วยร่างเล็กๆ ที่พอได้อิสระคืนมาก็ถอยหลังกรูดแล้วรีบกลับเข้าไปตั้งหลักใหม่ในครัวโดยเร็ว

เสียงผิวปากฟิ้วดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มขำๆ แต่พอหันไปเห็นนัยน์ตาสีเขียวสว่างเป็นประกายดุจัดที่จ้องเขม็งตรงมา รอยยิ้มจางๆ ก็ยิ่งขยายออกกว้างอย่างจงใจล้อเลียน

“แหม นึกว่าจะแค่ยอมตามใจเฉยๆ  ไม่ยักรู้ว่ายัง ‘หวงสุดๆ’ ด้วยนะเนี่ย”