Shonen ai Warning : รังสีอัลตราไวโอเล็ตรุนแรงเล็กน้อย (คิดว่านะ) แต่รับรองว่ายังปลอดภัยต่อสุขภาพ
Title : ตามหาพี่ชาย....ยยยยยยย!
Title : ตามหาพี่ชาย....ยยยยยยย!
Author : jes
Pairing : ไม่มี๊...ไม่มี อีกอะแหละ
Disclaimer : ตัวละครเป็นลิขสิทธิ์ของ square enix ค่ะ ไอเดียนี้เกิดขึ้นเพราะความเซ็งตอนฟังสัมมนา เพื่อถ่วงหนังตาไว้ไม่ให้หลับคาโต๊ะเลยขีดๆ เขียนๆ ฟิคมันแก้เบื่อ เลยได้ฟิคนี้ออกมา
Intro : เขียนตามใจอยากค่ะ เนื้อหาเลยไม่ตรงเนื้อเรื่องหลักและค่อนข้างไร้สาระ คิดว่าอ่านเอาสนุกแล้วกันนะเจ้าคะ ตามพล็อตเรื่องคราวนี้ตัวละครหลักจะเป็นฝ่ายชินระทั้งหมด เซฟจัง แซคกี้ แองจีล และเจเนซิสเลยได้มีบทกะเค้าบ้างหลังโดนเจสดองเก็บไว้ไม่เห็นหน้าค่าตาในฟิค brother เลยสักคน (เปลี่ยนมาดองบทเอริธ ทีฟ่า แบร์เร็ต และพวกพ้องคนอื่นๆ แทน -*-)
แต่แค่อ่านชื่อเรื่องก็รู้แล้วใช่มะว่า...หนีไม่พ้นคลาวด์คุงกับแก๊ง 3 หนุ่มผมเงินตามเคย
ปล. เจสเป็นแม่ยกคลาวด์ค่ะ (หรือจะพูดให้ถูกคือ เซฟี่คลาวด์) อย่าว่าคลาวด์กันเลยนะ ถึงจะยอมรับว่าหมอนี่พึ่งไม่ค่อยได้จริงๆ ก็เหอะ!
-----------------------------------------------------------------------
... อดทน อดทน อดทนเข้าไว้
ถ้อยคำศักสิทธิ์ที่ยาซูใช้ท่องซ้ำไปซ้ำมาในใจเสมอเวลาต้องทำงานที่ไม่ชอบ แม้ใบหน้าสวยๆ จะประดับรอยยิ้มหวานๆ เอาใจลูกค้าเหมือนที่เคยทำทุกวัน แต่วันนี้..ทั้งที่คิดว่าการมาเสิร์ฟอาหารจัดเลี้ยงที่ตึกชินระจะเป็นงานง่ายๆ สบายๆ ค่าจ้างดีๆ และทิปงามๆ แล้วแท้ๆ แต่กลับกลายเป็นงานที่ต้องใช้ทั้งความพยายามและความสามารถในการควบคุมตัวเองอย่างสุดชีวิต
รู้อยู่แล้วล่ะ..ว่าคนของชินระต้องมีทั้งพวกกินยาก ไอนู่นก็ไม่กิน ไอนี่ก็ไม่ชอบ แล้วยังจะพวกเรื่องมาก เอาแต่โวยวายว่า จานโน้นร้อนไป จานนี้เย็นไป ตามพระทัยไม่ถูก หรือจะเป็นพวกมีปัญหา ชอบเรียกร้องเอานั่นเอานี่เพิ่มเติม ...แต่ทั้งหมดนั่นสยบได้ด้วยรอยยิ้มหวานกระชากหัวใจกับคำพูดเพราะๆ ออดนิดอ้อนหน่อยที่ฝึกมาอย่างดี แค่นี้ก็หมดปัญหาไม่ว่ากับใครหน้าไหน
แต่..บรรดาสรรพยุทธวิธีที่ฝึกซ้อมมาทั้งหมด มันไม่เคยใช้ได้ผล กับคนคนนี้...
“ว่าไงจ๊ะ คนสวย ที่สั่งได้รึยัง”
เจ้าของคำถามเป็นชายผมแดงยุ่งๆ คาดแว่นตารูปร่างแปลกๆ ที่หน้าผาก ชุดสูทที่ใส่อยู่ก็จงใจดึงชายเสื้อออกนอกกางเกงซะอย่างนั้น กระดุมก็ไม่ติดให้ครบ เลยดูรุ่ยๆ ร่ายๆ ตามใจตัวเองชอบกล จะว่าไประยะนี้มักจะเจอเจ้าหมอนี่ที่ร้านอยู่บ่อยๆ ไม่นึกว่าจะเป็นคนของชินระ แต่ดูจากท่าทางที่ไม่ต้องเกรงใจใคร ยังจะพนักงานบางส่วนที่พอเห็นเข้าก็รีบ ‘หลบ’ อีกล่ะ แสดงว่าตำแหน่งคงไม่ใช่ย่อย
“บอกบาเทนเดอร์ให้แล้ว เดี๋ยวคงผสมมาให้ คุณลูกค้ากรุณารอสักครู่”
“เร็วหน่อยก็ดีนะ ตอนนี้ไม่ค่อยว่าง”
คราวนี้เป็นชายผมน้อย สวมแว่นดำ ใส่ชุดสูทเรียบเนี้ยบที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ถึงกับขมวดคิ้ว
“จะรีบไปไหน ก็องกาก้าเรอะ”
“เรื่องสิ” เจ้าหัวแดงว่าพลางยักไหล่แล้วยิ้มกวนๆ “ปล่อยให้พวกโซลเยอร์จัดการไปเลยง่ายกว่า ที่ว่าไม่วางน่ะ ก็เพราะน้องคนสวยคนนี้จองพื้นที่ทั้งหัวใจไปหมดแล้วตะหาก”
เริ่มแล้วไง ไอมุกรั่วๆ เสี่ยวๆ ที่ไม่รู้ว่าไปสรรหามาจากไหน ถึงน้ำเน่าเกินห้ามใจได้ขนาดนี้ ได้ยินแค่ครั้งสองครั้งยังพอทนได้ แต่นี่เจอหน้าเมื่อไหร่เป็นต้องได้ฟังอะไรชวนอาเจียน แบบนี้ทุกครั้ง มันก็สุดทนเหมือนกัน
ถึงแม้จะเลี่ยงไปเสิร์ฟอาหารโต๊ะอื่นเพื่อควบคุมขันติไม่ให้แตกกระจายไปมากกว่านี้ได้สำเร็จก็ตาม แต่ยาซูก็จนใจต้องยอมทนอีกครั้ง เพราะต้องเอาเครื่องดื่มที่เรโน่สั่งไว้ไปเสิร์ฟให้อีกรอบ
“หวาน...นนนน” เรโน่ที่จิบน้ำมะนาวโซดาเปรี้ยวจี้ดจ้าดสุดขั้วหัวใจเข้าไปถึงกับหลับตาพริ้ม “นี่เพราะความรักที่น้องคนสวยมีให้พี่เรโน่ใช่มั้ยครับ”
...เอิ้กส์ ก้อนอะไรสักอย่างเลื่อนมาจุกที่คอ เล่นเอายาซูพูดอะไรไม่ออก
“ลองชิมดูก็ได้นะ” เรโน่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางยื่นแก้วมาให้ แถมจงใจหันด้านที่ตัวเองเพิ่งจิบไปเมื่อกี้ให้อีก “ให้ชิมคำนึงก็ได้ คำว่า ‘รัก’ น่ะครับ”
...อนาจสุดใจ ไม่ไหวแล้ว
“คุณลูกค้า พอเถอะ ผมยอมแพ้ เลิกแกล้งผม แล้วเลิกเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้ซะที”
“ม่าย...ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ และไม่” ชายผมแดงร้องลั่นก่อนทำหน้าตาเจ็บปวดรวดร้าวที่เห็นได้ชัดว่าเสแสร้งสุดๆ “น้องคนสวยไม่ได้แพ้พี่เรโน่สักนิด ก็น้องชนะใจพี่มาตั้งแต่แรกเห็นแล้วนี่นา”
...เอาวะ พอกันที ไม่ทงไม่ทนมันแล้วโว้ย
แต่เพื่อค่าจ้างและทิปก้อนโตที่พอจะเลี้ยงปากเลี้ยงท้องทั้ง 3 ชีวิตไปได้อย่างน้อยก็เกือบอาทิตย์มันค้ำคออยู่ ยาซูเลยทำได้แค่หมุนตัวเดินคอแข็งออกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเรโน่ที่ดังไล่หลังมา ยิ่งพอเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้นจะเดินตาม ก็ตัดสินใจเร่งฝีเท้าเดินจ้ำออกไปนอกห้องจัดเลี้ยง
...หวังว่า ไอบ้านั่นคงไม่ตามมา เพราะตอนนี้เขาแทบอดใจไม่ให้ตั๊นหน้าหมอนั่นไปสักทีสองทีแทบไม่ไหว
พอเดินเลี้ยวออกมาที่ลอบบี้ขนาดใหญ่ด้านหน้าได้ ยาซูก็ถอนใจยาวแล้วเอนตัวยืนพิงกำแพงข้างๆ ลิฟท์ตัวใหญ่ ก่อนหลับตาลงเพื่อปรับอารมณ์ความรู้สึกให้เข้าที่เข้าทาง
เสียงลิฟท์เปิดออก มีเสียงพูดคุยกันเบาๆ ของคนสองคนที่เดินออกมาก่อน ส่วนคนที่เดินรั้งท้ายกลับมาหยุดยืนใกล้ๆ แต่ก็มีเสียงเรียกทำให้ต้องผละออกไปเสียก่อน เหลือไว้แต่อะไรสักอย่างที่คนๆ นั้นหย่อนลงในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนที่อยู่ด้านหน้า
ยาซูลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนเบิกตากว้าง เมื่อเห็นชายผมบลอนด์ ตาสีฟ้ากำลังก้าวขึ้นรถที่จอดเทียบอยู่หน้าอาคาร
แม้เพียงชั่วแวบ แต่ภาพเด็กชายตัวน้อยในอ้อมกอดของ ‘แม่’ กลับสว่างวาบขึ้นในสมอง
...พี่ชาย พี่ชาย
...รอด้วย
ถึงแม้จะออกวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่สองขาจะวิ่งไหว แต่รถก็เคลื่อนที่ออกไปจนไกลลิบ ลงท้ายเด็กหนุ่มก็ได้แต่ทรุดลงนั่งที่หน้าประตูพลางมอง ‘ยาดม’ ที่หยิบขึ้นมาจากกระเป๋าด้วยหัวใจที่เต้นระรัวและความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
โฮะๆๆๆ ตามมาอ่านแล้วจ้า พอเห็นเรื่องนี้อัพดีใจมั่กมาก หาฟิคพี่คลาวด์อ่านยากมาก เจอแต่ฟิคพี่วินซ์ พอมาเจอเรื่องนี้เลยดีใจ เรื่องคอมเม้นไม่ต้องขอบคุณเราก็ได้ เพราะเราต่างหากที่ต้องขอบคุณที่เขียนให้อ่าน ขอบคุณจ้า............. จะเม้นเนื่อเรื่องล่ะ(หลังจากนอกเรื่องมานาน =_=) ยาซูเจอพี่ชายแล้ว ถึงจะแว่บๆก็เหอะ เรโนหน้านายก็เสี่ยวพอเเล้ว เลิกใช้มุกเสียวสักทีเหอะ เดี่ยวน้องยาซูจะเตลิดไปซะก่อน ดัจจี้ไปส่งดอกไม้ให้คุณรีฟ ดูท่าจะไปไม่ถึงนะ หุหุ เจอคุณเส็งขวางทางซะก่อน แล้วจะเจอรูฟัสเมื่อไหร่จ๊ะ ว่าเป็นใครเป็นคนขับรถที่คุยอยู่กับคุณเส็งอ่า ปากปีจออย่างนี้หวังว่าคงไม่ใช่เรโนอีกนะ แค่นี้ยาซูคนงามก็เมินพอแล้ว ยังไปหาเรื่องกับน้องเค้าอีก ถ้าไม่ใช้ก็แล้วไป ว่าแต่สองศรีพี่น้องผมเงินเป็นอะไรรึเปล่า ท่าทางสุขภาพจะไม่ค่อยดีนะ แล้วใครเอาอะไรมาหย่อนใส่ผ้ากันเปื้อนยาซูใช่มั้ย
ตอบลบอ๊ากกก...เรโน่ช่างสรรหา
ตอบลบช่างสรรหามุกมาเล่นจริงๆ ยาซูคงไม่อาย
แต่คนอ่านคนนี้อายม้วนไปแล้วล่ะนะ-////-''
เหอๆ
หวานมาก...หวานสุดๆ...หวานจนเลี่ยน นเราไม่รู้จะว่าไงแล้ว = =;;;
ตอบลบเรโน่ ช่างคิดหาคำมาพูดจริงๆน้อ
...ตอนแรกนึกว่าคลาวด์หย่อนอะไรให้ยาซู...ที่แท้ยาดมนี่เอง...นึกว่าจะเป็นข้าว ขนมปัง หรือทิป = =;;; คิดไกลไปแหะเรา ฮาเลย
ชอบคู่เรโน่กับยาซูมากกกก
ตอบลบ