Shonen ai Warning : รังสีอัลตราไวโอเล็ตรุนแรงเล็กน้อย (คิดว่านะ) แต่รับรองว่ายังปลอดภัยต่อสุขภาพ
Title : ตามหาพี่ชาย....ยยยยยยย!
Title : ตามหาพี่ชาย....ยยยยยยย!
Author : jes
Pairing : ตอนนี้เซอร์วิสให้รูฟัส+ดัจจี้
Disclaimer : ตัวละครเป็นลิขสิทธิ์ของ square enix ค่ะ ไอเดียนี้เกิดขึ้นเพราะความเซ็งตอนฟังสัมมนา เพื่อถ่วงหนังตาไว้ไม่ให้หลับคาโต๊ะเลยขีดๆ เขียนๆ ฟิคมันแก้เบื่อ เลยได้ฟิคนี้ออกมา
Intro : เขียนตามใจอยากค่ะ เนื้อหาเลยไม่ตรงเนื้อเรื่องหลักและค่อนข้างไร้สาระ คิดว่าอ่านเอาสนุกแล้วกันนะเจ้าคะ ตามพล็อตเรื่องคราวนี้ตัวละครหลักจะเป็นฝ่ายชินระทั้งหมด เซฟจัง แซคกี้ แองจีล และเจเนซิสเลยได้มีบทกะเค้าบ้างหลังโดนเจสดองเก็บไว้ไม่เห็นหน้าค่าตาในฟิค brother เลยสักคน (เปลี่ยนมาดองบทเอริธ ทีฟ่า แบร์เร็ต และพวกพ้องคนอื่นๆ แทน -*-)
แต่แค่อ่านชื่อเรื่องก็รู้แล้วใช่มะว่า...หนีไม่พ้นคลาวด์คุงกับแก๊ง 3 หนุ่มผมเงินตามเคย
ปล. เจสเป็นแม่ยกคลาวด์ค่ะ (หรือจะพูดให้ถูกคือ เซฟี่คลาวด์) อย่าว่าคลาวด์กันเลยนะ ถึงจะยอมรับว่าหมอนี่พึ่งไม่ค่อยได้จริงๆ ก็เหอะ!
-----------------------------------------------------------------------
รองประธานชินระขมวดคิ้วน้อยๆ นัยน์ตาสีฟ้าเทาจับจ้องไปยังคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างใช้ความคิดก่อนค่อยๆ ยกแก้วไวน์หลังอาหารขึ้นจิบ
เมื่อวาน...ตอนที่ลองโทรศัพท์ไปกึ่งๆ หยั่งเชิง กึ่งๆ ชวนให้มากินข้าวกลางวันด้วยกัน จากน้ำเสียงตอนรับโทรศัพท์ที่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะคิดปิดบังความไม่พอใจระคนรำคาญก็พอเดาได้ว่าคำตอบคือ ‘ไม่’ แต่หลังจากที่ปลายสายเงียบไปพักใหญ่ คำตอบก็กลับกลายเป็น ‘ตกลง’ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
แถมวันนี้…คาดาจเปลี่ยนสภาพจาก ‘ลูกแมวขี้หงุดหงิด’ ที่พออารมณ์ไม่ดีขึ้นมาเมื่อไหร่เป็นตบไม่เลี้ยง มาเป็น ‘ลูกไก่ในกำมือ’ อย่างง่ายดายผิดคาด ตั้งแต่ให้เขาเป็นคนเลือกร้าน ส่งรถไปรับ หรือแม้แต่บอกให้แต่งเนื้อแต่งตัวยังไง ฝ่ายนั้นก็ไม่มีหือไม่มีอืออะไรทั้งสิ้น มิหนำซ้ำท่าทางยังแปลกๆ ดูวุ่นวายใจยังไงชอบกล
...ผิดปรกติ
“หมายความว่า..พวกเธอมีกัน 3 คนพี่น้อง ตั้งแต่ปีที่แล้วย้ายจากนีเบิลเฮล์มมามิดการ์ก็เพื่อตามหาคนที่ 4”
“ตามหาพี่ชายต่างหาก” คาดาจทำหน้าบึ้งพลางใช้หลอดในมือคนเกล็ดน้ำแข็งในแก้วน้ำหวานตรงหน้าเล่นด้วยความอึดอัด “อีกอย่างนะ ฉัน ยาซู แล้วก็ลอซน่ะ...เรา 3 คนเกิดพร้อมกัน ไม่มีใครเป็นพี่เป็นน้อง แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไมหน้าตากับขนาดตัวมันถึงได้ผิดกันขนาดนี้ ลอซกับยาซูที่ตัวโตกว่าเลยพอจะหางานพิเศษทำได้บ้าง ส่วนฉันก็ต้องตามหาพี่ชายให้เจอให้เร็วที่สุด”
วันนี้...รูฟัส ชินระ ก็ยังคงอยู่ในชุดสูทสีขาวเนี้ยบไม่ต่างจากครั้งแรกที่เห็น ผิดไปแค่ไม่มี หัวหน้ากลุ่มทาส์กมาคอยคุ้มกันอยู่ด้านหลังเหมือนปรกติ ...ส่วนร้านนี้ก็สมกับเป็นร้านอาหารที่คนเป็นรองประธานชินระเลือก แค่กินข้าวมื้อเดียวต้องถ่อมาถึงภัตตาคารอันดับหนึ่งของมิดการ์ กินในห้องรวมธรรมดาก็ไม่ได้ต้องจองห้องส่วนตัว แต่งตัวธรรมดาก็ดูไม่ดี..ต้องใส่สูทเต็มยศ แล้วยังต้องมานั่งวางท่าเวลากินอีก
...ดีที่เคยไปช่วยยาซูทำความสะอาดกับจัดโต๊ะที่ร้านมาก่อน ถึงจะเป็นร้านโนเนมแต่ก็พอทำให้รู้จักอุปกรณ์กับวิธีกินอยู่บ้าง ถึงจะผิดๆ ถูกๆ ก็เหอะ แค่นี้ดีเท่าไหร่แล้ว
...อยากจะบ้า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยลำบากขนาดนี้ ถ้าไม่เพราะยาซูบอกว่าเหมือนจะเห็นคนคล้ายๆ ละม้ายๆ พี่ชาย เมื่อคราวไปเสิร์ฟอาหารในงานเลี้ยงที่ชินระหรอกนะ ไม่งั้นจ้างให้ก็ไม่คิดจะมา
“ตามสบายเถอะน่า ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้” รูฟัสส่งแก้วที่พร่องเกือบหมดให้พนักงานเติมไวน์ แล้วพยักเพยิดไปที่แก้วทรงสูงทางขวามือของคาดาจ “หงายแก้วสิ”
“ฉันยังอายุไม่ถึง รู้มั้ยว่ามันผิดกฎหมาย”
‘เด็ก’ บอกปัดมันง่ายๆ แถมยังแอบเหน็บนิดๆ ซะอีก
“อ้อ!” ‘ผู้ใหญ่’ พยักหน้าน้อยๆ พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกครั้ง “งั้นก็หมายความว่าพวกเธอโกงอายุเพื่อจะได้ทำงานพิเศษสินะ”
...อึก เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการขุดหลุมฝังตัวเองน่ะ มันเป็นยังไง
รูฟัสหัวเราะเบาๆ อารมณ์ดีขึ้นทันตากับอาการตาโต อ้าปากค้างด้วยความตกใจของอีกฝ่ายที่ไม่ต่างอะไรกับการยอมรับแต่โดยดี
“นายชวนฉันมากินข้าวทำไม”
“ไม่มีอะไร ก็แค่หาเพื่อนกินข้าวเฉยๆ” มือเรียวยกขึ้นเสยผมตามความเคยชิน ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับการรีบเฉไฉไปคุยเรื่องอื่นของคู่สนทนา “อย่าทำเหมือนฉันเป็นบุคคลอันตรายอย่างงั้นสิ ก็แค่อยากรู้ว่าเธอหายโกรธที่เกือบโดนรถชนเมื่อวันก่อนรึยัง ก็เท่านั้น”
“ฉันอโหสิให้หมดแล้ว ช่วยเลิกส่งอะไรต่อมิอะไรมาที่ห้องฉัน....”
เสียงหลุดหายไปจากลำคอ เมื่อมือแข็งแรงเอื้อมข้ามโต๊ะมาแตะที่ใบหน้า ปลายนิ้วอุ่นๆ ไล้ลงมาตามผิวแก้มนิ่ม
“เธอผอมมากเกินไป รู้มั้ย ตัวก็บางนิดเดียว แค่ออกแรงกระชากเข้าหน่อยก็ปลิวแล้ว”
“ชะ..ช่างฉัน” คาดาจที่ตะลึงไปเกือบครึ่งนาทีโวยวายเสียงสั่นด้วยความตกใจพลางสะบัดให้มือที่เข้ามายุ่มย่ามหลุดออก สายตาจับจ้องไปที่ประตูเมื่อรู้สึกว่าสถานการณ์ชักไม่น่าไว้วางใจให้อยู่ต่อ
แต่แค่ขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้น มือของรูฟัสก็กดลงหนักๆ ที่บ่า บังคับให้จำต้องนั่งลงอีกครั้ง
นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาเป็นประกายระยิบระยับ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือออกแม้อีกฝ่ายจะพยายามขยับหลบสักแค่ไหน
“หาคนๆ เดียวที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนน่ะ มันยากยิ่งกว่าหาดอกไม้บานในเตาปฏิกรณ์อีกนะ คิดว่าในมิดการ์มีคนอยู่เท่าไหร่ แล้วที่เป็นคนเร่ร่อนไม่ปรากฏชื่อน่ะ อีกตั้งเท่าไหร่ ... จะให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ”
เท่านั้นแหละ..มือเล็กๆ ที่กำลังง่วนกับการออกแรงดึงมือใหญ่ให้หลุดออกจากบ่าก็ชะงักกึก นัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายเหมือนตาแมวกะพริบปริบก่อนที่ความดีใจเหมือนเด็กๆ จะฉายชัด ตามด้วยการลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปหาด้วยความลืมตัว
เพราะคนนึงนั่ง คนนึงยืน ระดับความสูงเลยไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่
“จริงๆ นะ” คราวนี้คนตัวเล็กเปลี่ยนเป็นฝ่ายดึงแขนคนตัวโตบ้าง “ถ้านายช่วยล่ะก็..ต้องเจอพี่ชายแน่ ยาซูบอกว่าเห็นคนคล้ายๆ พี่ชายที่ตึกชินระ ฉันเลยอยากเข้าไปหาดูข้างในให้ทั่วๆ ได้มั้ย นะ”
...นี่เอง สาเหตุที่ทำให้คาดาจยอมเป็นเด็กดีแบบทุ่มสุดตัว
...‘พี่ชาย’ งั้นเหรอ มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด ก็จะมีแค่คาดาจ ยาซู และลอซเท่านั้น ไม่น่าจะมีคนอื่นอีก
...จึงจะมีจริง ก็ไม่มีทางที่ยีนจะแสดงผลผิดพลาดออกมาเป็นผมสีทอง ตาสีฟ้าได้
นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาสบเข้ากับนัยน์ตาสีเขียวนิ่งนาน ก่อนจะยิ้มให้บางๆ และ...
“ไม่ได้”
คำตอบเล่นเอาหัวใจคนฟังหดลีบเหลือนิดเดียว
“หนึ่ง..ชินระไม่ใช่ที่ที่จะให้คนภายนอกจะเข้าไปยุ่มย่าม”
“ฉันไม่ได้จะไปสืบความลับอะไรสักหน่อย แค่จะหาคนๆ เดียวเท่านั้นเอง” คาดาจประท้วงขณะพยายามเก็บอาการอยากอาละวาดให้สุดใจขาดดิ้นเอาไว้เต็มกำลังเมื่อแขนขวาของอีกฝ่ายโอบรอบสะโพกตนไว้แล้วรั้งให้เข้าไปใกล้จนแทบจะ ‘กอด’ กันได้อยู่รอมร่อ
“งั้น สอง..ผู้ชายผมบลอนด์ ตาฟ้า อายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดที่ทำงานให้ชินระมีเป็นพัน เธอจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหน”
“ฉันรู้แล้วกัน” เสียงคาดาจแข็งขึ้นมานิดนึง เพราะตลอดเวลารูฟัสยังคงยิ้มอยู่อย่างเดิม แต่มือซ้ายกลับยกขึ้นไล้เส้นผมสีเงินที่ค่อนข้างยาวไปมาอย่างเบามือ
“ยังไงดีน้า”
“7 วัน ขอเวลาแค่ 7 วันเท่านั้น แล้วฉันจะไม่มาก่อเรื่องวุ่นวายให้นายอีก ฉันสัญญา”
ตั้งแต่เกิดมา รูฟัส ชินระ ก็มีพร้อมทุกสิ่ง ยกเว้นความรักและสายสัมพันธ์ในครอบครัว สิ่งที่คาดาจกำลังทำอยู่จึงไม่ต่างอะไรกับความฝันลมๆ แล้งๆ ที่มีแต่ความพยายามอันไร้ประโยชน์และความอดทนอันไร้เหตุผล
แต่ความมุ่งมั่น ความอาลัยอาวรณ์ที่มีให้คนที่ไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าของเด็กหนุ่มก็สั่นคลอนจิตใจที่เย็นชาและแข็งกระด้างอย่างรุนแรง
...ชั่วแวบหนึ่ง เขานึกอิจฉา ‘พี่ชาย’ คนนั้น
“ถ้าหาไม่เจอ..เธอจะทำยังไง”
“ยังไงฉันก็จะตามหาพี่ชายต่อไป”
...ช่างเป็นการเดิมพันอันแสนจะไร้สาระ แต่ลองดูก็ได้
มือที่แทรกอยู่ในเส้นผมนุ่มๆ เลื่อนลงมายึดที่ปลายคาง เป็นการบังคับกลายๆ ไม่ให้อีกฝ่ายเบือนหน้าหนี
“ถ้าอย่างนั้น...ฉันให้เวลา 7 วันตามที่ขอ แต่เธอต้องดูในสายตาของฉันและสมาชิกกลุ่มทาส์กตลอดเวลาที่อยู่ในชินระ”
ร่างเล็กในอ้อมแขนยืนนิ่งเหมือนจะซึมซับทุกคำพูดที่ได้ยินก่อนจะค่อยๆ คลี่รอยยิ้มเต็มที่ ทั้งที่ริมฝีปากและดวงตา
...เป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่เด็กหนุ่มยิ้มให้
แต่..
“ก็แค่นั้นแหละ ปล่อยฉันได้แล้ว” โดยไม่สนใจคำว่า ‘มารยาท’ เจ้าตัวเล็กตีหน้ายักษ์ใส่พลางฟาดเผียะลงไปบนหลังมือที่ยังลูบๆ ไล้ๆ อยู่แถวๆ ใบหน้า ตามด้วยการสะบัดตัวอย่างแรงจนหลุดออกจากอ้อมแขนที่กอดไว้หลวมๆ ก่อนรีบถอยกรูดกลับไปตั้งหลักที่ที่นั่งของตัวเองแล้วคว้าแก้วน้ำหวานที่น้ำแข็งละลายหมดแล้วขึ้นดื่มพร้อมกับถอนใจยาวด้วยความโล่งอก
“กินเร็วๆ เข้าสิ” หลังจากปรับโหมดท่าทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วยังมีหน้ามาเร่งอีกแน่ะ“จะได้รีบกลับชินระ ไปช่วยฉันหาพี่ชายเร็วๆ”
รูฟัสหัวเราะลั่น
...ลูกแมวขี้หงุดหงิดกลับมาแล้ว
มาเเล้วจ้า.......... คึคึ ให้น้องคาดาจไปตามพี่ชายตอนนี่ก็แย่สิ พี่ชายยังไม่กลับมาจากทุ่งน้ำเเข็งเลย แล้วอย่างนี้จะเจอมั้ยเนี่ย รูฟัสเรารู้สึกเหมือนนายกำลังหลอกเด็กไงไม่รู้... ส่วนเรื่องที่คลาวด์ผมทองดูไม่เหมือนสามพี่น้องก็จริง เราว่าเหมือนเซฟิรอสมากกว่าอีก...(ก็ต้องเหมือนอยู่แล้ว -*-) รูฟัสพอครบ 7 วันนายคงไม่ปล่อยคาดาจไปหรอกใช่มั้ย หน้าตาอย่างนั้นคงมีแผนจะหลอกเด็กไปทำอะไรที่ตึกชินระล่ะสิ หุหุ ส่วนเรื่องน้องยาซูอย่าไปยกให้มานนนนนนนนนนนนน คึคึ...อย่านึกว่าเราไม่ชอบเรโน่ เราชอบนายนะแต่ว่า เอาไว้นายมีตังค์พอกะรูฟัสเมื่อไหร่ ค่อยมาขอน้องยาซูอีกทีล่ะกัน เอาไว้ตอนนั้นค่อยรับพิจารณา... เเล้วก็จริงด้วยที่ส่วนมากจะเป็นแบบคลาวด์ต้องไปตามง้อเซฟิรอส ได้มาอ่านฟิคอย่างนี้ก็ดีนะ หึหึหึ เพราะเราก็เป็นแม่ยกคลาวด์เหมือนกัน ส่วนฟิค blue bonding จะเขียนนานแค่ไหนก็รอค่า... อย่าไปสนเราเรื่องเจเนซิสเลย เราก็เพ้อไปงั้นแหละ เพราะไม่เคยเจอฟิคพี่เเกเหมือนกัน โดจินอาจจะมีอยู่แต่ฟิคไม่เคยเจอ เจอกันตอนหน้าจ้า
ตอบลบ