(FF7 advent children) : Brother! (p2)

Bishonen Warning : จริงๆ ตั้งใจเขียนแบบธรรมดาๆ แท้ๆ ไม่ได้แฝงเจตนาอะไรเลย แต่อ่านไปอ่านมามัน.... เฮ้อออ.......

Author : jes

Pairing : ไม่มี๊...ไม่มี จริงๆ นะ เชื่อเจสสิ 

Disclaimer : ตัวละครเป็นลิขสิทธิ์ของ square enix ที่เจสใช้หัวใจและความรู้สึกเขียนเรื่องราวเพิ่มเติม ใครผ่านไปผ่านมาเจอเข้า..อ่านแล้วสนุกไปด้วยเจสก็ดีใจ ถ้าจะคัดลอกไปไหนก็ขอให้บอกกล่าวกันสักนิดนะคะ

Intro : ฟิคนี้เขียนขึ้นตอนได้ดู advent children ใหม่ๆ (ก็สัก 2-3 ปี ที่แล้วแหล่ะ) ก็แค่อยากรู้ว่า ถ้า “แก๊งเด็กติดแม่” เปลี่ยนเป็น “แก๊งเด็กติดพี่” มันจะเป็นยังไงนะ เลยเขียนลวกๆใส่สมุดแล้วดองทิ้งไว้ พอเมื่อไม่นานมานี้ได้ดู  advent children complete เข้า สติสตังเลยแตกกระเจิง คุ้ยสมุดหาแทบพลิกห้องกว่าจะเจอเล่มที่เขียนฟิคไว้ จัดการรีไรท์นิดหน่อย (งานการ+ฟิกอื่นที่ดองไว้มันค้ำคออยู่) จนได้ออกมาเป็นฟิคที่กำลังจะได้อ่านนี่ล่ะค่ะ ^^

ปล. เจสเป็นแม่ยกคลาวด์ค่ะ อย่าว่าคลาวด์กันเลยนะ ถึงจะยอมรับว่าหมอนี่พึ่งไม่ค่อยได้จริงๆ ก็เหอะ!

-----------------------------------------------------------------------

Chapter 2: 1^st day

ทันทีที่ประตูหน้าของบาร์ 7^th heaven เปิดออก ร่างเล็กๆ ก็กระโจนเข้าใส่คนที่เพิ่งก้าวเข้ามาทันที

“ป๊ะป๋า คิดถึงจังเลย” พอแบร์เร็ตอุ้มขึ้นมาปุ๊บเด็กน้อยก็กอดคอปั๊บทันทีก่อนจะหอมแก้มอีกฟอดใหญ่ “ทิฟ่าโทรมาบอกล่ะว่าป๊ะป๋าจะมา”

“มาร์ลีน ลูกรักของป๊ะป๋า โอ๋...โอ๋....” แบร์เร็ตเองก็ใช่ย่อยซึ้งจัดจนแทบน้ำหูน้ำตาไหลเหมือนกัน

คลาวด์มองภาพ 2 พ่อลูกตรงหน้าแล้วยิ้มขำ ก่อนฉุกคิดขึ้นได้ว่าไอท่าทางของมาร์ลีนเมื่อกี้น่ะมันคุ้นๆ ยังไงอยู่ก่อนจะหันไปมอง ‘เด็ก’ อีก 3 คนที่เพิ่งพากลับมาด้วย

“คลาวด์~~~” เสียงเดนเซลที่เดินตามหลังมาร์ลีนมาติดๆ บอกชัดว่าตกใจจนพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็น ‘คนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ’ มาเดินไปเดินมาอยู่ในบ้านไม่ต่างจากแมวที่กำลังสำรวจบ้านใหม่

“ไม่เป็นไรจ้ะ” ทิฟ่าที่ยืนอยู่ใกล้กว่าเป็นฝ่ายตอบแทน “พวกเค้าจะมาอยู่กับเราสักพักน่ะ แล้วก็สัญญาแล้วด้วยว่าจะไม่ก่อเรื่องร้ายแรงแน่นอน”

“อะ..อื้มมม...” เดนเซลพยักหน้ารับ แม้จะไม่ค่อยอยากไว้ใจเท่าไหร่ แต่ถ้ามีคลาวด์อยู่ด้วยก็คงไม่เป็นไรอย่างที่ทิฟ่าบอกจริงๆ

หลังจากเขียนป้าย ‘ปิดชั่วคราว’ แปะไว้หน้าร้าน ทิฟาก็เริ่มประกาศกฎอัยการศึกเพื่อจัดระเบียบชีวิตความเป็นอยู่ของทุกคนทันที

เริ่มต้นจาก ‘ยึด’ เอ้ย.. ‘เก็บ’ อาวุธคู่ใจของทั้ง 3 คน...ดาบ กันเบลด และสนับมือไฟฟ้า ไว้ในตู้เซฟใบใหญ่เสียก่อนเพื่อความมั่นใจ จากนั้นก็ค่อยแจก ‘ห้องนอน’

“แบร์เร็ตกับวินเซนต์ใช้ห้องนอนใหญ่ที่ชั้น 2 ที่อยู่ตรงกลางระหว่างห้องของมาร์ลีนกับเดนเซล ส่วนพวกเธอ 3 คนใช้ห้องใหญ่สุดบนชั้น 3 ส่วนเสื้อผ้า.....”

“แล้วพี่ชายล่ะ” คาดาจขัดขึ้น

“ฉันอยู่ห้องข้างๆ” คลาวด์ตัดบทง่ายๆ แล้วเดินนำไปที่บันได “ขึ้นมาดูห้องกัน”

……………

ที่โต๊ะอาหารจ้ะ

กลิ่นหอมของอะไรสักอย่างเตะจมูก 3 พี่น้องผมเงินทันทีที่เดินตามคลาวด์ลงมาห้องชั้นล่างหลังจัดห้องนอนเสร็จ แต่ละคนจึงทำจมูกร่อนไปร่อนมาไม่ต่างกับลูกแมวเดินหาชามใส่นมก่อนจะมาหยุดที่โต๊ะกินข้าว

“นั่งสิ” วินเซนต์ลากเก้าอี้มาเพิ่มอีก 3 ตัว พร้อมๆ กับที่ทิฟ่าเอาจานอาหารมาเสิร์ฟ

ไร้ปฏิกิริยาตอบรับใดๆ จากคนที่ท่านพูดด้วย จนกระทั่งคลาวด์นั่งลงก่อนแล้วเอามือตบเก้าอี้ข้างตัวเบาๆ เป็นเชิงบอกให้นั่งนั่นแหละ ทั้ง 3 คนถึงจะยอมนั่งพลางจ้องไปยังจานที่อยู่ตรงหน้า อะไรสักอย่างที่อยู่ในนั้นเหมือนของหลายๆ อย่างที่เอามาผสมๆ กันจนดูยังไงก็บอกไม่ได้ว่าทำมาจากอะไรมั่ง

 “ไอเส้นยาวๆ นี่อะไรน่ะ” ยาซูถามด้วยความสงสัย ขณะที่คาดาจคว้าส้อมขึ้นมาเขี่ยๆ

“สปาเกตตีไง” ทิฟ่าเป็นงงที่มีคนทำท่าเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “สูตรเด็ดของฉันเลยนะ รับรองได้ว่าอร่อย”

“สปาเกตตี” คาดาจกับยาซูทวนคำ แต่ยังไม่ยอมกิน

“ไอเหลืองๆ นี่อะไรน่ะ อร่อยดี” ลอซดูจะเป็นคนแรกที่กล้าและๆ เล็มๆ เจ้าสิ่งที่เรียกว่า ‘สปาเกตตี’ หลังจากเห็นคลาวด์เอาส้อมม้วนๆ แล้วส่งเข้าปากไป

“ชีสน่ะ” มาร์ลีนช่วยตอบคำถามให้ “ไม่เคยกินเหรอ”

คาดาจกับยาซูที่มีสปาเกตตีคำแรกเต็มปากสั่นหน้า ส่วนลอซที่กลืนลงท้องไปแล้วชักติดใจในรสชาติกำลังพยายามเอาส้อมม้วนเส้นให้ได้เหมือนอย่างที่คลาวด์ทำชักทำหน้าไม่แน่ใจ

“มั้ง จำได้ว่าตั้งแต่เกิดมานอกจากน้ำแล้วยังไม่เคยกินอะไรเลยนะ”

“แล้วที่กินเข้าไปนั่นเป็นอะไรรึเปล่า” เดนเซลถามบ้าง

คำถามเด็ดเล่นเอาชะงักงันกันไปทั่วหน้า ยาซูกับคาดาจทำตาโตเหมือนอมยาพิษไว้ไม่กล้ากลืนที่กำลังคี้ยวอยู่ในปากลงไป ส่วนลอซก้มมองท้องของตัวเองอึ้งๆ ก่อนตัดสินใจกินต่อ

“คงไม่เป็นไรมั้ง ถ้าเป็นเดี๋ยวก็รู้”

เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบโต๊ะ

“พวกนายนี่ตลกเป็นบ้า” ท่าทางแบร์เร็ตจะถูกใจเอามากๆ ก่อนจะขยิบตาให้ทิฟ่าที่ลุกขึ้นไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาแต่ยังขยักไว้ไม่ยอมให้เห็น รอจนกระทั่งเก็บโต๊ะ ล้างถ้วยล้างชาม เตรียมตัวไปอาบน้ำเข้านอนแล้วนั่นแหละ ถึงได้ฤกษ์โชว์ของที่เตรียมไว้

“เอ้า!” ทิฟ่าที่พยายามปั้นหน้าให้นิ่งสุดชีวิตยัดถุงใบใหญ่ใส่มือลอซท่ามกลางสายตาเจ้าเล่ห์สุดๆ ของแบร์เร็ต และความอยากรู้อยากเห็นของคนที่เหลือ พอเปิดออกมาก็เป็น... ชุดนอนแบบเดียวกันแต่คนละสี 3 ชุด

“นารักใช่มั้ยล่ะ” รอยยิ้มทิฟ่าปิดบังร่องรอยสะใจไม่มิด “ฉันเลือกเองกับมือเลยนะ”

“พวกนายจะใส่ชุดหนังแบบนั้นนอนได้ไง จริงมะ” แบร์เร็ตรีบรับมุขทันทีเหมือนปี่กับทรัมเป็ต 

เอาเข้าแล้วไง.....

คลาวด์ใจหายวาบ เข้าใจแจ่มแจ้งว่าชุดนอนลายหวานแหววพวกนั้นคือแผนการเอาคืนพวกแก๊งผมเงินที่ฝากรอยแค้นเอาไว้เมื่อครั้งก่อนโน้นของเพื่อนสมัยเด็กของเขากับแบร์เร็ต (ฉันถูกอัดจนหมอบเลยนะ-ทิฟ่า/ฉันก็โดนบาฮามุตไล่งับเอาเหมือนกัน-แบร์เร็ต) ...และจากแววตาเย็นเยียบและริมฝีปากที่เม้มแน่นจนแทบเป็นเส้นตรงของเด็กหนุ่มทั้งสามก็บอกชัดแจ๋วเลยว่า 2 คนนั่นได้หยียบเข้าไปในเขตลิมิตเบรกของอีกฝ่ายอย่างไม่น่าให้อภัย

อุณหภูมิในห้องจากเดิมที่กำลังอุ่นสบาย บัดนี้เพิ่มองศาสูงขึ้นจนแทบทะลุปรอท

“ฉันเอาตัวนี้” ยาซูอาศัยความไวคว้าชุดนอนสีเหลืองขึ้นมาก่อนจะวิ่งถลาขึ้นบันไดไปเป็นคนแรก

“อ๊ะ...” คาดาจมองตามชุดนอนสีที่เล็งไว้แต่โดนยาซูโฉบไปก่อนอย่างเสียดายพลางเอื้อมมือไปหมายจะดึงตัวสีเขียวออกมาจากถุงที่ตอนนี้ตกอยู่ที่พื้น

ว่าแต่....ทำไมถึงมีแต่ ‘สีฟ้า’ ล่ะ

“ลอซ นั่นฉันจองแล้วนะ” หัวหน้าใหญ่หรืออีกนัยหนึ่งน้องเล็กแห่งแก๊งร้องโวยวายไม่ต่างอะไรจากเด็กถูกขัดใจ มือคว้าชุดนอนที่เหลืออยู่แล้วออกวิ่งตามหลังลอซที่คว้าชุดสีเขียวกระโดดขึ้นบันไดตามยาซูไปติดๆ ตั้งแต่เมื่อกี้

เสียงโครมคราม ตึงตัง ดังมาจากชั้น 3 สักพักก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะลั่นก่อนจะเงียบไป สถานการณ์ที่พลิกผันเล่นเอาทิฟ่ากับแบร์เร็ตเซ็งจิตผิดกับคนอื่นที่เหลือโดยเฉพาะคลาวด์ที่สุดแสนจะโล่งใจ

....เฮ้อ! โล่งอกไปที นึกว่าจะได้เปิดฉากฆ่ากันตายที่นี่แทนที่เครเตอร์ซะแล้ว

ยัง..ยังไม่หมด เมื่อทิฟ่าตกลงใจเปลี่ยนเป้าหมายแล้วหันขวับมาที่เขาและวินเซนต์ก่อนส่งชุดนอนแบบเดียวกันสีน้ำเงินกับสีม่วงมาให้

“ของฉันก็มีนะ สีน้ำตาล” แบร์เร็ตชูชุดนอนในมือให้ดู

“ของหนูสีชมพูล่ะ” มาร์ลีนยิ้มกว้าง ข้างๆ กันหนูน้อยเดนเซลกำลังคลี่ชุดนอนสีส้มออกทาบกับตัว

“ของฉันสีครีม” ทิฟ่าอวด “เห็นมั้ย ฉันซื้อมาเผื่อทุกคนเลย เพราะงั้น.....นาย 2 คนเลือกไปใส่ซะดีๆ”

... ช่วยไม่ได้

ตัวเร็วกว่าใจ...มือก็เลยไวก่อนสมองจะร้องสั่ง คลาวด์รีบคว้าชุดนอนสีน้ำเงินวิ่งขึ้นบันไดไปบ้าง ตัดหน้ากรงเล็บสีทองที่กำลังจะเอื้อมเข้ามาหยิบเพียงนิดเดียว

.... ‘โหสิเถอะนะวินเซนต์ ถ้าเป็นสีอื่นยังพอรับได้ แต่สีม่วงนี่ขอเถอะ...ทำใจไม่ได้จริงๆ

…………………………………….…

คลาวด์จำไม่ได้ว่าตัวเองผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีพระจันทร์ก็ขึ้นสูงทอแสงสีเงินส่องสว่างเข้ามาทางบานหน้าต่างที่เขายังไม่ได้ปิด

เมื่อเย็น...จำได้ว่าพอเขาอาบน้ำเสร็จลงไปข้างล่างอีกทีก็เห็นสามตัวป่วน มาร์ลีน และเดนเซลนั่งดูทีวีกันอยู่พลางจิบโกโก้ร้อนกันคนละแก้ว ทิฟ่ากับวินเซนต์อยู่ในโลกส่วนตัวกับหนังสือเล่มโปรด ส่วนแบร์เร็ตกรนครอกอยู่บนโซฟายาวมุมห้อง ทุกคนใส่ชุดนอนแบบเดียวกันหมดแต่คนละสีอย่างกับเสื้อทีม เขาเลยเลี่ยงกลับขึ้นมาข้างบนเพื่อเช็กตารางงานส่งของวันพรุ่งนี้ก่อนจะตัดใจยอมใส่ชุดนอนให้เหมือนกับคนอื่นๆ แต่ไปๆ มาๆ กลับหลับไปซะนี่

ท่ามกลางความมืดมิดที่เหลือเพียงเงาจันทร์ ดวงตาสีฟ้าที่ยังสะลึมสะลือกระพริบปริบเมื่อรู้สึกว่าที่นอนยวบลงเพราะมีน้ำหนักบางอย่างกดลงมา พอพลิกตัวกลับก็เห็นชุดนอนสีฟ้าอยู่แถวๆ ปลายเตียง

.... คาดาจ ?

“ทำไมยังไม่นอนอีก” ถามออกไปอย่างนั้นก่อนจะนึกได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะมีเรื่องอะไรที่อยากปรึกษาหรืออยากให้เขาช่วยเหลือก็ได้ คำถามเลยเปลี่ยนใหม่เป็น “เกิดอะไรขึ้น มีอะไรรึเปล่า”

ร่างเล็กที่อยู่ปลายเตียงท่าทางจะยุ่งยากใจไม่น้อย นัยน์ตาสีเขียวมองเขาอย่างลังเลก่อนจะขยับเข้ามาใกล้แล้วแทรกตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มมันดื้อๆ เล่นเอาเจ้าของเตียงหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

“นี่ไม่ใช่เตียงนายนะ”

พอได้ยินเสียงประท้วงเด็กหนุ่มก็พลิกตัวหันมาเผชิญหน้า ดวงตาสีฟ้าประสานเข้ากับดวงตาสีเขียวท่ามกลางความมืดเพิ่งรู้สึกตัวว่าใบหน้าอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ

“นอนไม่หลับ ขอนอนด้วยคน....นะ...นะ....พี่ชาย....นะ”

“กลับไปนอนเตียงนาย ไป”

“ไม่”

“นายนี่....ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะ”

 …. เห็นแบบนี้แล้วคาดาจก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง เด็กที่ต้องการการเอาใจใส่จากใครสักคน คนที่คอยอยู่เคียงข้างไว้เป็นที่พึ่ง

ลงท้ายก็หมดปัญญาจะทำอะไรได้ นอกจากถดตัวถอยหลังมาเล็กน้อยแล้วค่อยๆ หลับตาลง

แต่ในวินาทีถัดมาคลาวด์ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อคาดาจยกตัวขึ้นก่อนจรดริมฝีปากลงบนหน้าผาก ‘พี่ชาย’ แผ่วเบา แล้วดึงแขนข้างนึงเอาไว้กอดเป็นหมอนข้าง

“ราตรีสวัสดิ์” เจ้าตัวร้ายพึมพำพลางแนบแก้มลงซบกับหัวไหล่

จากนั้นคนที่บอกว่าตัวเองนอนไม่หลับก็หลับสนิทไปแทบจะในทันที