(FF7 advent children) : Brother! (p1)

 
Bishonen Warning : จริงๆ ตั้งใจเขียนแบบธรรมดาๆ แท้ๆ ไม่ได้แฝงเจตนาอะไรเลย แต่อ่านไปอ่านมามัน.... เฮ้อออ.......

Author : jes

Pairing :  ไม่มี๊...ไม่มี จริงๆ นะ เชื่อเจสสิ

Disclaimer : ตัวละครเป็นลิขสิทธิ์ของ square enix ที่เจสใช้หัวใจและความรู้สึกเขียนเรื่องราวเพิ่มเติม ใครผ่านไปผ่านมาเจอเข้า..อ่านแล้วสนุกไปด้วยเจสก็ดีใจ ถ้าจะคัดลอกไปไหนก็ขอให้บอกกล่าวกันสักนิดนะคะ 

Intro : ฟิคนี้เขียนขึ้นตอนได้ดู advent children ใหม่ๆ (ก็สัก 2-3 ปี ที่แล้วแหล่ะ) ก็แค่อยากรู้ว่า ถ้า “แก๊งเด็กติดแม่” เปลี่ยนเป็น “แก๊งเด็กติดพี่” มันจะเป็นยังไงนะ เลยเขียนลวกๆใส่สมุดแล้วดองทิ้งไว้ พอเมื่อไม่นานมานี้ได้ดู  advent children complete เข้า สติสตังเลยแตกกระเจิง คุ้ยสมุดหาแทบพลิกห้องกว่าจะเจอเล่มที่เขียนฟิคไว้ จัดการรีไรท์นิดหน่อย (งานการ+ฟิกอื่นที่ดองไว้มันค้ำคออยู่) จนได้ออกมาเป็นฟิคที่กำลังจะได้อ่านนี่ล่ะค่ะ ^^

ปล. เจสเป็นแม่ยกคลาวด์ค่ะ อย่าว่าคลาวด์กันเลยนะ ถึงจะยอมรับว่าหมอนี่พึ่งไม่ค่อยได้จริงๆ ก็เหอะ!

-----------------------------------------------------------------------

Chapter 1: Nice to meet you

บนเรือเหาะรุ่นล่าสุด “เชียร่า” ที่มุ่งหน้าตรงไปยังถ้าทางเหนือ

ซิดทำหน้าเครียดประจำที่คนขับอยู่ชั้นบน ถัดลงมาเป็นยกพื้นสูงสำหรับสังเกตเหตุการณ์ภายนอกตัวเครื่อง แบร์เร็ตกับเรดเธอทีนและเคท ซิท ก็เอาแต่เดินวนไปเวียนมา สอดส่ายสายตาออกไปภายนอกเหมือนต้องการค้นหาอะไรสักอย่างอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนบริเวณลานกว้างชั้นล่าง ยัฟฟี่ง่วนอยู่กับการนับและตรวจเช็กสภาพมาเทเรียนับสิบๆ ลูกที่บรรจุอยู่ในกล่องใบโตอย่างละเอียดถี่ถ้วนชนิดไม่มีเวลาจะสนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ไกลออกมาอีกหน่อยเป็นทิฟาที่กำลังประคองคลาวด์ที่เกิดอาการ ‘เจโนว่า’ กำเริบหนักจนทรุดลงไปกองกับพื้น

เสียงแหลมสูงราวเสียงคนกำลังกรีดร้องดังก้องอยู่ในหู ความร้อนจากสายเลือดมนุษย์ที่แปดเปื้อนด้วยเนื้อเยื่อของเจโนว่าในร่างกายกำลังเผาผลาญไปทั่วทุกส่วน จากในอกเรื่อยไปจนสุดปลายเท้าจนร่างกายแทบลุกไหม้กลายเป็นเถ้าธุลีปลิวหายไปในอากาศ ในขณะเดียวกันแขนขามือเท้าที่ไร้เรี่ยวแรงก็กลับเกร็งสั่นเย็นเฉียบจนชาไปหมดทั้งตัว

ข้างๆ กันเป็นวินเซนต์ที่แม้สีหน้าท่าทางจะเรียบเฉยเหมือนที่เป็นทุกที แต่ดวงตาสีแดงที่ทอดมองตรงมากลับปิดบังแววกังวลไว้ไม่มิดขณะขยับเข้าไปใกล้แล้วยกมือขึ้นแตะไหล่เจ้าคนที่มี S cell ในตัวเบาๆ เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องทรมานไปมากกว่านี้   

“แน่ใจนะว่า.....”

“แน่ใจ” คลาวด์ที่รู้สึกถึงน้ำหนักมือที่กดลงมาพยักหน้าแรงๆ ก่อนพยายามต่อสู้กับความปวดแสบปวดร้อนในร่างกายอย่างสุดความสามารถตอบ “ไม่ใช่เซฟิรอธ แต่ก็ใกล้เคียง ที่สำคัญ...ไม่ใช่แค่คนเดียว”

“ถ้าไม่ใช่แค่คนเดียว....” ทิฟาที่พยายามประคองคลาวด์เอาไว้ไม่ให้ร่วงลงไปอยู่ที่พื้นอีกครั้งเงยหน้าขึ้นมองพร้อมๆ กับที่วินเซนต์พยักหน้ารับ

แต่ก่อนที่จะมีใครทันได้พูดอะไรอีก เสียงแหลมๆ ของเคท ซิทก็ตะโกนขึ้นมาเดี่ยวๆ พลางกระโดดโลดเต้นไปมาอยู่บนหัวของเรดเธอทีน

“เจอแล้ว นั่นๆ อยู่นั่น อยู่ตรงนั้นไง”

จากนั้นเมื่อทุกคนไปรวมตัวกันที่จุดสังเกตการณ์ เสียงเอะอะโวยวายดังสนั่นก็เกิดขึ้น

“จอดดดดดด.......จอด จอด จอด จอด จอด จอดเด้ ได้ยินม้ายยยยย” แบร์เร็ตตะโกนลั่น

“จอดไม่ได้ว้อย” ซิดกระชากเสียงสวนกลับทันควัน “เครื่องบินไม่ใช่รถเมล์ อยากลงเร็วๆ ก็โดดลงไปเซ่ โดดลงไปเลย”

ชั่วอึดใจใหญ่ๆ เซียร่าก็ค่อยๆ ลดระดับลง ยิ่งเข้าไปใกล้ใจกลางเครเตอร์มากเท่าไหร่ ภาพเด็กหนุ่มในชุดหนังสีดำสนิท 3 คนก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นทีละน้อย เส้นผมสีเงินยาวสลวยราวไหมชั้นดีปลิวสะบัดไปตามแรงลมพัด พร้อมๆ กันนั้นอาการทุรนทุรายของคลาวด์ก็ค่อยๆ เบาบางลงและกลับมาเป็นเหมือนปกติราวกับจะรู้ล่วงหน้าว่าต้องเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมรับมือกับการต่อสู้ที่ใกล้จะเกิดขึ้น

ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น แต่ละคนก็จับอาวุธคู่มือ ตั้งท่าเตรียมโจมตีด้วยลิมิทเบรกขั้นสุดยอดของตัวเองทันที

แต่.....

พอก้าวเข้าไปใกล้ สิ่งที่ได้เห็นกลับกลายเป็น...

เด็กหนุ่มผมยาวนั่งเหยียดขาตามสบายอยู่กับพื้น ทันทีที่ชายตามองเห็น ‘แขกไม่ได้รับเชิญ’ ที่ยกโขยงกันเข้ามาก็สะบัดหน้าใส่พลางเขย่าปลุกเด็กหนุ่มผมเงินสั้นๆ อีกคนที่วางศีรษะเกยไว้หมิ่นๆ บนตักของตนแล้วนอนหลับอุตุราวเด็กสามขวบให้ตื่น

แต่พอลอซที่งัวเงียลุกขึ้นขยี้ตามองเห็น “ผู้มาเยือน” ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ยืนเรียงหน้ากระดานกันเต็มพรืดอยู่ตรงหน้าก็โคลงหัวไปมา หลับตา แล้วทรุดตัวลงนอนต่อไปอย่างสบายอกสบายใจ จนยาซูที่ลุกไม่ได้เพราะถูกลอซทับขาไว้ถอนใจยาวก่อนเอนตัวลงนอนกับพื้นหินพลางเอาแขนรองศีรษะไว้บ้าง

เล่นเอา ‘ผู้บุกรุก’ มองหน้ากันเลิ่กลั่กกับเหตุการณ์ที่กลับตาลปัตรชนิดพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะไม่ว่าใครก็คิดว่าพอได้เจอหน้ากันเมื่อไหร่คงต้องสู้กันจนไม่ “เขา” ก็ “เรา” ต้องตายกันไปข้าง แต่ขณะที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอายังไง ลมหายใจของคนทั้งกลุ่มก็มีอันสะดุดก่อนติดขัดอยู่แถวลำคอด้วยความตกตะลึง เมื่อ....จู่ๆ เด็กหนุ่มหัวหน้าแก๊งผมเงินที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนก็เดินตรงดิ่งไปหา ‘เป้าหมาย’ ที่เดินห่างออกไปจากกลุ่ม

“พี่ชาย....”

เสียงเรียกแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ แต่กลับดังลั่นในความรู้สึกของใครหลายๆ คน

คลาวด์ที่เดินหลุดกลุ่มออกมาและรู้ตัวว่าเป็น ‘เป้าหมาย’ ชั้นดี สองมือก็กระชับดาบอัลทิมาไว้มั่น นัยน์ตาสีฟ้าวูบไหวเมื่อเห็น ‘ศัตรู’ ที่เคยต่อสู้กันจนอีกฝ่ายสลายไปต่อหน้าต่อตาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง

..… เส้นผมสีเงินยาวสลวยมีอำนาจตรึงสายตาเขาไว้ ตามมาด้วยดวงตาคู่นั้น….ดวงตาสีเขียวสว่าง...สีเดียวกับไลฟ์สตรีมที่คอยหล่อเลี้ยงดาวดวงนี้ กับรูปร่างผอมบางที่ไม่ว่าใครเห็นเข้าก็ต้องบอกว่า

“...เด็ก....”

สุดท้ายคลาวด์ลดดาบลงเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจที่คนตรงหน้าปราศจากรังสีการต่อสู้และอาวุธในมือ

“พี่ชาย....”

เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ได้ยินชัดขึ้นกว่าคราวก่อนนิดหน่อยจนพอจับกระแสการร้องขอความเห็นใจ ความอาลัยอาวรณ์ และความโหยหาที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงได้อย่างชัดเจนจนคลาวด์ทำอะไรไม่ถูก

ฉับพลันความลังเลเพียงเสี้ยววินาทีที่ทำให้เขาเปิดช่องว่างมากเกินไปก็สำแดงผลลัพธ์ของมัน เมื่อรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคาดาจก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาหาด้วยความเร็ว..... จนเข้ามาอยู่ในระยะประชิด

.... ‘รีบยกดาบขึ้นแล้วสะบัดกลับไปสกัดไว้’

คลาวด์ร้องบอกตัวเองให้ทำอย่างนั้น แม้จะรู้ดีว่าในระยะใกล้ขนาดนี้แค่การโจมตีเพียงเบาๆ ก็ทำให้ชีวิตของเขาหลุดลอยได้แล้ว

.... ช้าเกินไป...

เขาบอกตัวเองอีกครั้งในวินาทีเดียวกับที่มือเล็กๆ ในถุงมือหนังดันอัลทิม่าเวพ่อนที่ขวางกลางอยู่ออกไปอย่างง่ายๆ สุดท้ายแล้วคลาวด์ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก...ยอมจำนนต่อโชคชะตาแต่โดยดี

แต่แล้ว...แทนที่จะรู้สึกถึงคมอาวุธหรือมนตราขั้นรุนแรงที่แทรกเข้ามาในผิวเนื้อ กลับกลายเป็นร่างเล็กๆ ที่ถาโถมเข้าใส่ก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมา....ราวกับภาพในอดีตได้หมุนย้อนกลับอีกครั้ง....อย่างไม่รู้ตัว คลาวด์ละมือข้างหนึ่งออกจากอัลทิม่าเพื่อโอบพยุงร่างนั้นเอาไว้จนสัมผัสได้ถึงความละเอียดนุ่มของเส้นผมสีเงินที่เคลียอยู่แถวข้างแก้ม รวมถึงท่อนแขนที่ยกขึ้นโอบรอบบ่า!!

ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความตกใจและคาดไม่ถึงเมื่อสบเข้ากับดวงตาสีเขียวเหลือบด้วยเงาสีทองจางๆ ราวตาแมวคู่นั้นเพียงชั่ววินาทีก่อนที่นัยน์ตาสีเขียวจะเป็นฝ่ายหรุบหลบแล้วเสมองไปทางอื่นก่อนจะก้มหน้าซบลงกับไหล่ หลับตาลงพร้อมรอยยิ้มบางที่ยังไม่ยอมเลือนหายไปจากใบหน้า

..... ไม่ว่าเมื่อไหร่ พี่ชายก็ยังใจดีเหมือนเดิม

...........................................................................................

“ว่าไงนะ ห้ะ !!!!! ” เจ้าของประโยคแรกเป็นการประสานเสียงแหลมๆ ของเรดเธอทีนกับเคท ซิท  

“ไหนพูดใหม่อีกทีซิ” ยัฟฟี่ยังลืมกล่องใส่มาเทเรียชั่วคราวก่อนหันมาทำตาโตใส่เขา

“เจ้านั่นมันทำอะไรกับหัวของแก หา!” แม้แต่ซิดก็พลอยบ้าจี้ไปกับเขาด้วย

“แกจะบ้ารึไง ไม่...แกบ้าไปแล้วแน่ๆ” ปิดท้ายด้วย แน่นอน...แบร์เร็ต

เสียงพรรคพวกดังสนั่นกรอกหูจนคลาวด์ต้องนิ่วหน้า

“ก็...คือ....”

“นายจะพา 3 คนนั่นกลับไปมิดการ์ด้วย” วินเซนต์ที่ยังควบคุมสติอยู่ได้ (บ้าง) ช่วยทวนประโยคที่เขาเพิ่งพูดจบไปหมาดๆ ให้

“ก็อย่างนั้นล่ะ” คลาวด์พึมพำตอบอย่างคนทำใจลำบากขณะมองไปยัง ‘แก๊งป่วนผมเงิน’ ที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้รวมตัวกันเป็นกระจุกอยู่ห่างออกไปหลังจากยื่นข้อเสนอสุดแสนหนักใจให้เขาแล้ว

……………

…. ‘ถ้าพี่ชายยอมพากลับไปด้วย  เราสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี’

คาดาจที่เปลี่ยนจากเกาะบ่ามาเป็นกอดแขนขวาเขาไว้เริ่มต้นต่อรองก่อน

….‘ไม่ก่อเรื่อง’     

ยาซูที่ยอมตามความคิดของหัวหน้าแก๊งเสมอสะบัดลอซกระเด็นเพราะเขย่าเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ก่อนลุกขึ้นมายืนประกบทางซ้ายมือบ้าง

.... ‘ไม่ทำตัวมีปัญหา’

ลอซที่นั่งอยู่กับพื้นเพราะยังไม่หายงัวเงียหาวหวอดพลางยื่นนิ้วก้อยมาให้ประกอบการสัญญิงสัญญา     

…. แต่ถ้า ‘ไม่’ ...

คลาวด์ที่กำลังมึนตึ้บได้ที่ถึงกับใบ้รับประทานเมื่อเห็นสีหน้ายิ้มๆ ทว่าเอาจริงของคาดาจ

.... ถ้าพี่ชายทิ้งเราไว้ที่นี่ ...รับรองว่าเราจะป่วนให้หนัก เอาให้ยิ่งกว่าที่เคยป่วนคราวที่แล้วหลายร้อยเท่าเลย คอยดู!

……………

“แล้วนายก็เชื่อที่เจ้าพวกนั้นพูด?” ซิดเป็นงง

“แกโดนหลอกน่ะสิ” แบร์เร็ตได้ทีเลยรีบตามน้ำ

ภาพที่คลาวด์แทบจะโดนเจ้า 3 คนนั่นรุมติดหนึบ จะขยับซ้ายก็เจอยาซู ขยับขวาก็เจอคาดาจ แถมยังมีลอซดักหน้าอยู่นั่นแทบทำให้หัวใจวายไปแล้วหนนึง รู้ดีว่าเจ้าพวกนั้นอยาก ‘เก็บ’ คลาวด์ที่เป็นศัตรูตัวฉกาจไปซะให้พ้นๆ ทางอยู่แทบทุกลมหายใจ ลองล้อมกรอบได้ขนาดนั้นรับรองได้ว่าไม่มีทางพลาด แต่แล้วคลาวด์ที่ยังอยู่รอดปลอดภัยดีก็เดินผละออกมาจากวงล้อมพร้อมประโยคง่ายๆ ที่ทำให้ทั้งกลุ่มต้องอึ้งสนิทอีกครั้ง

“ทุกคนกลับไปก่อนนะ แล้วฉันจะตามไปพร้อม 3 คนนั่น”

ตอนแรกทุกคนเอ๋อกันไปหมดราวสมองรวนกะทันหันจนประมวลผลไม่ออก ไม่ช้าก็เปลี่ยนเป็นช็อคสนิทเมื่อเข้าใจความหมายของประโยคนั้นแจ่มแจ้ง

ไม่เพียงจะไม่สู้กันจนตายไปข้าง แต่คลาวด์ยังจะพาพวกเด็กป่วนผมเงินกลับไปด้วยแบบยกแก๊ง  

ความคิดนี้เล่นเอาอยากจะบ้าตาย ใครจะลืมภาพความทรงจำในอดีตเมื่อเกือบครึ่งปีก่อนที่เจ้าเด็กพวกนั่นโผล่มาครั้งแรกแล้วทำเรื่องวุ่นวายกันไปทั้งเมืองได้ นึกถึงแล้วก็อยากเอาหัว (คลาวด์) โหม่งเครเตอร์ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด ไม่รู้ว่าคอมมอนเซนต์ของอดีตโซลเยอร์หายไปไหนถึงคิดอะไรบ้าบอแบบนี้ขึ้นมาได้ บางทีอาจเป็นเพราะโดนเซฟิรอธเอามาซามุเนะเสียบเป็นลูกชิ้นปลาเอาครั้งสองครั้งนั่นล่ะมัง คมดาบเลยตัดเอาคอมมอนเซนต์ของหมอนี่ให้ขาดออกจากสมองไปด้วย

ใช่แล้ว...เจ้าเด็กพวกนี้เป็นเศษเสี้ยวของเจโนว่า เป็นร่างสำรองของเซฟิรอธเชียวนะ! ตัวอันตรายชัดๆ อย่าทำเป็นเล่นไป!

“ก็แล้วจะให้ทำยังไง” สีหน้าคลาวด์บอกชัดว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถ้าพวกนั้นลงมือจริงๆ ป่านนี้ฉันตายไปแล้ว ...อีกอย่างใช่ว่าทั้ง 3 คนจะไปมิดการ์เองไม่เป็น คราวที่แล้วก็เห็นๆ กันอยู่ ...แล้วถ้าทิ้งเอาไว้ที่นี่ พอไปถึงมิดการ์เองได้แล้วลงมือป่วนหนักอย่างที่พูดจริงๆ ขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ ยังไงให้อยู่ในสายตาน่าจะดีกว่า”

“ถ้าถึงมิดการ์แล้วนายจะทำยังไงต่อไป” ปากวินเซนต์ถาม แต่สายตาจับจ้องไปยังกลุ่ม ‘ตัวปัญหา’ พลางใคร่ครวญคิดหาที่มาของพฤติกรรมแปลกประหลาดที่กำลังเป็นประเด็นอยู่

“ฉันว่า..จะพาไปไว้ที่โบสถ์ของเอริธ” คลาวด์ตอบพลางกุมขมับอย่างจนปัญญา “จากนั้นก็....ก็....ค่อยๆ คิดต่อไป”

เพื่อนทั้งกลุ่มครางฮืออออ....ร่วมด้วยช่วยประท้วงให้กับความคิดอันสุดแสนจะไม่เข้าท่าแถมไม่มีแผนรับมือสำรองไว้ซะอีก ก็พอดีกับที่คนๆ เดียวในกลุ่มที่ไม่เคยแอะอะไรขึ้นมาเลยสักคำเอ่ยขัดขึ้นด้วยเสียงดังฟังชัด

“พาไปไว้ที่ 7^th heaven แล้วกัน” ทิฟาที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้วมองกราดไปทั่วๆ เพื่อไม่ให้ใครกล้าขัดจังหวะก่อนหันมาพยักหน้าให้คลาวด์ “ถ้าเธอเลือกจะเชื่อใจ ฉันก็เห็นด้วยที่จะให้คนพวกนั้นอยู่ใกล้ๆ ใกล้พอที่จะคอยเฝ้าดูได้ ที่โบสถ์มีเธอคนเดียว เกิดอะไรขึ้นมาจะลำบาก ถ้าที่บาร์ยังมีฉันด้วยอีกคน”

“ทิฟา” คลาวด์เรียกชื่อเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กด้วยความตื้นตัน “ขอบใจ”

“ไม่เป็นไร” ทิฟายิ้มพลางยักคิ้วให้ “เรื่องยุ่งๆ ของเธอ ยังไงก็ไม่พ้นฉันทุกทีแหละ”

เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้นพร้อมๆ กับสีหน้ามุ่ยๆ ของคลาวด์ บรรยากาศเคร่งเครียดเมื่อครู่ผ่อนคลายขึ้นทันตาเห็น

“งั้นฉันจะไปด้วย” แบร์เร็ตขันอาสา “จะได้ไปหามาร์ลีนด้วย”

“ฉันด้วย” วินเซนต์พยักหน้า

“ฉัน......

ก่อนจะมีใครขออยู่ด้วยอีก คลาวด์เลยต้องรีบเบรก

“ซิดเอาเชียร่ากลับไปที่ร็อกเกตก่อน เตรียมให้อยู่ในสภาพพร้อมใช้ตลอดเวลา”

“ไรฟะ คิดจะกันท่าฉันจากเรื่องสนุกๆ เรอะ” ซิดที่ถูกไล่กลับบ้านเป็นคนแรกโวยแหลก

“ส่วนยัฟฟี่ให้เอามาเทเรียทั้งหมดกลับไปที่วูไท เรดกับเคท ซิทตามไปคอยคุมอีกทีไม่ให้ยัฟฟี่เปิดกล่อง”   

“กีดกัน กีดกันกันชัดๆ ฉันไม่ยอม” ยัฟฟี่แทบอาละวาด แต่ไม่รู้ว่าเพราะไม่ได้อยู่ร่วมในเหตุการณ์หรือเพราะถูกกันท่าจากมาเทเรียทั้งกล่องกันแน่

“พวกเราก็อยากอยู่สู้ด้วยอ้ะ” เรดเธอทีนกับเคท ซิทคอตกเป็นแมวหงอยไปแล้ว

“มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้” คลาวด์ฝืนยิ้มขอโทษแกมปลอบใจให้กับพรรคพวกที่ต้องแยกกลุ่มไป “แต่ถ้ามี...แล้วพวกฉัน 4 คนต้านไว้ไม่ไหว ...คงต้องฝากให้ช่วยจัดการต่อด้วย”    

….

….

ในที่สุดซิด ยัฟฟี่ เรดเธอทีน กับเคท ซิทก็ยอมพยักหน้ารับแม้จะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่

“เออ...ก็มันช่วยไม่ได้นี่” ซิดยังบ่นบู้บี้ไม่เลิกขณะสตาร์ทเครื่องเรือเหาะแล้วหันไปบอกคลาวด์ “นายไปตามเจ้า 3 คนนั่นมาขึ้นได้แล้ว กว่าจะกลับถึงมิดการ์ก็คงบ่ายเกือบเย็น”