Author : jes
Pairing : ไม่มีจ้า
ระดับ : ปลอดภัยไร้กังวล
Disclaimer : ตัวละครทั้งหมดเป็นลิขสิทธิ์ของอาจารย์ Masami Kuromada ค่ะ...ฟิคนี้เขียนให้เจ้าแกะจิ๋วโดยเฉพาะว่า เจ้าตัวคิด+รู้สึกยังไงบ้าง
..........................................................................................
Chapter 1 : love spell
...Get a red apple peel, two gold maple leaves, white sugar, pure honey, red rose petals and some fresh morning dew
(เตรียมเปลือกแอปเปิ้ลสีแดง ใบเมเปิ้ลสีทองหนึ่งคู่ น้ำตาลสีขาว น้ำผึ้งบริสุทธิ์ กลีบกุหลาบสีแดง และหยาดน้ำค้างยามเช้า)
...Keep her hair and his belongings...
(เก็บเส้นผมของเธอและอะไรนิดๆหน่อยๆจากเขา)
Put the peel and leaves in a big glass bowl,
(วางเปลือกแอปเปิ้ลและใบไม้ลงในชามแก้วใบใหญ่)
mix with sugar and honey,
(เติมน้ำตาลกับน้ำผึ้ง)
kiss his belongings, bind with your hair then, put in the bowl,
(จุมพิตสิ่งที่ได้มาจากเขา พันเข้ากับเส้นผมของเธอ แล้ววางลงในชาม)
mix them all, before pour the dew and scatter the petal,
(ผสมทั้งหมดเข้าด้วยกัน ก่อนพรมน้ำค้างและโปรยกลีบกุหลาบตามลงไป)
in midnight...
(เมื่อยามเที่ยงคืนเวียนมาถึง)
burn them all under the moonlight,
(เผาทุกสิ่งให้มอดไหม้...ภายใต้แสงสว่างแห่งดวงจันทร์สีเงิน)
by the holy red fire,
(ด้วยเปลวสีเพลิงอันศักดิ์สิทธิ์)
There’s nothing left,
(จนกว่าจะไม่มีสิ่งใดหลงเหลือ)
But…. surely,
(แต่...จริงแท้)
tomorrow,
(ในวันรุ่งขึ้น)
their body, heart and soul,
(ร่างกาย หัวใจ และจิตวิญญาณของเขาและเธอ)
will be combine,
(จะรวมกันเป็นหนึ่ง)
forever...
(ชั่วนิรันดร์....)
.........................................................................
วิหารเลโอ.....
“ท่านไอโอเรียยยยยย.......”
เสียงสุดแสนจะเริงร่าของเจ้าแกะจิ๋วตัวยุ่งดังลั่นๆ มาก่อนตัวที่ยังกระโดดขึ้นบันไดทีละ 3 ขั้นขึ้นมาไม่ถึง แถมในมือยังถือจานใส่อะไรสักอย่างมาด้วยหลายใบ ก็ไม่น่าแปลกใจนักหรอกที่จะ....
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
คราวนี้เจ้ากิกิร้องเสียงหลงดังสนั่น เพราะพลาดก้าวเท้าลงไปบนความว่างเปล่าแทนที่จะเป็นพื้นหินแข็งเหมือนทุกที โชคดีว่าเจ้าของชื่อที่เรียกอยู่เมื่อกี้ช่วยตะครุบตัวเอาไว้ได้
“เวลาขึ้นบันได ระวังด้วยสิ” เสียงกระซิบดุๆ แต่ไม่จริงจังนักดังขึ้นพลางตวัดแขนยกเจ้าตัวยุ่งขึ้นอุ้มก่อนพาเดินกลับเข้าไปในวิหาร
พอถูกวางแหมะลงบนเก้าอี้ตัวโตมุมห้องเท่านั้น เจ้าตัวเล็กก็รีบฉีกยิ้มกว้างแล้วยัดเยียดจานใบนึงที่ถือมาใส่มือเจ้าของบ้านทันที
“แอปเปิ้ลพายฝีมือท่านมูครับ”
จากนั้นก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีก ออกวิ่งตื๋อไปยังบันไดเชื่อมต่อกับวิหารถัดไปทันที ปล่อยให้ไอโอเรียมองตาปริบๆ ตามหลังสลับกับมองชิ้นพายในมืออย่างงงๆ ระคนไม่ไว้ใจ
“เจ้ามูมันป่วย ไม่ก็วางแผนทำอะไรแผลงๆ แกล้งฉันรึเปล่าเนี่ย”
.........................................................................
วิหารเวอร์โก้......
“ท่านชากะ”
หลังจากรวบรวมความกล้าเดินตัวลีบเข้าไปถึงหน้าบัลลังก์ดอกบัว เสียงกระซิบเรียกเบาๆ อ่อยๆ ด้วยความสุดแสนจะเกรงใจก็ดังขึ้น จนหลวงพี่ที่นั่งสวดมนต์ภาวนามาตั้งแต่เช้าจำต้องออกจากสมาธิชั่วคราว
ยังไม่ทันได้พูดอะไร ถาดใส่จานขนมกับถ้วยชาสมุนไพรอุ่นๆ ก็ถูกส่งมาประเคนตรงหน้า
“แอปเปิ้ลพายกับน้ำชาจากท่านไอโอเรียครับ”
“จากไอโอเรีย???” หลวงพี่ทวนคำอึ้งๆ
... เจ้าเหมียวข้างวิหารเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา
แต่พอยื่นมือออกไปรับ ปลายนิ้วแตะขอบถาดยังไม่ถึงนาที คนถือถาดที่ไม่รู้ว่ากลัวหรือตื่นเต้นจนแข้งขาพันกันยุ่งก็เซถลาเข้ามาหา ถ้วยน้ำชาเอียงจนล้มคว่ำ น้ำชาเลยกระฉอกใส่หน้าคนรับประเคนเข้าอย่างจัง จนเจ้าแกะกิได้ร้องลั่นอีกรอบ
“เย่ย....ไม่......ท่านชากะ ขอโทษคร้าบ.......”
ตัวเร็วกว่าใจ...มือก็ไวเกินกว่าสมองจะร้องสั่ง...แค่พริบตาเดียวเท่านั้นกิกิก็ถลาพรวดเข้าไปใกล้พลางควักผ้าเช็ดหน้าเนื้อนุ่มจากกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวเช็ดหน้าเช็ดผมให้หลวงพี่ที่จำต้องนิ่งสงบตามเดิมเพราะยังถือถาดค้างไว้ในมือ
“พอ...ไม่ต้องแล้วกิกิ บอกว่าพอ อย่าดึงผมสิ” ท้ายๆ หางเสียงชักเริ่มขุ่น จนกิกิต้องรามือพลางยกมืออีกข้างขึ้นเกาศีรษะแล้วหัวเราะแหะๆ แต่แล้วก็ต้องเสียวสันหลังวาบเพราะชากะขมวดคิ้ว มองผ้าผืนใหญ่ที่ใช้เช็ดหน้าให้เมื่อกี้
“งั้น...ถ้างั้น....ไม่มีอะไรแล้ว” เจ้ากิพูดตะกุกตะกักขณะเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าพลางสอดส่ายสายตาหาวิธีชิ่งหนีรวดเร็ว “ผมกลับล่ะ อย่าบอกท่านไอโอเรียว่าผมทำน้ำชาหกนะครับ”
หลวงพี่ช่ามองตามร่างเล็กๆ ที่วิ่งถลาลงไปวิหารเลโอก่อนยกมือลูบหน้าแล้วพึมพำอย่างค้างคาใจไม่หาย
“ผ้าเช็ดหน้านั่น...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น