Author : jes
Pairing : ฮาเดส+ชุน / ชุน+ฮาเดส
ระดับ : ปลอดภัยไร้กังวล
Disclaimer : ตัวละครทั้งหมดเป็นลิขสิทธิ์ของอาจารย์ Masami Kurumada ค่ะ แล้วก็ HBD ท่านฮาเดสกับชุนจังหลายๆ เน้อ
-----------------------------------------------------------------------
1 : SANCTUARY CHAPTER
บ้าน (หรือคฤหาสน์หว่า) คิโดะ
ในห้องพักส่วนตัวเล็กๆที่ทั้งไม่กว้างขวาง ไม่หรูหรา ไม่สะดวกสบาย แสนจะไม่ได้เรื่องได้ราวชนิดเทียบกับจูเด็คก้าที่เคยอาศัยอยู่ไม่ติด
ตอนนี้ร่างบางเจ้าของห้องในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำก็เอาแต่เดินงุ่นง่านกลับไปกลับมาท่าทางเหมือนไม่ถูกใจอะไรสักอย่างอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่สลับกับโต๊ะตัวเล็กที่มีจานขนมเค้กชิ้นเบ้อเริ่มซึ่งมีรอยแหว่งไปแล้วเกือบครึ่งวางอยู่
.....แง่ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ นี่มันอะไรกัน ทำไม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ มันเกิดอะไรขึ้น
ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง ในเมื่อส่องกระจกทีไรก็เห็นแต่เงาสะท้อนของเด็กหนุ่มร่างเล็กเจ้าของเส้นผมและดวงตาสีเขียวแทนที่จะเป็นเทพเจ้าผมดำ นัยน์ตาสีทองเหมือนอย่างทุกที แถมคอสโม่ที่มีอยู่ตอนนี้ก็เป็นไปตามพลังของเจ้าของร่างตัวจริงซึ่งมันช่างจิ๊บจ๊อยซะไม่มีเมื่อเทียบกับพลังของเทพเจ้าชั้นสูงที่มีอยู่เดิม
....ว้อย หงุดหงิดจริงๆ ให้ตาย..
จ้าวนรกฮาเดสที่ไม่รู้ว่าตัวเองจับพลัดจับผลูมาอยู่ในร่างของหนูชุนได้ยังไงกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะหยิบช้อนตักขนมเค้กในจานเข้าปากรวดเดียวสองสามคำตามด้วยการเคี้ยวแรงๆดับโมโห
....อย่าให้รู้นะว่าฝีมือใคร ใครมันบังอาจเล่นงานข้า รู้เมื่อไหร่ล่ะก็พ่อจับเชือดหมกโคคิวโทสเอาให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลย คอยดู ......อืมมมม เค้กนี่อร่อยดีชะมัด (!?)
กำลังกินเค้กอยู่เพลินๆแท้ๆก็มีคนมาขัดจังหวะอีกจนได้
“ชุน” เสียงเฮียวกะตะโกนเรียกอยู่หน้าห้อง “ได้เวลาอาหารเช้าแล้วน้า~~”
ไม่พูดเปล่า เจ้าเป็ดไซบีเรียดันเสนอหน้าเปิดประตูผัวะเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต (เหมือนทุกที) ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อมีอะไรเย็นๆสาดโครมเข้าให้เต็มหน้าพร้อมเสียงตวาดจากคนที่คิดว่าชาติหน้าตอนบ่ายๆก็ไม่มีทางจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้
“ออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้าคนไร้มายาท คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงบังอาจเข้ามา ห๊า...”
“ชุน?” เฮียวจังงงเป็นเป็ดตาแตกขณะยกมือขึ้นปาดน้ำออกจากใบหน้าแล้วลืมตามองเพื่อนบรอนเซนต์ที่ขึ้นชื่อว่าใจดีและอ่อนโยนที่สุดในกลุ่มที่ตอนนี้กำลังยืนหน้าบึ้ง มือข้างหนึ่งเท้าสะเอว ส่วนอีกมือถือแจกันเปล่าๆไว้ ที่พื้นรอบตัวก็มีกลีบดอกไม้ (ที่เคยอยู่ในแจกัน) ร่วงกระจายเกลื่อน เป็นที่เข้าใจแจ่มแจ้งว่าไอหยาดน้ำที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างตามใบหน้าและเส้นผมน่ะมันมาจากไหน
“ก็แค่จะมาชวนไปทานข้าวเหมือนทุกวัน”
“รู้แล้ว ออกไป”
“เอ่อ...” ถึงเฮียวจังจะรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติ แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากถามอะไรให้หายข้องใจ เสียงตวาดแว้ดก็ดังขึ้นอีก
“บอกให้ออกไป ไม่ได้ยินรึไง”
“จ้ะ ออกก็ออกจ้ะ”
แล้วในที่สุดเป็ดเฮียวก็เดินคอตกกลับออกมา ผิดกับคนในห้องที่เริ่มยิ้มออกเพราะนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้ ก่อนตัดสินใจเดินตรงไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่มุมห้องแล้วก็ทำหน้าเบ้
....ชุดอะไรเนี่ย เด็กจริงๆ ไม่มีเสื้อผ้าที่มันฮาร์ดๆกว่านี้แล้วเรอะไง
เลือกไปเลือกมาก็คว้าเอาเสื้อยืดสีเขียวกับกางเกงสีขาวออกมาสวมตามที่เห็นในรูปถ่ายที่ตั้งไว้บนหัวเตียงก่อนจะออกไปนอกห้องพร้อมลากกล่องใล่ชุดคลอธอันโดรเมด้า(!?)ติดมือไปด้วย
.......................................
ห้องอาหารน้า
รู้สึกว่าเช้านี้อิกกิกับเฮียวกะจะสมัครสมานสามัคคีกันเป็นพิเศษ เพราะทั้งคู่เดินเข้ามากินข้าวเช้าพร้อมกันได้โดยไม่มีเสียงเอะอะทะเลาะวิวาทเหมือนทุกครั้ง ขนาดเจ้าจอมกวนประสาทเซย่าที่กำลังเพลิดเพลินกับการกิน รับประทาน ยัด สวาปาม เขมือบ (และคำอื่นๆที่ความหมายดุเด็ดเผ็ดมันยิ่งกว่านี้) อาหารทุกอย่างที่วางกองอยู่ตรงหน้าด้วยความเร็วแสงอย่างเมามันถึงกับชะงักกึกเมื่อเห็นความผิดปรกติของพี่ไก่และน้องเป็ดก่อนตามด้วยการสะกิดถามนายกิ้งก่าพ่นไฟเพื่อนซี้ที่นั่งซดข้าวต้มอยู่ข้างๆด้วยเสียงไม่เบานัก
“เฮ้ย! ชิริว วันนี้มันวันสันติภาพโลกรึไงเนี่ย”
“สันติภาพบ้านแกสิ” อิกกิที่หูดีเกินคาดตวาดกลับไปด้วยเสียงดังพอกัน “ทั้งชาตินี้ ชาติหน้า ชาติไหนๆ ฉันก็ไม่มีทางญาติดีกับไอเป็ดเซนสิทีฟนี่เด็ดขาด”
“ฉันก็ไม่อยากมีญาติเป็นไก่อบภูเขาไฟที่วันๆเอาแต่ระเบิดความแค้นมันตลอด 24 ชั่วโมงเหมือนกันล่ะน่า” ข้างเฮียวกะก็ใช่ย่อย ไม่ยอมถูกจิกกัดอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนกัน
“หนอย! แก” อิกกิเริ่มตาขวาง มือก็ชักกระตุกเป็นจังหวะอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้าอยากมีเรื่องก็เข้ามาเลย” เฮียวกะเองก็โต้กลับไปแบบไม่กลัวเลยสักนิด
แต่ก่อนที่รายการ ‘เป็ดขันประชันไก่’ จะเริ่มต้นขึ้น....ชิริวก็รีบหาทางสงบศึกด้วยการถามหา ‘คนกลาง’ ที่เช้านี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
“แล้วชุนไปไหน”
“เฮ้อ!”
ทั้งเป็ดและไก่ต่างถอนหายใจเฮือกออกมาพร้อมกัน ไอทีท่าบ้าเลือด บ้าดีเดือดเต็มพิกัดเมื่อครู่ไม่รู้หายไปไหนหมด
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นเหรอ” เซย่าที่เพิ่งกระเดือกขนมปังชิ้นเท่ายักษ์ลงกระเพาะไปถามขึ้นพลางเอื้อมมือไปตักหมูแฮมชิ้นใหญ่มาซัดต่อเพื่อไม่ให้การกินขาดช่วง
“เมื่อเช้ามีไอเป็ดบ้าตัวไหนไม่รู้บังอาจเข้าไปปลุกชุนในห้อง” อิกกิเริ่มเล่าเรื่องก่อนตามด้วยการหันไปแยกเขี้ยวใส่เฮียวกะ
“แต่ฉันก็โดนสาดน้ำไล่ออกมา” เฮียวกะสะบัดหน้าใส่อิกกิแล้วเล่าต่อ “ทีนี้พอเดินออกมาถึงบันไดก็เจอไก่จิตไม่ปรกติไล่จิกเอา”
“พวกนาย 2 คนก็ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้ากันอยู่แล้วนี่” เซย่าพยักหน้าหงึกๆไปพลางเคี้ยวมันฝรั่งอบไปพลาง “เลยโดนชุนที่ออกมาห้ามโกรธเอาใช่ม้า”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ” ท่าทางเป็ดน้ำแข็งหงอยลงทันตาเห็น “ฉันได้ยินเสียงชุนตวาดออกมาจากในห้องแบบถนัดชัดหูเลยว่า...”
“ถ้าจะกัดกันก็ช่วยออกไปที่สนามโน่น เกิดตายขึ้นมาจะได้เก็บศพง่ายๆ”
อิกกิช่วยต่อประโยคที่เฮียวกะพูดค้างไว้ด้วยความหดหู่ใจสุดแสน “มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายที่น่ารักของชั้นว้า ทำไมชุนถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้”
เรื่องที่ได้ยินทำเอาเจ้าคู่ซี้แมลงสาบอมตะมองหน้ากันงงๆ แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรต่อไปให้เข้าใจ ประตูห้องอาหารก็เปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นเงกิกับนาจิที่ช่วยกันหิ้วปีกจาบุที่อยู่ในสภาพช็อกค้างเข้ามาอย่างทุลักทุเลเต็มทน
“เกิดอะไรขึ้น” บรอนเซนต์ทุกคนประสานเสียงถามกันลั่นประมาณวงออเคสตร้า 3 วงกำลังเล่นประชันกันยังไงยังงั้น
“มีผู้บุกรุกใช่มั้ย ฮึ่ย! ได้เวลาแสดงฝีมือกันแล้วพรรคพวก” เจ้าม้าบินที่ยังกินกล้วยหอมลูกเบ้อเริ่มไม่หมดดันคึกผิดเวล่ำเวลา เลยโดนชิริวเอาจานเปล่าฟาดหัวจนต้องกลับลงไปนั่งกินแซนวิชปูอัดที่หมายตาไว้ต่อไปเงียบๆ
“ถ้ามีผู้บุกรุกจริง เงกิกับนาจิคงไม่พาจาบุกลับมานี่หรอก หัดใช้สมองซะมั่ง” ชิริวกระชากเสียงใส่เซย่าที่กำลังเริ่มต้นกินมันฝรั่งอบเป็นรอบที่สองแล้วเดินไปดูอาการจาบุ
“เหมือนตกใจอะไรสักอย่าง พวกนายไปไหนกันมา”
“ก็....” นาจิตอบอ้ำๆอึ้งๆชอบกลพลางเหล่ไปมองคู่วิวาทประจำบ้าน พอเห็นทั้งอิกกิและเฮียวกะอยู่กันพร้อมหน้าก็ถอนใจยาว “ไม่ได้ไปไหน อยู่แค่หน้าบ้านเนี่ยแหละ พวกฉันสามคนเพิ่งกลับจากไปวิ่งออกกำลังกาย ตอนเข้าประตูมาบังเอิญสวนกับชุนที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี ทีนี้พวกนายก็รู้นิสัยจาบุดีใช่มะ....ไอนี่พอเห็นชุนเมื่อไหร่เป็นต้องจิกกัด เหน็บแนมไม่เลิกทุกที”
“แล้วไง” พี่ไก่กัดฟันกรอดที่ไอยูนิคอร์นตัวแสบมันบังอาจมาตอแยน้องชายสุดที่รัก แต่เพราะความอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลยจำต้องเก็บอาการไว้
....ปล่อยให้มันเล่าจนจบก่อนค่อยซัดไอจาบุให้หายแค้นก็ยังไม่สาย
“ว่าไง เมื่อไหร่จะเลิกเป็นเซนต์แล้วไปเป็นดาราซะที” เฮียวกะทวนประโยคที่เจ้าม้ามีเขา (ยูนิคอร์น) ชอบใช้กระทบกระแทกแดกดันชุนทุกครั้งที่เจอหน้า แล้วก็ทุกครั้งเหมือนกันที่ชุนต้องลากเขาให้ถอยออกมาห่างๆก่อนที่จะลืมตัวเอากำปั้นสัมผัสใบหน้าไอคนที่กำลังลอยหน้าลอยตาพูดสักหมัดสองหมัด
“เมื่อกี๊ก็เหมือนกัน” เงกิช่วยเสริม “พอจาบุพูดจบปุ๊บ ชุนก็หันขวับกลับมาส่งยิ้มให้เหมือนทุกที แต่คราวนี้มี ‘ด่า’ แถม”
“....ว่า.....” ชิริวที่เริ่มมึนตึ้บถามท่ามกลางความสนใจของทุกคนในห้อง
“ไม่ต้องห่วง...ไว้แกตายเมื่อไหร่ ฉันจะประเดิมงานแรกด้วยการถ่ายแบบขึ้นปกหนังสืองานศพแกแล้วจะอุทิศส่วนกุศลไปให้...แต่คงอีกนาน..เพราะพวก ‘ม้าเฝ้าบ้าน’ มันไม่ค่อยได้ออกไปกัดกับใครแถวไหน เลยตายยาก.....”
“เอ่อ.....” ท่าทางพวกบรอนเซนต์ที่เหลือจะไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ อย่างน้อยก็พี่ไก่คนนึงล่ะ
“เนื่ย ได้ยินแค่เนี้ย เจ้าจาบุมันก็ตกใจจนช็อกค้างลงไปนอนชักแหง็กๆ กองแอ้งแม้งอยู่กับพื้นให้ชุนมันเชิดใส่ซ้ำอีกที....ถามจริง ตอนนี้น้องนายผีเข้า พระเจ้าออกรึเปล่าวะ อิกกิ”
.....ก็สมควรอยู่หรอกที่จาบุจะโดนน็อก..สอยร่วงแบบนี้ ในเมื่อแต่ละคำในประโยคของคนที่เคยคิดว่าเป็น ‘ลูกเจี๊ยบในกำมือ’ บรรจงจิกนิ่มๆกลับมานั่น มันช่างแสนจะเจ็บแสบ แสบสันต์ดีพิลึก
ทั่วทั้งห้องอาหารเงียบกริบ ทุกคนได้แต่มองหน้ากันไปมาสลับกับมองศพเจ้าม้ามีเขาที่ยังตัวแข็งทื่ออยู่อย่างไม่รู้จะจัดการยังไงกับบรรดาเรื่องประหลาดประจำวันนี้
....สาดน้ำใส่ ไล่ตะเพิดออกจากห้อง เสียงตวาดกับคำพูดที่ไม่เคยคิดว่าจะหลุดออกจากปากของคนที่ชื่ออันโดรเมด้า ชุน!
.....โอ้! พระเจ้าจอร์จช่วยทอดกล้วย มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย
“นี่...” เซย่าที่หาเสียงเจอเป็นคนแรกเพราะเพิ่งกลืนแตงโมชิ้นสุดท้ายลงคอไปถามขึ้น
“แล้วนี่...ชุนหายไปไหน”
...............................
ตอนนี้คนที่กลายเป็นหัวข้อสนทนาของเพื่อนๆกำลังนั่งเอนอิงพิงต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่บนเนินเขาสูงที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้สีเขียวขนาดใหญ่หลายสิบต้นกับผืนหญ้าเขียวขจีกว้างสุดลูกหูลูกตา นัยน์ตาสีใบไม้ทอดต่ำลงมองยังสถานที่เบื้องล่างที่ประกอบไปด้วยวิหารน้อยใหญ่ที่มีสภาพไม่แตกต่างไปจากเมื่อครั้งสงครามศักดิ์สิทธิ์คราวที่แล้วเลยสักนิด สักพักรอยยิ้มบางๆก็ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก
‘แซงค์ทัวรี่’
......นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ข้าไม่ได้มาเยือนที่นี่
......แต่คราวนี้คงเข้าไปได้สบายกว่าทุกที
ถ้า.....
“ว่าไง ไอคลอธซังกะบ๊วย” ฮาเดสตวาดแว้ดใส่ชุดคลอธสีชมพูที่เจ้าตัวอุตส่าห์ลงทุนหอบหิ้วมาด้วยจากญี่ปุ่นอย่างหมดความอดทน
ก็การจะเข้าไปในแซงค์ทัวรี่ได้ เซนต์ทุกคนจำเป็นต้องสวมคลอธเสมอ แต่นี่ราวกับชุดคลอธอันโดรเมด้าจะล่วงรู้ความจริงว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่เจ้าของคนเดิม ดังนั้นไม่ว่าฮาเดสจะพยายามแคะ แงะ แกะ แยกชิ้นส่วน หรือออกคำสั่งยังไง ชุดคลอธก็ทำเฉยซะงั้น แถมเจ้าโซ่เส้นยาวยังบังอาจขยับเขยื้อนเคลื่อนที่แผ่กระจายออกเป็นวงกลมรอบล้อมตัวชุดเอาไว้เหมือนจะป้องกันอันตรายให้
“เฮอะ!” ฮาเดสที่เจ็บใจจัดทำเสียงขึ้นจมูกก่อนจะแสยะรอยยิ้มที่สุดแสนจะชั่วร้ายผสมกับความสะใจสุดๆของเจ้าตัวออกมา “ฉันถามเป็นครั้งสุดท้าย จะยอมให้ฉันใส่ดีๆหรืออยากให้ทุบแกออกเป็นเสี่ยงๆแล้วเอาเข้าไปให้พวกในแซงค์ฯซ่อมให้ ว่ามา”
กรรม....เจอไม้นี้เข้าไป คลอธชุดไหนชุดนั้น (ยกเว้นแต่คลอธฟีนิกส์ล่ะนะ) เป็นอันเสร็จทุกราย.....
“ก็แค่นี้แหละ ทำเป็นเรื่องมากไปได้” ฮาเดสมองคลอธอันโดรเมด้าที่ในที่สุดก็ยอมใส่เข้ากับตัวด้วยความสมน้ำหน้าก่อนจะทำหน้าเบ้อีกรอบ
....แหวะ สีชมพู
....เอา ช่วยไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นวีซ่าชั้นดีที่จะใช้ผ่านเข้าแซงค์ทัวรี่นี่นะ
เอาล่ะ! เข้าไปกันเล้ย
เริ่มแรกที่วิหารแกะขาว......
“ว่าไง ชุน” เสียงทักทายของแอเรียส มู ดังขึ้นทันทีที่เห็นว่าผู้มาเยือนที่หน้าประตูวิหารเป็นใคร
ฮาเดสพยักหน้ารับทีนึงพลางกวาดตามองทีท่าของโกลด์เซนต์ที่เฝ้าวิหารแรกว่าจะผิดสังเกตอะไรบ้างรึเปล่า
.....ถึงพลังที่มีอยู่ตอนนี้มันจะเทียบไม่ได้เลยกับ 12 คนที่เฝ้าแต่ละวิหารอยู่ เกิดถูกจับได้ขึ้นมาล่ะก็..จ้าวนรกก็เจ้านรกเหอะ..มีหวังถูกจับขังในโลงหินเหมือนที่เจ้าโปเซดอนมันโดนดองเก็บไว้ในไหแหงๆ แต่...โทษที! คิดเหรอว่าฮาเดสคนนี้จะกลัว
“มาทำอะไรน่ะชุน แล้วมาคนเดียวเหรอ คนอื่นไปไหน” มูยังคงส่งรอยยิ้มตามแบบฉบับของเขามาให้เรื่อยๆเหมือนไม่ได้สงสัยอะไรพลางเดินตรงมาหา แต่ชุนกลับถอยห่างออกไปซะหลายก้าวเหมือนไม่อยากอยู่ใกล้ เล่นเอามูชะงักไปนิดด้วยความงง
....อะไรเนี่ย เดี๋ยวนี้รังเกียจกันซะแล้วเรอะ
“อาเธน่าอยู่ไหน” ฮาเดสเปิดประเด็นมันดื้อๆ
“โธ่เอ๊ย!” มูหัวเราะเบาๆอย่างเข้าใจ(ผิด) ก่อนจะเดินพาบรอนเซนต์รุ่นน้องไปยังบันไดที่เชื่อมต่อกับวิหารวัวทองที่อยู่ถัดไป “งั้นก็เข้าไปเลย ไม่ต้องเขินน่า คนรู้จักกันทั้งนั้น จริงมั้ย”
ฮาเดสพยักหน้าอีกครั้งพลางแอบซ่อนรอยยิ้มและเสียงหัวเราะไว้ในใจอย่างแนบเนียนขณะเดินจากมา
....หึหึ ง่ายดีชะมัด
....เครดิตเจ้าหนูนี่ดีเป็นบ้า
.....ว่าแต่
...นี่สินะ วิหารวัวทอง
“เฮ้! ชุน” ท่าทางโกลด์เซนต์ทอรัส อัลเดบารันจะดีอกดีใจน่าดูที่มีเซนต์คนอื่นที่ไม่ใช่พวกเพื่อนบ้านหน้าตาเดิมๆ 2-3 คนที่เห็นบ่อยจนเซ็งมาเยี่ยมเยียนถึงวิหาร แต่แล้ว...
“ถอยไป”
เนี่ยเหรอ...คำทักทายจากคนที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน
“หา...” อันเดเอ๋อไป 5 วินาทีเต็มๆ
“อย่ายืนเกะกะ กำลังรีบ”ปากไม่ว่าเปล่า “คนตัวเล็ก” ยังเอามือดัน “วัวตัวโต” ให้ถอยออกไปห่างๆจากหน้าประตูก่อนจะเดินเบียดเข้าไปข้างในวิหารหน้าตาเฉย
“เอ่อ....” เจ้าของวิหารวัวทองเลยได้ใบ้รับประทานต่ออีกรอบ จนกระทั่งเห็น “ผู้มาเยือน” เดินขึ้นบันไดไปวิหารคนคู่ได้ครึ่งทางแล้วนั่นแหละ
“ชุน~~~” อันเดบารันยังส่งเสียงตะโกนไล่หลังมาอย่างไม่ยอมแพ้ “ก่อนกลับแวะมากินน้ำชากันนะ ชวนไอพวกวิหารบนๆมาด้วยก็ได้ อย่าลืมล่ะ”
เชื่อแล้ว...ว่าการอยู่โยงเฝ้าวิหารผุๆพังๆนี่มันช่างสุดแสนจะสร้อยเศร้าเหงาหงอยเหลือจะทน
สักพักจ้าวยมโลกฮาเดสที่หน้าตาเหมือนหนูชุนเปี๊ยบก็มาถึงวิหารคนคู่
ขนาดอยู่แค่หน้าวิหาร ยังไม่ได้เข้าไปแท้ๆ เสียงทะเลาะกันของพี่น้องฝาแฝดโกลด์เซนต์เจมินี่ก็ลอยลมมาให้ได้ยิน
“คาน่อน” พี่ซางะที่มือขวาถือไม้กวาด มือซ้ายถือผ้าขี้ริ้วถูพื้นแผดเสียงลั่นสนั่นวิหารอย่างสุดทน “กินให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย มันร่วง”
“หนวกหูน่า” เสียงแฝดน้องที่กำลังเอ็นจอยกับขนมถุงใหญ่ในมือสะบัดเสียงตอบกลับไปแล้วขยับหันหลังให้ ตามด้วยการเคี้ยวขนมกร้วมๆยั่วโมโหพี่ชายให้แสบๆคันๆหัวใจเล่นต่อไป
แต่แล้ว.....
ในช่วงเวลาไม่ถึง 1 อึดใจดี........กรณีพิพาทระหว่างแฝดเจมินี่ก็มีขึ้นอีกเป็นระลอกสอง เมื่อพี่สง่าเริ่มลงมือทำความสะอาดโกลด์คลอธที่น้องขนุนเอาไปใส่เดินตรวจตราความเรียบร้อยรอบแซงค์ฯเมื่อเช้า
“คาน่อน~~~~น” เสียงเรียกคราวนี้สูงปรี๊ดดดดดด.....ด ชนิดที่สติสตังใกล้จะหลุดลอยเต็มที “บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่ากินขนมทั้งๆที่ยังใส่คลอธอยู่ รู้มั้ยว่ามดมันขึ้นน่ะ ห๊า!”
“ลืม เข้าใจมั้ย ลืมน่ะ ลืม...” จากคำตอบบอกชัดว่าเจ้าตัวไม่ยินดียินร้าย ก็คนมันอยากแกล้ง เอ้ย อยากกินซะอย่าง...ใครจะทำไม...
“......”
“อ๊ะๆๆ” เสียงคาน่อนดังขึ้นทั้งๆที่ยังเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก “อย่าคิดลงมือนะพี่ชาย ที่เงียบไปนี่สงสัยกำลังคิดหาวิธีจับน้องชายตัวเองขังไว้หลังวิหารสัก 3 วัน 7 วันดัดนิสัยใช่ป่ะ รู้ทันนะบอกให้....ไม่สำเร็จหรอก”
“....”
“ซางะ?”
“....”
“???”
เจอเข้าแบบนี้...น้องขนุนที่เพลินเพลินกับการสรรหาบรรดามุขใหม่ๆมาแกล้งพี่สง่าก็ชักหมดสนุกเพราะอีกฝ่ายไม่โต้ตอบอะไรกลับมาสักอย่าง แต่พอหันหน้ากลับมามองพี่ชายเต็มๆตาก็มีอันชะงักกึก
“ซา....เฮ้ย!”
ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง ตอนนี้เจมินี่ ซางะทรุดลงไปนั่งกับพื้นวิหารเหมือนคนไม่มีแรง ข้างๆกันเป็นบรรดาอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหลายแหล่ที่เจ้าตัวคงหมดกำลังใจจะถือไว้เลยปล่อยลงกองกับพื้นให้มันหมดเรื่องหมดราว แล้ววินาทีต่อมาน้ำตาเม็ดโตๆก็เริ่มไหลซึม......
.......ซวยแล้วตู สงสัยจะแกล้งแรงไปหน่อย
หัวใจน้องคาน่อนกระตุกวูบพลางทิ้งขนมในมือแล้วกระโดดเข้าไปหาด้วยสีหน้าเป็นห่วงเล็กๆ ....ยังไงซะนั่นก็เป็นพี่ชายที่มีอยู่กะเค้าแค่คนเดียว นึกไม่ถึงว่าจะมีเสียงตวาดแว้ดด้วยความเจ็บแค้นจากใครบางคนดังขึ้นไล่หลังมา
“ไม่ได้ความ...แกนะแก เป็นน้องประสาอะไร หัดเอาใจใส่พี่มั่งเซ่”
“อะไรนะ...” สองแฝดอุทานพร้อมกัน
“หูหนวกเรอะ” ท่าทางฮาเดสที่ยืนดูอยู่นานจะ ‘อิน’ จัดเลยลืมตัวไปหน่อย เสียงตวาดเลยดังลั่นจนหูคู่แฝดประจำแซงค์ฯแทบชา “ฉันบอกว่าคราวหน้าคราวหลังให้หัดดูแลพี่ตัวเองซะมั่ง อย่าเอาแต่แกล้งได้แกล้งดี แกล้งอยู่ได้ รู้มั้ย..คนเป็นพี่ก็มีหัวใจนะ(โว้ย)”
“ชุน?” ซางะอ้าปากค้างมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังขึ้นเสียงฉอดๆใส่พวกเขาสองคนอย่างเอาเป็นเอาตายชนิดไม่เชื่อสายตา ส่วนคาน่อนได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“จำไว้เลย” ร่างบางในชุดคลอธสีชมพูที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปวิหารปูยักษ์ทิ้งท้าย “ถ้าฉันเห็นไอน้องคนไหนบังอาจแกล้งพี่อีกล่ะก็...ฮึ่มมมม พ่อซัดไม่เลี้ยงแน่”
ว่าแล้วก็สะบัดหน้าพรืดเดินกระแทกเท้าโครมๆจากไป ทิ้งให้สองแฝดเจมินี่ได้แต่มองหน้ากันไปมาด้วยความงงสุดขีดคอสโม่
....ให้ตาย! ทำไมพวกคนเป็นน้องมันถึงได้ชอบแกล้งพี่นักนะ หัดให้ความเคารพกันหน่อยไม่เป็นรึไง คอยดู...กลับไปนี่จะให้เจ้ารูเน่มันทำรายชื่อไอพวกชอบแกล้งพี่เก็บไว้คิดบัญชีแค้นตอนตายให้หมดเล้ย
จ้าวยมโลกที่อารมณ์บูดสนิทบ่นบู้บี้พลางเตะโน่นเตะนี่ระบายอารมณ์ไปตามทางจนถึงวิหารปูยักษ์
....ว่าแต่ ไอพวกชอบแกล้งพี่นี่มันมีใครมั่ง...เจ้าเจมินี่คนน้องละหนึ่ง แล้วก็...แล้วก็....เจ้าเ....
ม่ายยยยยยยยย!
แค่คิด....ฮาเดสก็เข่าอ่อนจนทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น
....เจ้าเซอุส เจ้าหนูนั่น แล้วก็ร่างของข้า ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ อาเธน่าช่วย(ไม่ได้)!!!! ทีนี้ใครจะช่วยข้าล่ะเนี่ย ว้าก! ไม่ได้การ...ต้องรีบกลับจูเด็คก้าโดยด่วน ก่อนที่.....
....ว่าแต่ เสียงอะไรคุ้นๆ? แล้วยังจะกลิ่นอายแห่งความตายและความสิ้นหวังที่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณนี่อีกล่ะ
พอตั้งสติได้แล้วเหลียวไปมองรอบตัวก็เจอเข้ากับใบหน้ามากมายที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทนทุกข์ทรมาน และโศกเศร้าของทั้งชายหญิงทุกวัยไม่ยกเว้นแม้แต่เด็กและคนชราที่ถูกนำมาประดับติดไว้เต็มกำแพงวิหารปูยักษ์กำลังส่งเสียงร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือราวกับสัมผัสได้ว่าผู้ที่ก้าวเท้าเข้ามาในวิหารจริงๆแล้วเป็นใคร
หารู้ไม่ว่าขอร้องผิดคนซะแล้ว....
“เงียบๆหน่อยได้มั้ย หนวกหูจริงๆเลย” จ้าวยมโลกกระชากเสียงใส่แล้วถลึงตามองกราดไปตามกำแพงวิหาร เล่นเอาบรรดาใบหน้าทั้งหลายหุบปากสนิท “ที่เรียกข้านี่..อยากลงนรกกันมากนักใช่มั้ยห๊ะ ได้นะ เดี๋ยวจัดให้”
คราวนี้จากเสียงร้องโหยหวนเปลี่ยนเป็นเสียงคร่ำครวญด้วยความหวาดกลัว แทบจะทุกใบหน้าส่ายไปมากันให้พึ่บพั่บ
“เออ ค่อยฉลาดขึ้นมาหน่อย ทีหลังจะให้ใครช่วยก็หัดดูตาม้าตาเรือซะบ้าง” ฮาเดสยังไม่วายประชดซ้ำแถมยังมีน้ำใจเผื่อแผ่ไปถึงคนเฝ้าวิหารที่ไม่รู้ว่าหายหัวไปอยู่ซะที่ไหน “ให้ตายเด้! ทำไมไอคนเฝ้าวิหารนี้มันถึงได้รสนิยมห่วยแตกถึงขนาด จะติดวอลเปเปอร์ที่ผนังทั้งทีก็เลือกให้มันเจริญหูเจริญตากว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ เฮ้อ!....”
ว่าแล้วก็ทำหน้าเซ็งโลกเดินออกจากวิหารไป ปล่อยให้โกลด์เซนต์แคนเซอร์ เดธมาสก์ที่แอบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ได้แต่ตะลึงกับความหาญกล้าของบรอนเซนต์คนสวยที่(น้องตี้)แอบหมั่นไส้มานาน แผนการที่วางไว้ว่าจะแกล้งหลอกให้หนำใจเลยพังทลายลงอย่างไม่เป็นท่า....ไปๆมาๆยังถูกด่าซ้ำอีกตะหาก
เวรกรรมแท้ๆเลย แช่มเอ๊ย เล่นกับใครไม่เล่น.....
ต่อจากวิหารปูยักษ์ก็เป็นวิหารราชสีห์....ที่ดูเหมือนจะผ่านง่ายผ่านดายดายชนิดไร้ปัญหา เพราะแค่ฮาเดสโผล่หน้าเข้าไปปุ๊บก็เจอเข้ากับเลโอ ไอโอเรีย เจ้าของวิหารปั๊บทันที
“ว่าไง ชุน” เรียคุงที่อยู่ในชุดโกลด์คลอธเต็มยศโบกมือทักทาย “มาหาฉันเหรอ (เปล่าโว้ย - ฮาเดส) แต่‘โทษทีนะ ฉันต้องเอาของไปให้ท่านผู้เฒ่าที่โกโรโฮ ยังไงเข้ามาข้างในก่อน”
ปากไม่พูดเปล่ามือยังลากแขนคนตัวเล็กกว่าให้เดินตามเข้ามาในวิหาร วินาทีต่อมาโหลแก้วขนาดใหญ่ที่บรรจุขนมสารพัดชนิดไว้เต็มนับสิบโหลก็ถูกหยิบออกมาวางเรียงรายตรงหน้า
“กินขนมไปพลางๆก่อนนะ” ไอโอเรียส่งนมร้อนแก้วใหญ่ให้พลางตบไหล่เซนต์รุ่นน้องเบาๆแล้วรีบสาวเท้าออกจากจากวิหารไป โดยไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าหงิกๆของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
....ชิ! มันชักจะมากเกินไปแล้วนะเจ้าแมวเหมียว (กร๊อบๆ)
...คิดว่าข้าอายุสามขวบเรอะ ถึงเอาขนมมาล่อ (กร๊อบๆๆๆๆๆ)
....อืม...ไอนี่อะไรน่ะ อร่อยดี (กร้วมๆๆๆๆๆ ซู้ดดดดดดดด)
สักพักนมร้อนแก้วโตก็หายวับ โหลขนมหลายโหลก็พร่องไปอย่างเห็นได้ชัด ทีนี้พอท้องอิ่ม..สมองจ้าวยมโลกก็เริ่มทำงานเพื่อวางแผน “บุกเดี่ยว” วิหารสาวพรหมจรรย์ที่อยู่ถัดไป
....วิหารที่ว่ากันว่ามี ‘บุรุษผู้ใกล้เคียงพระเจ้า’ คอยดูแลอยู่ จะตบตาคนๆนั้นคงไม่ใช่เรื่องง่าย
หลังจากใช้สมองคิดบวกลบคูณหารถอดสมการยกกำลังสแคว์รูทสะระตะในหัวอยู่ครึ่งอึดใจ ฮาเดสก็มองโหลขนมในมือที่ตัวเองลงความเห็นแล้วว่าอร่อยที่สุดอย่างตัดใจแล้วเผยรอยยิ้มที่แสนจะชั่วร้ายออกมา
....เอาวะ! ขนาด ‘จ้าวยมโลก’ ยังไม่รอด แล้ว ‘พระเจ้า’ จะเหลือเรอะ เหอๆๆๆ
จริงอย่างที่นึกไว้ ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในวิหารราศีกันย์ เสียงเรียกของเวอร์โก้ ชากะก็ดังขึ้นแทบจะในทันที
“อันโดรเมด้า....”
ผู้มาเยือนกลับไม่พูดอะไรพลางเดินเข้าไปใกลๆๆแล้ววางโหลในมือขนมไว้บนโต๊ะตัวเล็กข้างบังลังก์ดอกบัวที่หลวงพี่ประจำแซงค์นั่งสมาธิอยู่
ชากะนิ่งไปนิดก่อนจะแย้มรอยยิ้มบางออกมา
“ไอโอเรียส่งเธอมาเป็นทูตสันติภาพงั้นเหรอ ขอบใจนะ”
พูดแค่นั้น หลวงพี่ก็จัดการนั่งทำสมาธิแผ่เมตตาให้เจ้าของขนม(ที่ไม่รู้ตัวว่าโดนพาดพิงถึง)ทันที เปิดโอกาสให้ฮาเดสเดินยิ้มออกจากวิหารได้ง่ายๆ
วิหารคันชั่งไม่มีใครอยู่..เมื่อกี๊เจ้าเหมียวก็บอกแล้วนี่นะว่าโกลด์เซนต์ราศีตุลย์ตอนนี้ไปประจำการอยู่ที่โกโรโฮ...ส่วนวิหารแมงป่องสวรรค์ก็ไม่มีคนอีก แต่มีกระดาษแผ่นเบ้อเร่อแปะไว้หน้าประตูว่า
“ใครมีธุระ ติดต่อได้ที่วิหารอควาเรียส จะสอดแนม แอบดู สโตรกเกอร์ ยังไงได้ทั้งนั้น ขออย่างเดียว...อย่าโผล่หัวมาขัดจังหวะให้เสียอารมณ์แล้วกัน....ไม่งั้นเจอเจอสกาเลต นีดเดิล อันทาเรสแน่”
(ลงชื่อ) สกอร์เปี้ยน มิโร่
งั้นก็มาต่อกันที่วิหารคนครึ่งม้าที่มืดสลัวและเงียบกริบราวไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอาศัยอยู่เลยก็แล้วกัน
แต่รู้สึกว่า....
....ไม่มีใครอยู่อีกแล้ว ไอพวกเซนต์วิหารบนๆนี่มันยังไงนะ ทำไมไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยเหมือนพวกวิหารล่างๆเล้ย ลองย้ายสังกัดไปนรกเมื่อไหร่...จะตัดเงินเดือนซะให้เข็ด
ทีนี้..เดินไป 5 นาทีก็แล้ว เดินมา 10 ก็แล้ว เดินวนซ้าย เดินเวียนขวา เดินจนมึนไปหมดก็ยังหาทางออกไม่เจอซะที
กับดัก ‘เขาวงกต’ สินะ
แล้วในที่สุดความอดทนของจ้าวยมโลกก็สิ้นสุดลง
....ถ้าไอทางออกมันหายากนัก ก็ ‘พัง’ มันให้เรียบ แล้ว ‘ลุย’ ออกไปเลย
หลังจากยืนทำสมาธิรวบรวมคอสโม่อยู่สักครู่ ฮาเดสก็ปล่อยพลังหมัดชกเปรี้ยงไปยังกำแพงหินสีเทาที่อยู่ใกล้ๆตัว และจะเพราะพลังของชุนจังที่พัฒนาขึ้นหรือจะเพราะแรงยัวะกระจายของฮาเดสก็ตาม ทันทีที่พลังหมัดกระทบเป้าหมายก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นพร้อมๆกับรอยร้าวขนาดใหญ่ที่ขยายตัวยาวขึ้นๆออกไปทุกทิศทุกทาง ไม่ว่าเส้นทางจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดไหนก็ไม่มีเหลือ สักพักก็มีเสียงอะไรถล่มดังโครมสนั่น ! จากนั้นบันไดทางขึ้นไปวิหารแคปริคอร์นก็ปรากฏให้เห็นอยู่เบื้องหน้า
“โอ้! เยส” ฮาเดสที่สะใจในอารมณ์แบบสุดๆแทบจะตบเข่าฉาดพลางเดินแกมกระโดดตรงไป เลยไม่ได้ยินเสียงตะโกนเรียกของไอโอรอสที่วิ่งหน้าตั้งกลับมาที่วิหารเพราะกลัวเซนต์รุ่นน้องจะหาทางออกมาจากกับดักไม่ได้เลยโดนซากกำแพงถล่มทับบี้แบนอยู่ข้างใต้ซะงั้น
“ชุ้นนนนนนน....กลับมาก๊อน....ไอโอเรี๊ย ไอน้องเลิฟอยู่หนาย มาช่วยพี่ที้....เฮลป์ มี ซัมบอดี้ เฮลป์ มี พลีส”
และแล้ว...ก็มาถึงวิหารแคปริคอร์นจนได้
....ฮาเดสสู้ๆ อีกนิดเดียวก็จะถึงวิหารอาเธน่าแล้ว
....ว่าแต่ โกลด์เซนต์เฝ้าวิหารนี้จะอยู่มั้ยนี่
อยู่นั่นไง...แคปริคอร์น ชูร่า...กำลังนั่งคุกเข่าสวดมนต์ภาวนาอยู่หน้ารูปปั้นอาเธน่าที่กำลังมอบดาบศักดิ์สิทธิ์ให้กับเซนต์คนหนึ่ง
....สมแล้วที่เป็นโกลด์เซนต์ที่ทุกคนยอมรับว่าเป็นผู้จงรักภักดีต่ออาเธน่ามากที่สุดในหมู่โกลด์เซนต์ด้วยกัน
แต่ไอการสวดภาวนาชนิดไม่ลืมหูลืมตา ขนาดมีคนมายืนจ่อหลังแล้วยังไม่รู้ตัวเนี่ย มันดีอยู่เรอะ...
“นี่...”
ฮาเดสที่ทนสงสัยไม่ไหวจนต้องยื่นมือเข้าไปสะกิด แต่แล้วก็ต้องผงะขยับถอยออกมาด้วยความตกใจแทบไม่ทัน เพราะทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสโดนชุดคลอธแคปริคอร์น ร่างของชูร่าก็เอียงวูบเข้าหาแล้วฟุบลงไปกับพื้น ต่อจากนั้นก็
“Zz… Zz… Zz… Zz… Zz… Zz… Zz”
สิ่งที่เห็นเล่นเอาความประทับใจของจ้าวนรกหดหายลงไปกว่าครึ่ง...
....อ๊อ...ที่แท้ก็นั่งหลับ โด่เอ๊ย!
....
“วู้! ชุนนนนนนน... ตรงนั้นน่ะ..ชุนใช่มั้ย มานี่เร้ว....” เสียงแหกปากตะโกนเรียกดังมาจากวิหารหลังที่อยู่ถัดไปทำให้ฮาเดสจับทิศทางได้ว่าควรเดินต่อไปทางไหน
ในวิหารอวาเรียสที่แสนเย็นยะเยือกไปด้วยรังสีความเย็นอำมหิตมหาศาล...สกอร์เปี้ยน มิโร่กำลังนั่งสั่นพั่บๆฟันกระทบกันกึกๆอยู่ในผ้าห่มหนาเตอะขนาดใหญ่ มือซ้ายถือไอติมแท่งโต มือขวามีช้อนตักน้ำแข็งไสคาอยู่ในอ่างน้ำแข็งไสใส่น้ำหวานขนาดย่อม ตรงหน้ามีชุดอาหารแช่แข็งครบเซตวางไว้ ข้างๆกันเป็นเหยือกน้ำใส่น้ำแข็งเย็นเฉียบขนาดซดทั้งวันก็ยังไม่หมด แถมยังเปิดเพลง ‘มนต์รักขั้วโลกเหนือ’ เพื่อเพิ่มบรรยากาศโรแมนติกอีกตะหาก
“กินด้วยกันมั้ย” มิโร่ที่ใกล้จะขาดใจตายอยู่รอมร่อรีบฉีกยิ้มหวานให้อย่างพยายามหาเพื่อนร่วมทุกข์เต็มที
แต่...
“ไม่ต้องเลย”
เสียงตวาดแว้ดดังมาจากข้างในตามด้วยโกลด์เซนต์อคาเรียส คามิวเจ้าของวิหารตัวจริงที่เดินออกมาพร้อมไอติมถ้วยยักษ์ มาถึงก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงจัดการออกคำสั่งทันที
“กินเข้าไปให้หมดนะ มิโร่ อย่าให้เหลือ ไหนว่าถ้าไม่ได้กินข้าวฝีมือฉันวันนี้เห็นทีต้องขาดใจตายแน่ไง”
“จ๋าจ้ะ” อย่างมิโร่เรอะจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้ารับอย่างเดียว เล่นเอาฮาเดสมองหน้าคู่รักประจำแซงค์ฯสลับกันไปมาอย่างหวาดเสียวเต็มที
...แบบนี้จะกินหรือไม่กินก็มีค่าเท่ากัน ดูท่าจะรอดยาก.. เอาเหอะ! แล้วข้าจะออกตั๋วทัวร์นรกให้ล่วงหน้าแล้วกัน
ยืนเก้ๆกังๆอยู่สักพัก เมื่อเห็นว่าไม่เป็นที่สนใจของใครจ้าวยมโลกก็เดินจากไปซะเฉยๆ แป้บเดียวก็ผ่านวิหารปลาทอง เอ้ย พิชเชส ไปได้อย่างรวดเร็ว...ก็น้องตี้มัวแต่โบ๊ะแป้ง ดัดขนตา ทาลิปสติกอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมออกมาซะที แล้วเรื่องอะไรฮาเดสจะอยู่รอให้โง่
แต่พอเดินขึ้นบันไดมาจนสุดทางนี่สิ....
โอ้...แม่เจ้า เกิดมาร่วมพันปียังไม่เคยเห็นอะไรน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
กุหลาบ...ทะเลกุหลาบสีแดง ขาว ดำ และอีกสารพัดสารพันสีนับพันๆหมื่นๆดอกกำลังบานสะพรั่งจนแทบมองไม่เห็นพื้นเบื้องล่าง แค่เห็นก็ขนลุกขนพองอย่างบอกไม่ถูก ยังจะกลิ่นฉุนฉึ่งชวนสลบนี่อีก...แหวะ
....ไม่ไหวแล้ว
“เนบิวล่า...เชน” ในที่สุดฮาเดสก็ทนไม่ไหวเลยตัดสินใจใช้โซ่อันโดรเมด้าในมือแทนกรรไกรตัดหญ้าชั่วคราว แป้บเดียว...ดงกุหลาบก็มีอันกระจุยเกือบหมด
....เฮ้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย
ฮาเดสเอามือที่อุดจมูกออกแล้วหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างมีความสุข พลางมองบันไดทางขึ้นวิหารเคียวโกด้วยอย่างความหวังแล้วเดินขึ้นไปอย่างมาดมั่น เลยทันให้เจ้าของทุ่งกุหลาบที่แต่งหน้าเสร็จพอดีออกมาเห็นผลงานที่ทำไว้
“กรี๊ดดดดดด.....” เจ๊ตี้กรี๊ดแตกกระจายพลางเต้นเป็นปลาทองโดนน้ำร้อนลวกเมื่อเห็นกุหลาบแสนรักมีอันเป็นไปมากกว่าครึ่ง ต่อด้วยการเหลียวซ้ายแลขวาหาตัวการประทุษร้าย เลยทันเห็นข้างหลังคนที่กำลังก้าวเข้าไปในวิหารเคียวโกไวๆ
“อ๊าย...นังชุน กลับมานี่นะย๊า กล้าดียังไงถึงบังอาจมาทำร้ายลูกรักของช้านนน... นังชุ้นนนนน....กลับม๊า กลับมานี่เดี๋ยวนี้.....”
.......................................
ถึงแล้ว....วิหารเคียวโก
เบื้องหน้า...เคียวโกชิออนในชุดคลุมสีเข้มที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับกองงานเอกสารสูงท่วมศีรษะอย่างมีสมาธิถึงกับเงยหน้าขึ้นมองเมื่อรู้สึกถึงพลังอันแปลกประหลาดของผู้มาใหม่
พลัน..ดวงตาสีม่วงก็ฉายแววตระหนกเมื่อร่างๆนั้นเดินตรงเข้ามาหา พลางอุทานออกมาด้วยเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน
“ท่านฮาเดส”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น