FF7 (AU) advent children: ตามหาพี่ชาย....ยยยยยยย! (P8)

Shonen ai Warning : รังสีอัลตราไวโอเล็ตรุนแรงเล็กน้อย (คิดว่านะ) แต่รับรองว่ายังปลอดภัยต่อสุขภาพ

Title : ตามหาพี่ชาย....ยยยยยยย!

Author : jes

Pairing : ไม่มี๊...ไม่มี อีกอะแหละ

Disclaimer : ตัวละครเป็นลิขสิทธิ์ของ square enix ค่ะ ไอเดียนี้เกิดขึ้นเพราะความเซ็งตอนฟังสัมมนา เพื่อถ่วงหนังตาไว้ไม่ให้หลับคาโต๊ะเลยขีดๆ เขียนๆ ฟิคมันแก้เบื่อ เลยได้ฟิคนี้ออกมา

Intro : เขียนตามใจอยากค่ะ เนื้อหาเลยไม่ตรงเนื้อเรื่องหลักและค่อนข้างไร้สาระ คิดว่าอ่านเอาสนุกแล้วกันนะเจ้าคะ ตามพล็อตเรื่องคราวนี้ตัวละครหลักจะเป็นฝ่ายชินระทั้งหมด เซฟจัง แซคกี้ แองจีล และเจเนซิสเลยได้มีบทกะเค้าบ้างหลังโดนเจสดองเก็บไว้ไม่เห็นหน้าค่าตาในฟิค brother เลยสักคน (เปลี่ยนมาดองบทเอริธ ทีฟ่า แบร์เร็ต และพวกพ้องคนอื่นๆ แทน -*-)  

แต่แค่อ่านชื่อเรื่องก็รู้แล้วใช่มะว่า...หนีไม่พ้นคลาวด์คุงกับแก๊ง 3 หนุ่มผมเงินตามเคย

ปล. เจสเป็นแม่ยกคลาวด์ค่ะ (หรือจะพูดให้ถูกคือ เซฟี่คลาวด์) อย่าว่าคลาวด์กันเลยนะ ถึงจะยอมรับว่าหมอนี่พึ่งไม่ค่อยได้จริงๆ ก็เหอะ!

-----------------------------------------------------------------------

ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะเป็นคนพาเที่ยว แต่เอาเข้าจริง..นอกจากสถานที่หลักๆ ที่บอกไว้ในแผนที่แล้ว คลาวด์ก็ไม่รู้จักที่เที่ยวยอดนิยมของพวกวัยรุ่นเลยสักแห่ง ลงท้าย...ก็กลายเป็นฝ่ายถูกพาเที่ยวซะเอง

......สวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในมิดการ์

สถานที่ที่เด็กหนุ่มผมเงินทั้ง 3 คนลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าอยากไปเที่ยวที่สุด

แรกๆ ก็ตะลุยเล่นเครื่องเล่นกันอยู่ดีๆ แต่หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จแล้วกำลังจะหาอย่างอื่นเล่นต่อ อะไรสักอย่างก็ดลใจให้คาดาจชวนทุกคนเข้าไปทดสอบความกล้าใน “บ้านผีสิง” เสียนี่

ผลปรากฏว่า...เจอดีกันถ้วนหน้า แต่ละคนขวัญผวาสติแตกกระเจิงจนคลาวด์ต้องหอบเอาทั้ง 3 ตัวยุ่งออกมาข้างนอกอย่างทุลักทุเล จำเป็นบทเรียนขึ้นใจว่าทีหน้าทีหลังอย่าหาเรื่องใส่ตัวด้วยการยอมให้เด็กเข้าไปเล่นในบ้านผีสิงอีก

“ฮือ..แง...” เจ้าคนตัวตั้งตัวตีอยากเล่นดีนักท่าจะอาการหนักสุด ในเมื่อเดินๆ อยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงของตก พอก้มลงมองหาตามความเคยชิน อะไรสักอย่างก็กลิ้งออกมาฉีกยิ้มสยองให้จากใต้เก้าอี้ เล่นเอาเจ้าตัวร้องไม่ออก ตัวสั่นพั่บๆ แถมแข้งขาอ่อนเดินไม่ไหวให้คลาวด์ต้องกึ่งอุ้มกึ่งช่วยพยุงออกมา

“เค้าแกล้งเปิดเสียงของตกน่ะ กะเวลาให้คนมองที่พื้นสักพัก กลไกที่อยู่ใต้เก้าอี้ก็จะกลิ้งหัวตุ๊กตาออกมา” พี่ชายปลอบไปพลางเกร็งแขนขึ้นอีกนิดเพื่อรับน้ำหนักคาดาจที่ยังอ้อนกอดคอไว้ไม่ยอมปล่อย ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นลูบหลังลูบไหล่ปลอบอีกคนที่ตอนนี้แทบจะกอดเขาเอาไว้ทั้งตัว

“อะไรก็ไม่รู้เย็นๆ มาจับที่คอ...”  ยาซูที่เมื่อกี้ร้องลั่นบ้าน(ผีสิง)ไปแล้วทีนึงทำคอหดพลางหลับตาปี๋

“ไม่เป็นไร แค่โครงกระดูกปลอมที่อยู่แถวๆ นั้นยื่นมือมาแตะ ที่นิ้วคงมีเซนเซอร์จับความร้อนติดไว้ให้ขยับไปโดนคนที่มายืนใกล้ๆ”

จากนั้นก็เอียงหน้าไปกระซิบปลอบอีก 1 คนที่เหลือ

“ลอซ ใจเย็นๆ ข้างนอกไม่มีอะไรแล้ว ตัวนายมันหนักนะ”

“ไม่เอา เค้ากลัว” คนตัวโตที่สุดแต่ดันขี้กลัวที่สุดเอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าไปข้างในบ้านผีสิงได้ไม่ถึงสิบก้าว ลอซก็จัดแจงแปลงร่างเป็นน้องหมียักษ์ไซส์ XL เกาะติดหลังพี่หมีไซส์ M ไว้แน่น

ภาพผู้ชาย 4 คนยืนกอดกันนัวเนียอยู่หน้าบ้านผีสิง (ที่แย่ที่สุดคือมีเขาติดอยู่ตรงกลาง) คงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะคนที่เดินผ่านไปผ่านมามักเบิ่งตาโตแล้วแอบอมยิ้มหรือไม่ก็หัวเราะกันคิกคัก คลาวด์ถอนใจอีกเฮือกใหญ่ก่อนงัดเอาไม้ตายออกมาใช้

“คนขายตั๋วบอกว่าแพนเค้กน้ำผึ้งกับวาฟเฟิลไอศกรีมของร้านที่อยู่ข้างๆ เคเบิลคาร์อร่อยมากเลยนะ”

ได้ผล...

“ไหนๆ ไปทางไหน แพนเค้ก วาฟเฟิล” ลอซหูผึ่งเด้งดึ๋งออกมาทันที ท่าทางจะลืมไปสนิทว่าเมื่อครู่ยังร้องงอแงกลัวผีอยู่แหมบๆ ก่อนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อโดนคาดาจกับยาซูที่จำต้องยอมปล่อยมือตามไปด้วยหันมาประสานสายตา ‘จิก’ ใส่  

...เพราะพี่ชายไม่มีปฏิกิริยาเหมือนที่คิด ‘แผน’ ที่วางไว้เลยผิดพลาด คนที่ตั้งใจจะเป็น ‘คนปลอบ’ เลยต้องเล่นบท ‘คนกลัว’ ซะเอง

“ถามจริง..พี่ชายไม่กลัวบ้างเลยเหรอ” ยาซูถามด้วยความสงสัยขณะยืนต่อคิวซื้อของกิน

“ก็.....มันชินน่ะ” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกระจ่าง นัยน์ตาสีฟ้าสดเป็นประกายระยับ แต่ไม่ยอมตอบอะไรมากไปกว่านี้

ขณะที่แต่ละคนตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับขนมของตัวเอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอกดรับน้ำเสียงเรื่อยๆ สบายๆ ของแองจีลก็ดังมาตามสาย

“ว่าไง เจเนซิสบอกว่าไปเที่ยวสวนสนุกกัน ดีมั้ย เสียงดังเชียว”

“ครับ” คลาวด์ยิ้มบางๆ พลางตักไอศกรีมเข้าปาก “ทางโน้นมีอะไรรึเปล่าครับ”

“โทรมางั้นแหละ ไม่มีอะไร” แองจีลหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่..นายนินทาอะไรเซฟิรอธรึเปล่า เห็นหมอนั่นจามฟุดฟิดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่มีอะไรจริงๆ บาย....”

แองจีลวางหูไปง่ายๆ ท่ามกลางความงุนงงของคลาวด์

...เมื่อตอนสายๆ เจเนซิสโทรเข้ามาหนนึง จากน้ำเสียงฟังแล้วดูอึกอักยังไงชอบกล พอรู้ว่าเป็นเขาไม่ใช่เซฟิรอธก็แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเปลี่ยนคำถามเป็นตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่

...จะคุยกับเซฟิรอธ แต่กลับโทรเข้าเบอร์สำรองที่แทบจะไม่เคยเปิดใช้

...แล้วทำไมถึงอยากรู้ว่าเขากำลังทำอะไร

...ไม่เข้าใจจริงๆ

พอท้องอิ่มก็เริ่มหาเรื่องเล่นต่อ แต่ก็ไม่รู้จะเล่นอะไรอีกดีในเมื่อเล่นมันหมดทุกอย่างที่มีในสวนสนุกแล้ว

“พี่ชาย ทะเลอยู่ไกลมั้ย อยากไปทะเล” อยู่ๆ ลอซที่นั่งมองแสงอาทิตย์ที่เริ่มฉาบท้องฟ้าสีน้ำเงินยามบ่ายให้ค่อยๆ กลายเป็นสีส้มอมทองของยามเย็นก็รำพึงรำพันขึ้นมาจุดประกายความอยาก

ตอนอยู่ที่นีเบิลเฮ์ลมซึ่งเป็นหมู่บ้านในหุบเขาก็มีแต่หิมะตอนหน้าหนาวกับทุ่งหญ้าสีเขียวในหน้าร้อน พอมาอยู่มิดการ์ทั้ง 3 คนก็ต้องตั้งหน้าตั้งหาทำงานหาเงินให้พอประทังชีวิต

...เพราะไม่เคยได้เที่ยวตามใจ เลยไม่รู้ว่า ‘ทะเล’ หน้าตาเป็นยังไง    

“อืมมมม..” คลาวด์ขมวดคิ้ว “สะดวกที่สุดคงเป็นที่จูน่อน เพราะชินระมีศูนย์ฝึกโซลเยอร์อยู่ติดชายทะเลที่นั่น”

เท่านั้น....สายตา 3 คู่ 6 ข้างก็หันมาโฟกัสที่เขาเป็นจุดเดียวกัน

“งั้นไปได้ใช่มั้ย” ยาซูยิ้มกว้างพลางมัดมือชกกันต่อหน้าต่อตา “พี่ชายพาไปนะ.....”

“ไปวันนี้เลย พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาดูทะเลแต่เช้า” คาดาจออกอาการเอาแต่ใจตามเคย

“โว้ว ทะเล” ลอซคุงตาโต มองหน้าก็รู้ว่าใจลอยไปถึงทะเลเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ได้ ต้องทำเรื่องขออนุญาตก่อน แล้วก็เตรียม.....”

พูดยังไม่ทันจบ คาดาจก็ฉีกยิ้มแล้วคว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่ไม่คิดจะเปิดใช้อีกเลยนับแต่ได้เจอคลาวด์ออกมาถือไว้ 

“ไม่ยาก แค่....”

แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะอีกครั้ง พอคุยจบ คลาวด์ก็ยิ้มบางๆ ส่งให้ แม้จะปิดบังร่องรอยความหนักใจบนสีหน้าได้ไม่มิด

“ท่านรองฯ ให้ทุกคนรีบกลับไปที่ชินระเดี๋ยวนี้เลย”

.......................................................................

มาอย่างสั้นสุดๆ TT^TT  จริงๆ อยากเขียนยาวกว่านี้ค่ะ แต่กลัวไม่มีชีวิตรอดเพราะงานเข้าจนแทบกระดิกตัวทำอย่างอื่นไม่ได้ เลยอัพช้าขนาดนี้

รอไว้ช่วงหยุดวันวิสาขบูชานะคะ จะปั่นแบบยาวๆ ออกมาให้อ่านกัน ถ้าสมองแล่น+ไอเดียพุ่งจะเขียนให้จบเลย  เพราะเหลืออีกไม่เกิน 3 ตอนก็จบแล้ว....จากนั้นจะเขียน side story สั้นๆ สักเรื่อง แก้ต่างเผื่อใครสงสัยว่าทำไมเซฟิรอธฟิคนี้ถึงยึดติดกับคลาวด์เหลือเกิน...มันมีเบื้องหลังค่ะ

ตอบเมนต์

คุณคนรักคลาวด์ : ก่อนอื่นต้องขอโทษที่ต้องให้รออ่านนานค่ะ แล้วก็ขอบคุณมากๆๆๆๆ สำหรับคอมเมนต์ถามไถ่ เพราะพองานเร่งไฟเขียนฟิคก็มอด (เหนื่อย+หมดแรง+หัวไม่แล่น) ได้คอมเมนต์คุณคนรักคลาวด์ที่ล่ะช่วยเติมน้ำมันให้ คราวนี้สั้นหน่อยนะคะ แต่จะรีบเขียนต่อช่วงวันหยุดวิสาขฯ นี้แน่นอน

(คือ...คนเขียนเป็นพวก "ทำอะไรตามใจคือไทยแท้" ค่ะ ปรกติถ้าไม่มีใครแสดงตัวเป็นแฟนฟิคประจำก็จะอัพฟิคตามใจฉัน...แต่ถ้ารู้ว่ามีคนรออ่านล่ะก็..จะพยายามไม่ดองค่ะ...แต่ก็ดองไว้ที่เด็กดีหลายเรื่องอยู่..ง่ะ)


ฝากข่าว

(ไอคุณ)เจ้าสาว : ฟิค black butler+god child ของแกยังไม่เสร็จ รอไปก่อนนะ ขอเคลียร์เรื่องนี้กับเซย่าที่ค้างอยู่ให้หมดก่อน

โซบะถั่วงอก : ฟิคดีเกรย์แมน (ที่จำไม่ได้ว่าไปสัญญาว่าจะเขียนให้เมื่อไหร่) ถ้าอยากอ่านจริงๆ เขียนให้ก็ได้ แต่เป็นตอนเดียวจบนะ ต่อคิวหลังฟิคของเจ้าสาวด้วย

มิสยู : โตเกียวฯ ยังเขียนอยู่ แต่...อยากเขียนเรื่องอื่นก่อนง่ะ เรื่องนี้เขียนสนองตัณหาตัวเอง ช้าได้ไม่เป็นไร

สาวกชิออน : sanc top p2 ยังไม่เสร็จจ้ะ รอเดี๋ยวๆ