Chapter 3: I for You
เสียงทุ้มต่ำอันแสนคุ้นเคยดังก้องมาจากด้านบนศีรษะ ดวงหน้าเรียวเงยขึ้นก่อนเบิกตากว้าง วินาทีนั้นราวถูกสาดด้วยน้ำเย็นจัด ...กาลเวลาคล้ายย้อนคืนสู่อดีต
...ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนกิ่งซากุระ
อาจเป็นความคิดถึงที่มีมากจนเกินไป หรือไม่ก็...อาจเป็นภาพลวงหลอกตาที่มายาแห่งแสงจันทร์บิดเบือนสร้างขึ้นมาปรากฏให้เห็น
...เป็นไปได้หรือ?
ในเมื่อเขาเองที่เป็นคน.....
"ถ้าคุณทำแบบนั้น จะไม่มีซากุระสีชมพูเอานะครับ" เสียงของชายผู้นั้นยังดังต่อเนื่อง คล้ายเป็นการพิสูจน์ว่าไม่ใช่ความฝัน “ดอกซากุระเดิมเป็นสีขาว แต่เพราะมีศพฝังอยู่ใต้ต้น เมื่อดูดเลือดจากศพ ดอกซากุระจึงกลายเป็นสีชมพู จำได้ว่าเคยบอกซุบารุคุงไปแล้วนะ”
"คุณ...เซย์ชิโร่..."
เสียงที่ลอดออกจากริมฝีปากบางแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ เมื่อเงาร่างนั้นขยับตัวลงมายืนเคียงข้าง
ร่างสูงหนาในชุดสูทสีดำตัวเดียวกับที่เห็นครั้งสุดท้ายดับก้นบุหรี่ในมือ นัยน์ตาดำ ยาวรีจ้องมองร่างเล็กตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ก่อนที่ริมฝีปากสีสดจะแย้มยิ้มด้วยความพึงพอใจ...
"ดีใจจังครับ ที่ซุบารุคุงยอมรับ ‘ตา’ ข้างนี้ไว้” พูดพลางไล้ปลายนิ้วลงบนเปลือกตาขวาเบามือ เมื่อเห็นว่าร่างเล็กกว่าได้แต่ตะลึงค้างจนลืมผละหนี มือใหญ่ก็ยกขึ้นโอบข้างแก้มเบาๆ หากเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น
"ดีใจจังครับ ที่ซุบารุคุงยอมรับ ‘ตา’ ข้างนี้ไว้” พูดพลางไล้ปลายนิ้วลงบนเปลือกตาขวาเบามือ เมื่อเห็นว่าร่างเล็กกว่าได้แต่ตะลึงค้างจนลืมผละหนี มือใหญ่ก็ยกขึ้นโอบข้างแก้มเบาๆ หากเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น
“เสียใจที่เจอผมเหรอครับ”
ซุบารุส่ายหน้า ลูกแก้วสีมรกตจับจ้องที่ใบหน้าคู่สนทนาไม่วางตา
คราวนี้ฝ่ามืออุ่นแนบกระชับ นิ้วยาวขยับไล้ผิวแก้มนิ่มช้าๆ แล้วเลื่อนลงมาแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากดุจจะเฟ้นหาความลับที่ซุกซ่อน ก่อนจะสรุป
“งั้นก็ดีใจจนพูดไม่ออกสินะ”
จากนั้น...แค่ออกแรงดึงเบาๆ ร่างเล็กบางก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอย่างง่ายดาย
....รู้สึกเหมือนว่าช่วงเวลานี้จะยาวนานต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด แต่....
“ทำไมครับ” ในที่สุดคนที่เอาแต่นิ่งเงียบก็เอ่ยถาม
“อะไรครับ”
“ทำไม ถึงได้.....”
ท่อนแขนที่โอบรอบแผ่นหลังกดน้ำหนักแรงขึ้นอย่างจงใจ
“อยากรู้เหตุผลเพื่อจะได้สวดส่งวิญญาณให้ผมได้ถูกงั้นเหรอครับ”
“ทำไม...” ไหล่บางเริ่มสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่ มือเล็กสั่นระริกเสียจนมือใหญ่ต้องเลื่อนมารวบกำไว้แน่นอย่างแปลกใจ
“ซุบารุคุง?”
“ทำไม... ถึงต้องบังคับให้ผม ‘ฆ่า’ คุณอีกเป็นครั้งที่สอง”
หยาดน้ำใสกลิ้งผ่านพวงแก้มร่วงหล่นลงพื้นโดยปราศจากเสียง
...เจ็บปวดเหลือเกิน
....ความรู้สึกยามที่มือเปรอะไปด้วยเลือด น้ำหนักจากร่างไร้เรี่ยวแรงที่ทรุดลงทาบทับ และสุดท้าย...ลมหายใจที่ขาดหาย
“ทำไมถึงได้เกลียดผมมากถึงขนาดนั้น.... ”
ราวทนฟังต่อไปไม่ไหว ปลายนิ้วอุ่นๆ แตะลงที่ริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้เงียบ
“อย่าร้องไห้สิครับ” เสียงนุ่มกระซิบปลอบดุๆ “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นสักหน่อย”
“ก็...”
“ผมไปไหนไม่ได้ต่างหากครับ ทั้งๆ ที่เห็นเส้นทางของโลกหน้าอยู่ไกลๆ แต่พอเข้าไปใกล้..เส้นทางนั้นก็ดูจะห่างออกไป จนได้พบกับโฮคุโตะจังถึงได้เข้าใจ”
“ครับ?” ซุบารุกระพริบตาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ผมยังไม่ตายนี่ครับ” เซย์ชิโร่แย้มรอยยิ้มอ่อนโยนยิ่ง ยกปลายนิ้วไล้เปลือกตาข้างขวาของคนตรงหน้าอีกครั้ง “ผมยังมีชีวิตอยู่ในตัวคุณ เหมือนกับโฮคุโตะจังที่ยังอยู่ในโลกนี้ได้เพราะเป็นฝาแฝด เป็นส่วนนึงของคุณเหมือนกัน”
“หมายความว่า...”
“คงต้องรอให้อายุขัยของคุณหมดก่อนมั้งครับ เรา 3 คนถึงจะได้ไปโลกหน้าด้วยกัน ตอนนี้ผมเลยเป็นได้แค่วิญญาณที่ยังไปไหนไม่ได้เท่านั้น เทียบกับ ‘ซากุระสึกะโมริ’ แล้ว พลังอำนาจของคุณมากกว่า วิญญาณธรรมดาๆ อย่างผมไม่รู้กี่เท่า ตอนนี้ถ้าซุบารุคุงจะใช้เวทสลายวิญญาณ ผมก็คงต้องยอมรับอย่างเดียว...อย่างน้อย...แค่ได้เห็นหน้าคุณวันนี้ก็พอใจมากแล้ว”
คนตัวเล็กกว่าตรงหน้าไม่โต้ตอบอะไรนอกจากส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง อ้อมแขนจากที่คลายออกหลวมๆ ก็กลับกระชับแน่นขึ้น
“พูดถึงขนาดนี้แล้ว ซุบารุคุงจะใจร้าย ไม่เก็บวิญญาณเร่ร่อนน่าสงสารอย่างผมไปเลี้ยงมั่งเหรอครับ”
คนฟังกลอกตางุนงง ความลังเลฉายรอยชั่วแวบ จนต้องเบนหลบดวงตาดำสนิททอประกายจัดที่ยังจับจ้องตรงมา
...ไม่ต่างจากคำปฏิเสธกลายๆ ที่น่าจะเพียงพอให้หยุดคิด
“ไม่ไว้ใจสินะครับ เพราะผมเคยทำให้คุณเจ็บปวดเสียขนาดนี้” เซย์ชิโร่ที่ยังยิ้มได้เรื่อยๆ คลายมือลงโอบรอบเอวอีกฝ่ายไว้ พลางเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ช้าๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ากระทบ ก่อนกระซิบถามเบาๆ
“ซุบารุคุงเกลียดผมรึเปล่า...”
ไม่มีคำตอบจากร่างเล็กตรงหน้า ..แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“ให้โอกาสผมสิครับ” ริมฝีปากนุ่มยั่วยิ้มเป็นต่อยังคลอเคลียอยู่ข้างใบหู “1 ปีต่อจากนี้ ผมจะทำให้ซุบารุคุงรักผมให้ได้เหมือนเดิม ดีมั้ย”
ใครจะรู้...วินาทีถัดมาร่างเล็กก็สะบัดตัวออกรวดเร็ว หมุนตัวก้าวเดินออกไปโดยไม่ยอมมองหน้า มีแต่เสียงพึมพำซ้ำๆ ซากๆ ตามลมมาเบาๆ
“ขี้โกงนี่ คุณเซย์ชิโร่ขี้โกง”
......
......
รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังค่อยๆ เลือนหายไป รอยยิ้มที่แสนเย็นชาของ ‘อดีต’ ซากุระสึกะโมริผุดขึ้นช้าๆ นัยน์ตาคมกริบมองตามร่างบางที่เดินจ้ำไปข้างหน้าอย่างหมายมั่น
...คืนนี้ผมจะปล่อยคุณไปก่อน
...แต่อีกไม่นาน คุณจะกลับมาเป็นของผมอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น